Μέθοδοι πειθαρχίας και ανατροφή: τα σωστά και τα λάθη

Όσον αφορά την αντιμετώπιση μιας αρνητικής συμπεριφοράς, κάθε γονέας δυσκολεύεται μερικές φορές. Μάθετε για επτά κοινά λάθη πειθαρχίας και πώς να τα διορθώσετε. Τα παιδιά συμπεριφέρονται σε προβλέψιμα πρότυπα, λέει ο σύμβουλος γονέων Michele Borba, Ed.D., συγγραφέας του The Big Book of Parenting Solutions. Συνήθως ενεργούν με τον ίδιο τρόπο όταν είναι κουρασμένα, πεινασμένα ή βαριούνται – και είναι καθήκον ενός ενήλικα να το αναγνωρίζει αυτό και να προσαρμόζεται ανάλογα. Το να αγνοούμε τα σημάδια ενός παιδιού είναι ένα από τα πολλά λάθη πειθαρχίας που κάνουν οι μητέρες και οι μπαμπάδες όλη την ώρα, αλλά η διόρθωσή τους μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά στην εμπειρία γονέων. Ζητήσαμε από τους ειδικούς να αποκαλύψουν τα πιο κοινά λάθη ανατροφής με εύκολες λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα.
Μη δείχνετε υπερβολική άρνηση

«Μη φωνάζεις» «μη κάνεις φασαρία» «μη χοροπηδάς» κι η λίστα με όλα τα «μη» και τα «όχι» που απευθύνετε στο παιδί σας μπορεί να είναι ατελείωτη!
Η λύση: Ζητήστε τη συμπεριφορά που θέλετε να δείτε. Κανείς δεν θέλει να μεγαλώσει ένα παιδί που δεν καταλαβαίνει τα όρια, αλλά οι γονείς λένε «όχι» τόσο συχνά που τα παιδιά παύουν να το ακούν και η λέξη χάνει τη δύναμή της. Επιπλέον, λέμε συχνά στα παιδιά να μην κάνουν κάτι χωρίς να τους ενημερώσουμε για το τι πρέπει να κάνουν.

Φυλάξτε το «μην»  για πραγματικά επικίνδυνες καταστάσεις (όπως δάχτυλα στην ηλεκτρική πρίζα ή το παιδί σας που ετοιμάζεται να φάει ένα έντομο) και εστιάστε στο να πείτε στα παιδιά πώς θα θέλατε να συμπεριφέρονται. Για παράδειγμα, αντί να πείτε «μην είσαι όρθιο στην μπανιέρα!» δοκιμάστε να πείτε; «καθόμαστε στην μπανιέρα γιατί γλιστράει και μπορεί να πέσουμε και να χτυπήσουμε». Αργότερα, όταν παρατηρήσετε ότι το παιδί σας βρίσκεται σε καθιστή θέση, προσφέρετε κάποιο έπαινο («Μου αρέσει το πώς κάθεσαι!»), για να ενισχύσετε την καλή συμπεριφορά του.

Αναμένοντας πάρα πολλά από τα παιδιά

Είστε σε μια εκδήλωση όταν το μικρό παιδί σας μιλάει δυνατά ή κάνει θόρυβο. Μόλις το σκουντήσετε, το κάνει ξανά. Το ξεχνάνε; Δεν σας υπακούνε; Γιατί το ξανακάνουν;

Η λύση: Παίξτε το δάσκαλος. Τα πολύ μικρά παιδιά δεν έχουν ακόμη αναπτύξει τον έλεγχο της συμπεριφοράς τους ή δεν έχουν μάθει τις κοινωνικές νόρμες που απαιτούνται σε δημόσιους χώρους, όπως καταστήματα και εστιατόρια. Οι γονείς υποθέτουν ότι τα παιδιά γνωρίζουν περισσότερα από όσα γνωρίζουν στην πραγματικότητα.

