6 ψέματα που πίστεψα για την εγκυμοσύνη μετά από μια απώλεια

Σε ένα άρθρο στο motherly διαβάζουμε την Christy Bonstell σε ένα εξομολογητικό κείμενο που μας συγκινεί:

Δύο εβδομάδες πριν από τα 42α γενέθλιά μου, συνειδητοποίησα ότι είχε αργήσει η περίοδος. Ήταν υπέροχο συναίσθημα, έτσι κατέβηκα στο φαρμακείο κι και έκανα κάτι που δεν είχα κάνει εδώ και 11 χρόνια – αγόρασα ένα τεστ εγκυμοσύνης. Προσπαθούσαμε να μείνουμε έγκυος για περίπου τρία χρόνια, αλλά κάθε μήνα η περίοδός μου εμφανιζόταν σαν κακή καλεσμένη – στην ώρα της και απρόσκλητη.

Αλλά αυτή τη φορά το τεστ άναψε σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήμασταν ενθουσιασμένοι και προσεκτικοί. Όπως αποδείχθηκε, είχαμε δίκιο να είμαστε προσεκτικοί. Στις 13 εβδομάδες έχασα το μωρό.

Ένα χρόνο αργότερα, έμεινα ξανά έγκυος. Ήταν λίγο πριν τα 43α γενέθλιά μου και ένιωθα σαν το καλύτερο δώρο ποτέ. Δεν ήμουν σίγουρος τι να περιμένω από τον εαυτό μου, τους άλλους ή το σύμπαν.

Εδώ είναι μερικά από τα ψέματα που πίστευα για την εγκυμοσύνη μετά την απώλεια.

Ότι θα αντικαταστήσει τον πόνο

Είχα διαβάσει τόσα πολλά άρθρα που έλεγαν ότι η εγκυμοσύνη μετά την απώλεια θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανακούφιση του πόνου, αλλά με πολλούς τρόπους, το να είμαι ξανά έγκυος είναι μια συνεχής υπενθύμιση του γιου που έχασα. Φυσικά, τώρα έχουμε προσθέσει μια πληθώρα άλλων συναισθημάτων –ενθουσιασμό, χαρά, μια δόση υγιούς ανησυχίας– αλλά δεν μπορώ να μην σκεφτώ τα ορόσημα που είχα ήδη θέσει στο μυαλό μου για το τι θα έκανε σωστά τώρα αν ήταν εδώ.

Ότι θα ήθελα να μείνω ξανά έγκυος αμέσως

Αυτό που ήθελα ήταν η εγκυμοσύνη μου πίσω. Ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να δω αν δεν μπορούσα να αλλάξω το αποτέλεσμα. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να προσπαθήσουμε ξανά; Μερικές φορές ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ. Άλλες μέρες δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήμουν έγκυος ξανά. Η θλίψη ήταν συνεχής και κυκλική – βλέποντας ένα μωρό στη γειτονιά μπορεί να σας κάνει να θέλετε να πάτε σπίτι και να δοκιμάσετε αμέσως ή μπορεί να σας κάνει να θέλετε να ξεσπάσετε σε δάκρυα.

Ότι θα μπορούσα να μείνω ξανά έγκυος αμέσως

Υπέθεσα, χάρη στο Διαδίκτυο, ότι θα μπορούσα να μείνω έγκυος αμέσως όταν ήμουν έτοιμη. Ναι, είμαι από την παλαιότερη πλευρά, αλλά μας είχαν πει οι γιατροί γονιμότητας ότι δεν χρειαζόταν τίποτα να κάνουμε – όλα ήταν σε κατάσταση λειτουργίας. Υπάρχουν τόνοι άρθρων εκεί έξω που λένε ότι η γονιμότητά σας είναι υψηλότερη αμέσως μετά την απώλεια, αλλά αυτό δεν ίσχυε για εμάς. Το σώμα μου χρειαζόταν χρόνο, νομίζω, για να επεξεργαστεί αυτό που συνέβη και να είναι έτοιμο για ό,τι θα ακολουθούσε.

Ότι δεν θα έμενα ποτέ ξανά έγκυος

Εντάξει, υπάρχουν επίσης πολλά άρθρα σχετικά με τη γονιμότητα άνω των 40. Και παρόλο που ήμουν βέβαιη ότι θα ήμουν εντάξει, υπήρχε μια συνεχής γκρίνια ότι αυτή μπορεί να ήταν η τελευταία μου λήψη – πράγμα που σήμαινε ότι θρηνούσα τόσο την απώλεια μου όσο και επίσης τις δυνατότητές μου. Μείναμε έγκυος ένα χρόνο αργότερα χωρίς ιατρική παρέμβαση (αν και είχαμε περάσει από άλλον γύρο τεστ γονιμότητας), οπότε έκλαψα πολύ για το μέλλον. Αν υπάρχει ένα πράγμα που θα ήθελα να μπορούσα να επιστρέψω και να πω στον εαυτό μου, αυτό είναι: «Εστίασε στη θεραπεία, θα υπάρχει πολύς χρόνος για να ανησυχείς αργότερα». Ωστόσο, οι μήνες που πέρασαν ήταν απογοητευτικοί και τρομακτικοί, με τον καθένα να ανεβαίνει στον τελευταίο. Ήμουν εκνευρισμένη και θυμωμένη και δεν είχα πολλή υπομονή με τον εαυτό μου.

