Μια επιστολή αγάπης προς κάθε μαμά που έχει ένα νήπιο και ένα μωρό
«Σήμερα σε σκέφτομαι, καθώς ερωτεύεσαι αυτό το νέο μωρό που κρατάς στην αγκαλιά σου. Σε σκέφτομαι, καθώς το νήπιό σου τρέχει πάνω σου θέλοντας κι αυτό να το κρατήσεις»: ένα τρυφερό κείμενο από την Αμερικανίδα αρθρογράφο και μαμά Amber Kuiper.
Προς τη μαμά με ένα νήπιο και ένα μωρό:
Σήμερα σε σκέφτομαι, καθώς η αγάπη σου πολλαπλασιάζεται και ερωτεύεσαι αυτό το νέο μωρό που κρατάς στην αγκαλιά σου. Σε σκέφτομαι, καθώς το νήπιό σου τρέχει πάνω σου θέλοντας κι αυτό να το κρατήσεις. Σε σκέφτομαι, καθώς προσαρμόζεσαι σε όλα τα καινούρια καθήκοντα που προστέθηκαν στο ήδη γεμάτο πιάτο σου. Σίγουρα θα αισθάνεσαι ότι τα κουμαντάρεις όλα κάπως αδέξια, αλλά αυτό που βλέπουμε εμείς απέξω είναι ότι τα καταφέρνεις με πολλή υπομονή και χάρη. Νιώθεις κουρασμένη, το ξέρω. Εξαντλημένη, βασικά. Αλλά ανάμεσα στην εξάντληση βρίσκεις την ενέργεια να αγαπάς κάθε ένα από τα γλυκά σου παιδιά γιατί είσαι καταπληκτική και η αγάπη που νιώθεις για αυτά είναι τόσο βαθιά, ώστε για χάρη τους θα εγκατέλειπες τον κόσμο ολόκληρο.
Η αγάπη σου για τα παιδιά σου είναι υπεράνω κατανόησης. Έρχεται στη μορφή του αλλάγματος της μίας πάνας μετά την άλλη. Σκίζεσαι στα δύο καθώς πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε ρουχαλάκια μωρού και νηπίου, ενώ αναρωτιέσαι πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός και συνειδητοποιείς πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟ έχει γίνει το μεγαλύτερο παιδί σου. Ακόμα και αν σε γέμισαν με τσίσα και κακά, πλένεις τα χέρια σου και μετά σφίγγεις τα παιδιά σου λίγο περισσότερο γιατί ξέρεις πόσο ευλογημένη είσαι και πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.
Αυτή η συναισθηματική στιγμή διακόπτεται από ένα μωρό που περιμένει να φάει και ένα νήπιο που αντιδρά δραματικά, καθώς μόλις έχασε ένα παιχνίδι κάτω από τον καναπέ. Διασώζεις το παιχνίδι και σκαρώνεις μια δραστηριότητα που θα κρατήσει το νήπιο απασχολημένο για αρκετή ώρα μέχρι να ταΐσεις σχεδόν με την ησυχία σου το μωρό χωρίς το νήπιο να τραβάει τα ρουχαλάκια του. Κάθεσαι και παίρνεις μια βαθιά ανάσα, νιώθοντας ικανοποιημένη που κατάφερες να κάνεις τη μετάβαση. Τα πηγαίνεις μια χαρά! Προσαρμόζεσαι στη νέα σου πραγματικότητα.
Μετά από πέντε λεπτά ηρεμίας, το νήπιό σου αποφασίζει να έρθει στο δωμάτιο και σου φωνάζει να το βοηθήσεις. Πετάγεσαι, με το μωρό ακόμα στο στήθος σου, για να δεις τι έχει κάνει. Συνειδητοποιείς ότι οι μέρες του χαλαρού θηλασμού, τότε που κοιτούσες βαθιά μέσα στα μάτια του μωρού σου, έχουν περάσει. Πλέον έχεις γίνει εξπέρ σε «ένα γεύμα στα όρθια».
Μιλώντας για γεύματα, πεινάς σαν λύκος. Δεν είναι αστεία υπόθεση το να κυνηγάς παιδιά. Ούτε το να βρεις κάπου ανάμεσα το χρόνο να βάλεις στο στόμα σου λίγο φαγητό ή να αναπτερωθείς με λίγη καφεΐνη. Τρως ό,τι προλαβαίνεις, και παρόλο που μάλλον έφαγες πάρα πολλά από εκείνα τα γλυκά που σου έφεραν οι φίλοι και οι συγγενείς σου, στην πραγματικότητα δεν σε ενοχλεί γιατί αυτή την περίοδο έχεις πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθείς από το να μετράς θερμίδες.
Η ζωή της μαμάς σε αλλάζει, κατά κάποιον τρόπο. Πλέον δεν βρίσκεις χαρά σε ένα δροσερό ντους ή ένα μοντέρνο σύνολο ρούχων (παρόλο που συνεχίζεις να τα απολαμβάνεις περιστασιακά). Μπορεί να μη νιώθεις ο εαυτός σου, ιδιαίτερα τις πρώτες εβδομάδες, παρόλο που τώρα ζεις μερικές από τις πιο τρυφερές στιγμές της ζωής σου. Τώρα βρίσκεις χαρά στις θυσίες που κάνεις για τα παιδιά σου. Θυσιάζεις πράγματα για να μπορούν τα παιδιά σου να είναι η προτεραιότητά σου. Οι άμεσες ανάγκες τους επισκιάζουν οτιδήποτε άλλο θέλεις ή έχεις ανάγκη να κάνεις. Εξαρτώνται απόλυτα από εσένα, και παρόλο που κάποιες φορές νιώθεις αυτό να σε πνίγει, είσαι μαμά και είναι στη φύση σου να το κάνεις.