Όταν το παιδί σας παραβιάζει έναν κανόνα, υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι δεν προσπαθούν να δημιουργήσουν πρόβλημα, απλώς δεν ξέρουν πώς να ενεργούν στη συγκεκριμένη κατάσταση, κι επίσης δεν έχουν ακόμα την αντοχή για να μείνουν πολλή ώρα «φρόνιμα» ή ακούνητα. Επικεντρωθείτε στο να δείξετε στο παιδί σας πώς θέλετε να συμπεριφέρεται, λέγοντας απλά πράγματα όπως: «Είμαι ήσυχος επειδή είμαι στην εκκλησία, αλλά αν χρειάζομαι κάτι από τον μπαμπά, γέρνω κοντά του να του ψιθυρίσω». Επίσης, επισημάνετε τι κάνουν οι άλλοι («Κοίταξε πώς ζωγραφίζει ο Γιώργος ενώ περιμένει να έρθει το γεύμα του»).

Χρειάζεται χρόνος και επανάληψη για να μάθουν τα παιδιά να χειρίζονται τον εαυτό τους, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να περιμένετε να δώσετε στο παιδί σας πολλές υπενθυμίσεις μέχρι να εμπεδώσουν μια νέα συμπεριφορά. Με την πάροδο του χρόνου, θα μάθουν πώς να ενεργούν.

Γίνετε το παράδειγμα

Όταν ρίχνετε κάτι, φωνάζετε. Κάποιος πέφτει πάνω σας στο δρόμο και τον αποκαλείτε με κάποιο αγενές επίθετο. Τότε γιατί θυμώνετε αν το παιδί σας αντιδρά με τον ίδιο τρόπο όταν τα πράγματα δεν συμβαίνουν όπως θα ήθελαν.

Η λύση: Ζητήστε συγγνώμη και κάντε μια αλλαγή. Υπάρχει ένα φαινόμενο μπούμερανγκ στη συμπεριφορά: Εάν φωνάζουμε, μάλλον θα φωνάζουν και τα παιδιά μας. Ναι, είναι δύσκολο να έχετε τέλεια συμπεριφορά όλο το εικοσιτετράωρο, αλλά βάλτε το συγνώμη στο πρόγραμμα. Τα συναισθήματα είναι ισχυρά και δύσκολο να ελεγχθούν, ακόμη και για ενήλικες, αλλά το να λέμε «συγγνώμη» δείχνει ότι είμαστε υπόλογοι για τις πράξεις μας. Τα παιδιά επίσης μαθαίνουν με τη μίμηση, οπότε το να δώσετε το καλό παράδειγμα σε μια συμπεριφορά που θέλετε τα παιδιά να ακολουθήσουν είναι εξαιρετικά σημαντικό.

Παρεμβαίνετε συνεχώς

Ακούτε τα παιδιά σας να κυνηγούν το ένα τον άλλο γύρω από το σπίτι και μπαίνετε αμέσως στη μέση.

Η λύση: Αρχίστε να έχετε επιλεκτική παρέμβαση. Συχνά, οι γονείς αισθάνονται την ανάγκη να μπαίνουν στη μέση κάθε φορά που τα παιδιά κάνουν κάτι περίεργο. Αλλά μια τέτοια αντίδραση είναι εξαντλητική. Λάβετε υπόψη ότι τα παιδιά κάνουν μερικές φορές πράγματα που είναι ενοχλητικά επειδή εξερευνούν νέες δεξιότητες. (Έτσι το μικρό παιδί σας θα μπορούσε να ρίχνει χυμό στα δημητριακά τους επειδή μαθαίνει για τα υγρά.) Άλλες φορές, ζητούν απλώς προσοχή.

Όταν δεν τίθεται θέμα ασφάλειας, δοκιμάστε προσεκτική αναμονή. Εάν ο 6χρονος βάζει το μολύβι κοντά στη μύτη του, προσπαθήστε να μην φωνάξετε. Δείτε τι συμβαίνει εάν συνεχίσετε με αυτό που κάνετε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Πιθανότατα, αν δεν απαντήσετε, θα σταματήσει τελικά – και θα νιώσετε πιο ήρεμοι, έχοντας αποφύγει να φωνάζετε.

Δεν τηρείτε τον λόγο σας

See Also

Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ζητάμε από τα παιδιά να κρατάνε μυστικά

«Κλείστε την τηλεόραση … Σοβαρολογώ αυτή τη φορά … Πραγματικά!» Τα παιδιά σας συνεχίζουν την κακή συμπεριφορά τους όταν οι προειδοποιήσεις είναι ασαφείς για τον ίδιο λόγο που περνάτε το πορτοκαλί φανάρι – δεν υπάρχουν συνέπειες.

