Ζακλίν Πολενάκη: «Είμαστε εδώ κάθε μέρα κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούμε»

Η Αγγελική Λάλου μπαίνει στο δημιουργικό μυαλό μιας εικονογράφου, μαμάς, ποιήτριας και big dreamer

Περιμέναμε να πάει στο καινούργιο της σπίτι όπου θα έχει και μεγαλύτερο χώρο για να δημιουργεί το καλλιτεχνικό της έργο. Είναι ένα πολυάσχολο πλάσμα που εκτιμώ και μου αρέσει να παρακολουθώ τον τρόπο που εκφράζεται, είτε χρησιμοποιώντας τις λέξεις είτε τα σκίτσα και τις εικόνες της. Αν δεν την ξέρετε και αν δεν την έχετε ανακαλύψει, έχω τη χαρά να μοιραστώ μαζί σας μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχα μαζί της.

illustrator / poet / big dreamer / actually autistic γράφεις στη σελίδα προφίλ σου στο facebook, θες να μας πεις περισσότερα για τις λέξεις αυτές και τον βαθμό στον οποίο σε προσδιορίζουν;

Φτιάχνω εικόνες, σκέφτομαι με ποιήματα, ονειρεύομαι ξύπνια, είμαι αυτιστική. Αυτές οι λέξεις προσδιορίζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, πώς τον μεταφράζω μέσα μου, τον τρόπο που επικοινωνώ μαζί του και ποια είναι η θέση μου σ’ αυτόν.

Ποιες ακόμα λέξεις θα είχες να αποδώσεις στον εαυτό σου εάν έπρεπε να τον περιγράψεις μονολεκτικά;

Μονολεκτικά; Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ταιριαστή από

Superkalifragilisticexpialidocius!

Εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού κι επαναλαμβανόμενα lockdown πώς έχεις βιώσει μέχρι στιγμής όλο αυτό το διάστημα;

Το πρώτο lockdown ήταν πολύ ζόρικο, βρέθηκα σε δύσκολη θέση, κλεισμένη σπίτι 24/7 με ένα παιδί νηπιαγωγείου, που απέκτησε ανάγκες 3χρονου, δεν μπορούσα να δουλέψω, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φτιάχνω γρήγορα σκιτσάκια που ανέβαζα στο facebook και αυτό ήταν κάπως σαν σανίδα σωτηρίας.

Μετά κάπως βρήκαμε ένα ρυθμό μέσα στο σπίτι και κάπως έγιναν τα πράγματα πιο ομαλά, ήρθαν αλλαγές, αποφάσεις, μετακόμιση σε καινούργιο σπίτι με χώρο για τη δουλειά μου και όσα θέλω να κάνω.

Εδώ και καιρό στη σελίδα σου, αφιερώνεις ένα σχέδιο σχόλιο για όλα όσα συμβαίνουν και όλα όσα σε απασχολούν, με τα «ανθρωπάκια» σου να εκφράζουν και πολύ ακόμα κόσμο, πόσο σημαντικό σου είναι να εκφράζεις τη γνώμη σου και να παίρνεις θέση στα πράγματα μέσα από την καλλιτεχνική σου δουλειά;

Παίρνουμε θέση στα πράγματα από τον τρόπο που ζούμε και υπάρχουμε. Αν επιλέξω να μην πάρω θέση, έχω ήδη πάρει και μάλλον τη λάθος πλευρά.

Οπότε δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να μιλάω και η φωνή μου είναι τα μολύβια μου, τα χρώματα μου, οι λέξεις που γίνονται ποιήματα.

Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε συγκεντρωμένα σε ένα άλμπουμ ή σε ένα χώρο τα συγκεκριμένα «ανθρωπάκια», πώς σου φαίνεται μια τέτοια σκέψη;

Αυτή είναι μια πολύ ωραία σκέψη και σίγουρα θα γίνει κάποια στιγμή, συνήθως παίζουν στο μυαλό μου ένα σωρό πρότζεκτ, κάποια χάνονται, αλλάζουν, περιμένουν την στιγμή τους. Τα ανθρωπάκια είναι κάτι που έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πίσω και αλλάζει μαζί μου.

Πόσο δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να βγάλεις τα προς το ζην σου στη χώρα μας δουλεύοντας ως καλλιτέχνης – έχει η πανδημία δυσκολέψει κι άλλο την κατάσταση;

Πάντα ήταν δύσκολο, η πανδημία από τη μία έδειξε πόσο απαραίτητη είναι η τέχνη για την ψυχική μας υγεία και συγχρόνως είδαμε ξεκάθαρα σε τι θέση μας τοποθετεί η κυβέρνηση αυτής της χώρας.