Μέρα με τη μέρα, χτίζεις την αυτοπεποίθησή σου. Αποφασίζεις ακόμα και να πας στο σουπερμάρκετ με τα δυο τους. Ταΐζεις το μωρό προτού φύγεις, πράγμα που σημαίνει ότι έχεις ακριβώς 2,5 ώρες περιθώριο. Αφού βάζεις στην τσάντα σχεδόν ό,τι υπάρχει στο σπίτι, βάζεις τα παιδιά στο αυτοκίνητο και επιστρέφεις μέσα να πάρεις ό,τι άφησες. Το σπίτι είναι ήρεμο, και αποφασίζεις να περάσεις μόλις 10 δευτερόλεπτα χαζεύοντας την πόρτα, απολαμβάνοντας τη γαλήνη, προτού πάρεις μια βαθιά ανάσα και ξεκινήσεις για την τεράστια αποστολή σου. Και να που βρίσκεσαι στο πάρκινγκ του σουπερμάρκετ, αποφασίζοντας πώς θα βάλεις και τα δύο παιδιά μέσα με ασφάλεια.
Σε σκέφτομαι, αγαπητή μαμά, καθώς παρκάρεις κοντά στα καροτσάκια, βάζοντας με προσοχή το μωρό στο καρότσι του σουπερμάρκετ και προάγοντας το νήπιο σε βοηθό της μαμάς. Σε βλέπω καθώς τρέχεις στους διαδρόμους με το φόβο να διαγράφεται στο πρόσωπό σου, ξέροντας ότι από λεπτό σε λεπτό θα μπορούσε να ξεσπάσει το χάος. Σε βλέπω να περιμένεις στην ουρά του ταμείου, προσπαθώντας να παραμείνεις όσο πιο ήρεμη μπορείς καθώς το νήπιο καταφεύγει σε ένα ξέσπασμα και το μωρό αρχίζει να κλαίει, και εσύ πέφτεις στο φοιτητή ταμία που δεν έχει ιδέα τι περνάς. Σου δίνει την απόδειξη, που είναι βασικά σαν να σου δίνει ένα μαγικό εισιτήριο. Επιβίωσες, θριάμβευσες, και σου αξίζει ένας καλός καφές.
Μετά από αυτό ακολουθούν πολλές ακόμα πρωτιές. Η πρώτη φορά που το μωρό κοιμάται στη διάρκεια όλης της νύχτας. Η πρώτη φορά που το μωρό χαμογελάει στο μεγαλύτερο αδερφάκι του. Η πρώτη φορά που καταφέρνεις να κοιμίσεις και τα δύο παιδιά ταυτόχρονα. Η πρώτη φορά που μένεις μόνη σου όλη τη νύχτα μαζί τους. Η πρώτη φορά που τα αφήνεις με νταντά. Η πρώτη φορά που αρρωσταίνουν ταυτόχρονα. Η πρώτη φορά που παίζουν μαζί. Η πρώτη φορά που τσακώνονται. Η πρώτη φορά που ξεκαρδίζονται στα γέλια το ένα με το άλλο. Η πρώτη φορά που σε μοιράζονται χωρίς να τα παρακινήσεις. Η πρώτη φορά που καταφέρνεις να ξαναπιείς ένα ζεστό φλιτζάνι καφέ.
Καθεμία από αυτές τις πρωτιές είναι σπουδαία υπόθεση. Ζεις κάτι τόσο ξεχωριστό, τόσο σημαντικό. Μην αφήσεις κανέναν να σε κάνει να νιώσεις κάτι διαφορετικό. Τα μικρά πράγματα μετρούν, η δουλειά που κάνεις μετράει, και κυρίως ΕΣΥ μετράς. Μέσα από κάθε δύσκολη πρόκληση και μικρή νίκη σου, ΕΣΥ μετράς.
Σήμερα λοιπόν σίγουρα σε σκέφτομαι, μαμά. Γιατί κάποιες φορές, όταν νιώθεις να πελαγώνεις, πρέπει να ξέρεις ότι κάποιος άλλος σε καταλαβαίνει. Πρέπει να ξέρεις ότι κάποιος άλλος καταλαβαίνει τι περνάς. Πρέπει να ξέρεις ότι κάποιος άλλος γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι και ταυτόχρονα πόσο απίστευτο είναι. Κάποιες φορές απλά χρειάζεσαι αναγνώριση, και μια υπενθύμιση του πόσο καταπληκτική είσαι. Ότι ΜΕΤΡΑΣ. Ότι σε αγαπούν. Ότι ΕΣΥ κάνεις τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος.
Σε εσένα, αγαπητή μαμά ενός νηπίου και ενός μωρού, έχω να πω ότι είσαι όμορφη υπεράνω περιγραφής και πως σε θαυμάζω ενώ αγκαλιάζεις το χάος. Συνέχισε έτσι. Είμαι περήφανη για σένα.
Με αγάπη.