Η λύση: Ορίστε ξεκάθαρα όρια και τηρήστε τα. Η γκρίνια, οι δεύτερες πιθανότητες και οι διαπραγματεύσεις δείχνουν ότι η συνεργασία και η τήρηση των κανόνων είναι προαιρετική. Για να διδάξετε στα παιδιά να ακολουθούν κανόνες, πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχουν σαφείς προσδοκίες και, στη συνέχεια, ότι υπάρχει σταθερή αντίδραση όταν τους παραβαίνουν. Αν θέλετε το παιδί σας, ας πούμε, να αφήσει τον καναπέ και να κάνει την εργασία του, ξεκινήστε με ξεκάθαρες οδηγίες («είναι ώρα να κλείσεις την τηλεόραση τώρα και να κάνεις τη μελέτη σου»). Εάν το κάνει, επαινέστε το. Εάν όχι, δώστε του μια συνέπεια: «Η τηλεόραση κλείνει τώρα και θα έχεις πρόσβαση ξανά αφού τελειώσεις τη μελέτη».

Μη αποτελεσματική χρήση του χρόνου σκέψης

Όταν στέλνετε το 3χρονο στο δωμάτιό του για να σκεφτεί επειδή πριν χτύπησε τον αδερφό του, αρχίζει να χτυπά το κεφάλι του στο πάτωμα με οργή.

Η λύση: Σκεφτείτε ένα χρονικό διάστημα. Το χρονικό όριο προορίζεται να είναι μια ευκαιρία για ένα παιδί να ηρεμήσει, όχι ως τιμωρία. Μερικά παιδιά ανταποκρίνονται καλά στην πρόταση να πάνε σε ένα ήσυχο δωμάτιο μέχρι να χαλαρώσουν. Αλλά άλλα το βλέπουν ως απόρριψη, και τα προκαλεί. Επιπλέον, δεν διδάσκει στα παιδιά πώς θέλετε να συμπεριφέρονται. Εναλλακτικά, προτείνεται να κάνετε μαζί διάλειμμα, όπου κάθεστε ήσυχα με το παιδί σας. Εάν είναι πολύ αναστατωμένο, κρατήστε το αγκαλιά μέχρι να ηρεμήσει. Μόλις χαλαρώσει, εξηγήστε ήρεμα γιατί η συμπεριφορά του δεν ήταν εντάξει. Έχετε θυμώσει πολύ για να το παρηγορήσετε; Βάλτε στον εαυτό σας σε χρονικό όριο. Μόλις χαλαρώσετε, συζητήστε τι θα θέλατε να κάνει το παιδί σας διαφορετικά. Ίσως ξεκινήσετε λέγοντας: «Τι θα μπορούσες να είχες κάνει αντί να χτυπήσεις τον Κώστα όταν άρπαξε το παιχνίδι σου;».

Υποθέτοντας ότι ό,τι λειτουργεί για ένα παιδί θα λειτουργήσει και για το άλλο

Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσετε το κλαψούρισμα του γιου σας είναι να κατεβείτε στο επίπεδο των ματιών του και να εξηγήσετε πώς πρέπει να αλλάξουν οι ενέργειές τους. Αλλά η κόρη σας είναι πιο επιθετική και αρνείται να ακούσει.

Η λύση: Αναπτύξτε μια διαφορετική εργαλειοθήκη. Είναι εύκολο να κατηγορείτε το παιδί σας όταν αποτύχει μια τεχνική πειθαρχίας. Αλλά ίσως χρειαστεί να πετύχετε τη συμπεριφορά που θέλετε με διαφορετικούς τρόπους με κάθε παιδί. Ενώ ένα παιδί μπορεί να ανταποκριθεί σε μια προφορική υπενθύμιση σχετικά με το τι είναι αποδεκτό, το άλλο μπορεί να χρειαστεί μια συνέπεια όταν ενεργεί, όπως να βρει το wifi αποσυνδεδεμένο. Το να είσαι σταθερός με ένα παιδί και πιο εναλλακτικός με το άλλο δεν είναι ασυνέπεια. Συντονίζεστε απλώς σε διαφορετικές ανάγκες και στιλ μάθησης.