Ότι θα ήμουν εντάξει μιλώντας για αυτό που συνέβη τώρα που είμαι ξανά έγκυος

Αυτό δεν είναι το άρθρο για αυτό, αλλά κάποια μέρα θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες για τα τραυματικά γεγονότα της εβδομάδας που οδήγησαν στην απώλεια μου. Από πολλές απόψεις, είναι τόσο δύσκολη η επεξεργασία όσο η ίδια η απώλεια. Μερικές μέρες μιλάω καλά για το παιδί που έχασα, τα τριαντάφυλλα που του φύτεψα, το όνομά του. Άλλες μέρες μουρμουρίζω όταν κάποιος με ρωτάει πόσες εγκυμοσύνες είχα. Ή γιατί απέβαλα – η οποία είναι, φυσικά, μια συνηθισμένη ερώτηση όταν είστε ξανά έγκυος. Έχω μάθει να έχω χάρη με τον εαυτό μου ανεξάρτητα από το πώς νιώθω εκείνη τη μέρα.

Ότι ήταν όλα αυτά που χρειαζόμουν για να πάω μόνη μου

Επειδή μοιράστηκα την εμπειρία μου με φίλους, έμαθα για τις απώλειες που είχαν και πολλές από αυτές κατέληξαν έγκυοι ταυτόχρονα με εμένα. Αυτό μας επέτρεψε να μοιραστούμε τους φόβους μας που σχετίζονται ειδικά με την εγκυμοσύνη μετά την απώλεια, κάτι που ομαλοποίησε πολλές εμπειρίες για όλες μας. Συνειδητοποίησα επίσης ότι συχνά άφηνα τον σύζυγό μου έξω από τον κύκλο, γιατί δεν πίστευα ότι ένιωθε την απώλεια τόσο σκληρή όσο εγώ – μια λανθασμένη υπόθεση που έκανα βασισμένη στο ότι μου έδωσε ευγενικά το μεγαλύτερο μέρος του χώρου για να θρηνήσω . Είναι τόσο ενθουσιασμένη που ο γιος μας θα έρθει μαζί μας (τόσο σύντομα τώρα!) και μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα ο ένας στον άλλον για αυτό που συνέβη. Καθώς το πληκτρολογώ με πρησμένα δάχτυλα, παρακολουθώντας τις κλωτσιές στην κοιλιά μου, είμαι τόσο ενθουσιασμένη για το μέλλον και τόσο ευγνώμων για το παρελθόν που μας έφερε εδώ.

Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος αυτής της βαθιάς προσωπικής αφήγησης, είναι σημαντικό να τονίσουμε τα περίπλοκα συναισθήματα που συνοδεύουν την εγκυμοσύνη μετά την απώλεια. Ενώ το ταξίδι είναι γεμάτο με υπενθυμίσεις για το τι θα μπορούσε να ήταν, ανοίγει επίσης το δρόμο για νέες ελπίδες και όνειρα. Αυτή η ιστορία υπογραμμίζει τη σημασία της υπομονής, της υποστήριξης και της κατανόησης – τόσο από τον εαυτό σας όσο και από τους αγαπημένους σας.

Η πλοήγηση στο δρόμο προς την εγκυμοσύνη μετά την απώλεια απαιτεί κάτι περισσότερο από ιατρική ετοιμότητα. Απαιτεί συναισθηματική ανθεκτικότητα και ένα δίκτυο υποστήριξης. Το μοίρασμα τέτοιων εμπειριών μπορούν να είναι πηγή δύναμης και άνεσης, όχι μόνο για το άτομο αλλά και για την κοινότητα γύρω τους. Καθώς αναλογιζόμαστε αυτήν την αφήγηση, ας αναγνωρίσουμε το θάρρος που χρειάζεται για να αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα με αισιοδοξία και να συνεχίσουμε να τρέφουμε την ελπίδα μέσα στη θλίψη του παρελθόντος. Το ταξίδι μπορεί να είναι προκλητικό, αλλά οι κοινές ιστορίες και η υποστήριξη μπορούν να φωτίσουν την πορεία προς τα εμπρός, παρέχοντας διαβεβαίωση ότι δεν είστε μόνοι σε αυτήν την εμπειρία.

Πηγή