«Ελαφρύνοντας το φορτίο» μια εκπαιδευτική δραστηριότητα ενσυναίσθησης
Μια όμορφη ιδέα για τη νέα σχολική χρονιά που θα αρχίσει σε λίγες μέρες
Μπορεί στη χώρα μας η νέα σχολική χρονιά να χρειάζεται μερικές ακόμα μέρες για να ξεκινήσει, αλλά στην Αμερική τα σχολεία ήδη άνοιξαν. Μια καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης στην Οκλαχόμα με πάνω από είκοσι χρόνια προϋπηρεσία πήρε μια ιδέα που αλίευσε στο προσωπικό μπλογκ ενός συναδέλφου εκπαιδευτικού και την υλοποίησε. Το πρότζεκτ ονομάστηκε «δραστηριότητα φορτίου». Θεώρησε πως είναι ένας καλός τρόπος να διδάξει στους μαθητές της ότι όλοι κουβαλάμε μέσα μας εμπειρίες και συναισθήματα που μας δυσκολεύουν και δεν μπορούμε πάντα να διαχειριστούμε μόνοι μας.
Πρώτα ζήτησε από τους μαθητές της να της πουν τι σημαίνει η λέξη φορτίο. Οι περισσότεροι απάντησαν κάτι το αρνητικό, κάτι που δεν μπορούν να σηκώσουν, κάτι που κουβαλάνε αλλά που τους είναι δυσάρεστο. Στη συνέχεια τους πρότεινε να γράψουν σε μια σελίδα κάτι που τους στεναχωρούσε, τους πλήγωνε, τους δυσκόλευε, τους βάραινε την ψυχή – ό,τι δηλαδή θεωρούσαν οι ίδιοι ότι ήταν το δικό τους φορτίο. Μετά τους έδωσε την οδηγία να τσαλακώσουν αυτό το κομμάτι χαρτί και να το πετάξουν στην άλλη άκρη της αίθουσας. Αφού είχε διευκρινίσει να μη γράψουν το όνομά τους πάνω στην κόλλα.
Έπειτα, καθένας μαθητής σηκωνόταν, μάζευε από κάτω στην τύχη μια τσαλακωμένη σελίδα, επέστρεφε στη θέση του και διάβαζε ό,τι ήταν γραμμένο. Ύστερα από κάθε ανάγνωση έδινε στα παιδιά την επιλογή αν ήθελαν να αποκαλύψουν ποιος είχε γράψει τι – και ήταν αρκετοί όσοι τελικά πήραν το θάρρος να πουν ποιο ήταν το δικό τους. Τα θέματα που ακούστηκαν έκαναν σε όλους ιδιαίτερη αίσθηση: αυτοκτονία, εγκατάλειψη, γονείς σε φυλακή, ναρκωτικά, απώλεια, προβληματικές σχέσεις, θέματα υγείας και πολλά άλλα.
Υπήρξε πολλή συγκίνηση. Ένιωσαν άνετα να κλάψουν και παιδιά που απλώς διάβασαν αλλά και παιδιά που μίλησαν γι’ αυτό που έγραψαν. Η καθηγήτριά τους, η κυρία Karen Wunderlich Loewe, ήθελε με την πρώτη κιόλας μέρα της νέας σχολικής χρονιάς να δώσει το μήνυμα ότι είναι εκεί για τα παιδιά, ότι μπορούν να την εμπιστευτούν κι ότι θα τα ακούει για ό,τι έχουν να της πουν χωρίς να τα κρίνει. Όταν έφευγαν τα παιδιά από την τάξη τους είπε ότι δεν είναι μόνα τους, ότι έχουν να πάρουν και να δώσουν αγάπη, και ότι είναι τιμή της που είναι μαθητές της. Όπως δήλωσε η ίδια η δραστηριότητα αυτή έχει κυρίως την πρόθεση να κάνει τα παιδιά να είναι λιγότερο επικριτικά μεταξύ τους, να αγαπάνε περισσότερο και να συγχωρούν πιο γρήγορα. Τα χαρτιά δεν πετάχτηκαν, αλλά μαζεύτηκαν σε μια διάφανη σακούλα και κρεμάστηκαν στην πόρτα ως υπενθύμιση του φορτίου που όλοι μας μπορούμε να κουβαλάμε μέσα μας.
(Αφορμή για το άρθρο ήταν δημοσίευμα στο scarymommy)
