«Δεν είμαι έτοιμη να αποχωριστώ τα νηπιακά χρόνια του παιδιού μου»
Η Αμερικανίδα αρθρογράφος Jorrie Varney εστιάζει περισσότερο στις χαρές παρά στις δυσκολίες αυτής της περιόδου
«Μαμά, θέλω μια αγκαλιά». Το νήπιό μου έρχεται κοντά μου. Το κεφαλάκι του είναι ζεστό από το τρέξιμο και το παιχνίδι και αν κλείσω τα μάτια μου και πάρω μια βαθιά ανάσα σχεδόν μπορώ να μυρίσω το μωρό που ήταν πριν από όχι και τόσο πολύ καιρό. Τέτοιες στιγμές κάνουν την καρδιά μου να πονάει στη σκέψη ότι μια μέρα δεν θα αναζητά πια την αγκαλιά μου.
Τώρα είναι σχεδόν τριών ετών – όχι μωρό πια, αλλά ούτε και μεγάλο παιδί ακόμα. Καθώς μεγαλώνει και πλησιάζει η στιγμή που θα αφήσει τα νηπιακά χρόνια πίσω του, συνειδητοποιώ ότι αγωνίζομαι μέσα μου να αποδεχτώ αυτή την ιδέα. Χαίρομαι που τον βλέπω να γίνεται όλο και πιο ανεξάρτητος, αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμη να αποχωριστώ τα νηπιακά χρόνια του.
Ξέρω τι σκέφτεστε: Μα ποιος θα ήθελε η νηπιακή ηλικία να κρατάει περισσότερο; Προφανώς, εγώ.
Με όλα αυτά τα ξεσπάσματα σε δημόσιους χώρους και την παράλογη συμπεριφορά εύκολα κάποιος θα ευχηθεί να περάσουν γρήγορα αυτά τα χρόνια, γνωρίζοντας ότι τον περιμένουν πιο ήσυχες μέρες. Αλλά η ηρεμία δεν διαρκεί πολύ και, προτού καλά καλά το καταλάβουμε, βρισκόμαστε βυθισμένοι στην επόμενη δύσκολη φάση της παιδικής ηλικίας και της μητρότητας.
Όταν ευχόμαστε να περάσει γρήγορα μια δύσκολη περίοδος ουσιαστικά ανυπομονούμε να έρθουν οι επόμενες δυσκολίες. Η μητρότητα είναι ένας συμβιβασμός: σε αντάλλαγμα μιας τρυφερής αγκαλιάς, συμβιβαζόμαστε με την αμηχανία που μας προκαλεί ένα δημόσιο ξέσπασμα ή η απελπιστική αναποφασιστικότητα και παρορμητικότητα ενός νηπίου. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, όλα αυτά θα μου λείψουν.
Με κάθε νέο αναπτυξιακό ορόσημο, η καρδιά μου φουσκώνει από περηφάνεια και μετά πονάει για μία ακόμα στιγμή που πέρασε. Σκέφτομαι την αθωότητά του, που λάμπει σαν φάρος. Ο γιος μου είναι όμορφα αφελής, αλλά φοβάμαι ότι αυτό το φως θα λιγοστέψει ή, ακόμα χειρότερα, θα σβήσει από τη σκληρότητα του κόσμου.
Φοράει με αυτοπεποίθηση τη μάσκα του Μπάτμαν στο σούπερμαρκετ, ενδίδοντας στις επιθυμίες του χωρίς να χρειαστεί να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Μακάρι να του έμοιαζα περισσότερο. Μακάρι ο κόσμος να του έμοιαζε περισσότερο.
Με κάθε μέρα που περνάει, ο γιος μου μεγαλώνει μπροστά μου –με μια καινούρια λέξη, μια πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση– κάνοντας ένα ακόμα βήμα που τον απομακρύνει από τη νηπιακή ηλικία. Άραγε μια μαμά νιώθει ποτέ έτοιμη να πάψει να είναι μια νέα μαμά;
Ευχαρίστως να αφήσω πίσω μου τις πάνες και τα κυπελάκια, τα ψίχουλα από τα μπισκότα στο πάτωμα και τα ξεσπάσματα που μας αφήνουν και τους δύο εξαντλημένους, αλλά θα ήθελα να κρατήσω όλα τα υπόλοιπα. Για όσο περισσότερο χρόνο μπορώ και μπορεί και ο γιος μου.