Μίλησε μας για τα ωραία πράγματα που ετοιμάζεις

Μέσα στον Νοέμβρη θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ποταμός η Ντουλάπα, το βιβλίο που ετοιμάσαμε με τη Στέργια Κάββαλου. Ένα βιβλίο που μιλάει για το πώς επηρεάζουν τα παιδιά οι προκαταλήψεις, τα στερεότυπα και τα κουτάκια που τα τοποθετούμε πριν τους δώσουμε την ευκαιρία να αποφασίσουν μόνα τους ποια θέλουν να είναι.

Ετοιμάζουμε για τον Ιανουάριο με τη Σοφία Πολίτου και τις εκδόσεις Επόμενος Σταθμός τη συνέχεια των περιπετειών της Λουίζας, αυτή τη φορά μια βόλτα με ποδήλατο γίνεται αφορμή να σκεφτούμε όσα δεν μπορούμε να μετρήσουμε.

Επίσης θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ενύπνιο το δεύτερο μου βιβλίο ποίησης με τίτλο «Σήμερα είμαι ένα γκρεμισμένο σπίτι». Επίσης στα σχέδια είναι ένα παιδικό βιβλίο με δικές μου εικόνες και κείμενο.

Το αγαπημένο σου παιδικό βιβλίο ως παιδί, το αγαπημένο σου παιδικό βιβλίο μεγαλώνοντας, το αγαπημένο παιδικό βιβλίο που έχεις εικονογραφήσει, το αγαπημένο παιδικό βιβλίο που σου αρέσει να διαβάζεις στο γιο σου και το δικό του αγαπημένο βιβλίο;

Από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία ως παιδί ήταν η Βιού του Ανρί Τρουαγιά.

Όλα της Ζωρζ Σαρρή εννοείται, ιδιαίτερα οι Νικητές.

Πιο μετά ανακάλυψα την ποίηση και ερωτεύτηκα τα βιβλία του Σαχτούρη, την Έμιλυ Ντίκινσον και τον συγκλονιστικό ποιητή στη Νέα Υόρκη του Λόρκα.

Κάθε δουλειά είναι η αγαπημένη, μέχρι την επόμενη, από τη στιγμή που αποφάσισα να δουλεύω με ανθρώπους που έχουμε παρόμοια όνειρα.

Τρελαίνομαι να διαβάζω στο παιδί τις ιστορίες του Oliver Jeffers.

Αγαπημένο βιβλίο του είναι ως τώρα οι περιπέτειες του Μικέ της Άστριντ Λίντγκρεν

Όσο για το δικό μου, πρόσφατα σκάλωσα με το βιβλίο του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ «Ιδού εγώ».

Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα; Και τι χρώμα έχει για σένα μια «ευτυχισμένη μέρα»;

Τα χρώματα αλλάζουν, σίγουρα αγαπώ το μπλε και το μωβ, επίσης περνάω μια φάση που θέλω πολύ ροζ σε συνδυασμό με μαύρο.

Κάθε μέρα έχει στιγμές ευτυχίας και δυσκολίας, μια μέρα που γέρνει πιο πολύ σε χαρά που είναι πολύχρωμη, μια μέρα πιο μελαγχολική είναι μωβ.

Πώς είσαι ως μαμά, τι ανησυχίες έχεις;

Προσπαθώ να του δώσω εργαλεία για να μπορέσει να ζήσει σ’ αυτό τον κόσμο ακολουθώντας την εσωτερική του πυξίδα και να βρει την δική του αλήθεια. Ανησυχώ που δεν τα κάνω όλα σωστά αλλά μαθαίνουμε μαζί ότι η τελειότητα είναι κάτι όχι ανθρώπινο, οπότε είμαστε εδώ κάθε μέρα κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούμε.

Από τον Ζακ, στις γυναικοκτονίες, στην Αμάλ, στο metoo, τι σε εξαγριώνει, θυμώνει, πώς το διαχειρίζεσαι και από πού αντλείς ελπίδα για το αύριο και πώς αυτό το μετουσιώνεις στην τέχνη σου – σου είναι πιο εύκολο να γράψεις ή να ζωγραφίσεις τα συναισθήματά σου και τις σκέψεις σου;

Με θυμώνει η αδικία και με ακινητοποιεί ο παραλογισμός, νιώθω σαν ζώο που κοκκαλώνει από τα φώτα αυτοκινήτου.

Το διαχειρίζομαι ή προσπαθώ, φτιάχνοντας κόσμους από σκίτσα, ζωγραφιές λέξεις και εικόνες. Το μυαλό μου λειτουργεί αφαιρετικά, μπορεί να μου μιλάς και εγώ να κρατήσω μια φράση και να σχηματιστεί ένα ποίημα στο μυαλό μου.

Ελπίζω στα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα, με γονείς που προσπαθούν να δουν αλλιώς τα πράγματά.