«Δεν θα απολογηθώ που τα παιδιά μου συμπεριφέρονται… σαν παιδιά»
Η Αμερικανίδα αρθρογράφος και μητέρα τεσσάρων παιδιών Jess Johnston νιώθει την ανάγκη να υπενθυμίσει σε κάποιους ότι «τα ενοχλητικά κουτσούβελα» είναι το μέλλον μας.
Μόλις είχαμε μετακομίσει σε καινούρια γειτονιά όταν, λίγα τετράγωνα πιο κάτω από το σπίτι μας, συνάντησα μια ηλικιωμένη γυναίκα. Με κοίταξε σοκαρισμένη (σχεδόν με τρόμο) όταν της είπα ότι έχω τέσσερα παιδιά και άρχισε να επαναλαμβάνει: «Τέσσερα;! Τέσσερα;!». Μετά με κάρφωσε με το βλέμμα της στα μάτια, λέγοντάς μου: «Υποθέτω ότι δεν θα έχουμε πρόβλημα, αρκεί να είναι ήσυχα». Σοβαρολογούσε.
Γέλασα λες και μου έλεγε κάποιο αστείο, γιατί αυτό κάνω όποτε νιώθω αμήχανα.
Καθώς συνέχισα τη βόλτα μου με τα παιδιά, αισθάνθηκα ντροπιασμένη.
Νομίζω ότι καταλαβαίνω πώς σκέφτεται. Αυτή είναι η γειτονιά της, στην οποία πιθανότατα έχει ζήσει πάνω από 50 χρόνια. Θα της είναι δύσκολο να διαχειριστεί τις αλλαγές και οτιδήποτε επηρεάζει τη ρουτίνα της.
Ωστόσο, κάποιες φορές νιώθω ότι ενοχλούμε τους άλλους απλώς και μόνο με την παρουσία μας. Όχι απαραίτητα επειδή κάνουμε κάτι, αλλά μόνο με την ιδέα του τι «θα μπορούσαμε να κάνουμε». Όταν περιμένουμε τη σειρά μας για να κάνουμε check-in στο αεροδρόμιο, ακούμε πίσω μας αναστεναγμούς του τύπου «έλα, πλάκα μου κάνεις τώρα;». Θέλω να γυρίσω και να τους πω: «Πληροφοριακά, κύριε, έχουμε πληρώσει έξι εισιτήρια. Εσείς πληρώσατε ένα. Επομένως έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε εδώ».
Τα παιδιά είναι φυσιολογικό μέρος της κοινωνίας μας: πάντα έτσι ήταν. Κανένας δεν σας δίνει το δικαίωμα να ζήσετε σε μια κοινωνία χωρίς παιδιά. Λυπάμαι, αλλά δεν λυπάμαι. Δεν είστε υποχρεωμένοι να κάνετε κι εσείς παιδιά και μπορείτε να συμμετέχετε σε όσες δραστηριότητες θέλετε, οι οποίες είναι μόνο για ενήλικες, αλλά δεν μπορείτε να περιμένετε να κρατήσουμε τα παιδιά μακριά από το δρόμο σας στον κόσμο που μοιραζόμαστε όλοι: στα πάρκα, τα πεζοδρόμια, τα σουπερμάρκετ, τα εστιατόρια (ναι, πηγαίνω με τα παιδιά μου σε εστιατόρια και δεν χρειάζεται να απολογηθώ γι’ αυτό), σε παραλίες, αεροπλάνα κλπ.
Μαθαίνουμε τα παιδιά μας να σέβονται τους άλλους και να μη συμπεριφέρονται σαν αγρίμια (εκτός από τα τετράχρονα, που είναι σαν τυφώνες). Τα μαθαίνουμε να παραχωρούν τη θέση τους στο μετρό σε κάποιον ηλικιωμένο και να κοιτούν κάποιον στα μάτια ενώ του κάνουν χειραψία. Τα μαθαίνουμε να μη φωνάζουν σε μέρη όπου πρέπει να κάνουν ησυχία και να λένε «ευχαριστώ» και «παρακαλώ». Σε καμία περίπτωση δεν είναι τέλεια, αλλά είναι αρκετά καλά. Εξάλλου, δεν θα απολογηθώ που έχω παιδιά και δεν θα απολογηθώ που τα παιδιά μου συμπεριφέρονται… σαν παιδιά». Δεν θα απολογηθώ που γελούν δυνατά ενώ κάνουν ποδήλατο στον ποδηλατόδρομο. Τους λέω να μη φωνάζουν, αλλά δεν νιώθω άσχημα κάθε φορά που τους ξεφεύγει ένα επιφώνημα. Είναι παιδιά. Τα παιδιά είναι φυσιολογικό μέρος της ζωής.
Όταν ζητήσαμε να νοικιάσουμε ένα συγκεκριμένο σπίτι, ο ιδιοκτήτης απάντησε με ένα λακωνικό email: «Λυπάμαι, αλλά το σπίτι είναι πολύ μικρό για την οικογένειά σας». Είχε τρία υπνοδωμάτια, δηλαδή το μέγεθος του σπιτιού στο οποίο ζούμε. Ούτε καν μας ρώτησε αν πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να βολευτούμε. Ήταν μια ξεκάθαρη χυλόπιτα από κάποιον που δεν ήθελε να ξεβολευτεί από παιδιά.
Αυτά τα «ενοχλητικά κουτσούβελα» είναι το μέλλον.
Ένα μωρό που κλαίει μέσα στο αεροπλάνο δεν «είναι ενοχλητικό» που σας δυσκολεύει την πτήση, αλλά πιθανότατα πονάει. Μπορείτε να φορέσετε τα ακουστικά σας και να δυναμώσετε τη μουσική. Σας διαβεβαιώνω ότι αυτό το σενάριο είναι πολύ χειρότερο για το μωρό και τους γονείς του παρά για εσάς.
Δεν προσπαθώ εδώ να ξεκινήσω έναν καβγά (παρόλο που αυτό μπορεί να συμβεί ούτως ή άλλως) ούτε να δαιμονοποιήσω οποιονδήποτε ενοχλείται από τα παιδιά μου. Κι εγώ ενοχλούμαι μερικές φορές από αυτά – θα μπορούσαμε να πιούμε ένα κρασί μαζί και να πούμε τον πόνο μας. Αλλά σοβαρά τώρα, κόψτε κάτι.
Τα παιδιά είναι μέρος της ζωής μας. Τέλος.
Κατά τη γνώμη μου, φέρνουν αισιοδοξία και χαρά στον κόσμο.
Πρόσφατα πήγαμε στη λειτουργία μιας εκκλησίας όπου υπήρχαν εκπρόσωποι από κάθε γενιά. Μας υποδέχτηκαν σαν να ήταν συγγενείς μας. Κάποιος πήγε να φέρει στα παιδιά μας ξυλομπογιές.
Το εκτίμησα ιδιαίτερα.
Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο.
Χρειαζόμαστε και τους παππούδες και τις γιαγιάδες και τα μωρά και τα τρομερά τετράχρονα και οποιαδήποτε άλλη ηλικία στο ενδιάμεσο. Είτε σας αρέσει είτε όχι.
