«Αγαπημένη μου κόρη, είσαι τόσο μα τόσο όμορφη»
Η Αμερικανίδα αρθρογράφος Chaunie Brusie γράφει μια υπέροχη επιστολή αγάπης προς την κορούλα της, που κάνει όλες τις «μαμάδες κουκουβάγιες» να ταυτιστούμε.
Συνήθως, όταν συμβαίνει, με κυριεύει η έκπληξη.
Είναι το αθώο ύφος σου όταν ξυπνάς το πρωί, με τα μαλλάκια σου μπλεγμένα γιατί κοιμάσαι όπως εγώ, κουλουριασμένη, με τις κουβέρτες σου τραβηγμένες σφιχτά γύρω από τους ώμους σου και τα ποδαράκια σου γυμνά πάνω στα σεντόνια του αγαπημένου σου καρτούν.
Είναι ο τρόπος που με κοιτάς, χωρίς ίχνος από το μακιγιάζ που ξέρω ότι μια μέρα θα με παρακαλάς να σε αφήσω να φορέσεις, όταν η καρδιά μου ραγίζει γιατί δεν μπορείς να δεις τον εαυτό σου όπως σε βλέπω εγώ.
Είναι όταν σε παρακολουθώ να τρέχεις στην αυλή γελώντας με την αδερφή σου, με τα κορμιά σας τόσο αγνά και τόσο γεμάτα από χαρά ενώ βρίσκεστε σε κίνηση, χωρίς ούτε ίχνος από την αυτογνωσία που θα σε στοιχειώνει για την υπόλοιπη ζωή σου.
Είναι όταν απλά σε κοιτάω – ένα μικρό κορίτσι που ως εκ θαύματος παίρνει τη θέση του μωρού που κάποτε με ξάφνιασε με την εμφάνισή του, του μωρού που άλλαξε τα πάντα, του μωρού που ταίριαξε απόλυτα στο χώρο δίπλα στην καρδιά μου, και που δεν έχει σταματήσει ποτέ να μου κόβει την ανάσα.
Σε εκείνες τις στιγμές, αγαπημένη μου κόρη –τις στιγμές που δεν θα καταλάβεις ποτέ– είσαι τόσο, μα τόσο όμορφη.
Αναρωτιέμαι πότε θα αρχίσει να σε απασχολεί η εμφάνισή σου. Πότε θα αρχίσεις να τραβάς και να σηκώνεις τα ρούχα σου, να κινείσαι έτσι κι αλλιώς μπροστά σε έναν καθρέφτη που δεν θα αντανακλά ποτέ τον τρόπο με τον οποίο σε βλέπω εγώ.
Αναρωτιέμαι πότε θα συνοφρυωθείς για πρώτη φορά, με τον τρόπο που το κάνουν όλες οι γυναίκες στον κόσμο, πότε θα γίνεις η πιο αυστηρής κριτής του εαυτού σου, πότε θα ανασηκώσεις αποδοκιμαστικά τα φρύδια σου για πρώτη φορά όταν τολμήσω να σχολιάσω ότι είσαι όμορφη.
Γιατί το εννοώ, αγαπημένη μου κόρη, στ’ αλήθεια.
Μπορεί να κάνεις αποτρίχωση και δίαιτα και να ψαλιδίσεις τα μαλλιά σου και να κορδωθείς και να γεμίσεις με χρυσόσκονη (χρησιμοποιούν ακόμα χρυσόσκονη οι έφηβες; Με συγχωρείς που δεν μπορώ να κρύψω την ηλικία μου) αλλά στα μάτια μου, αγαπημένη μου κόρη, θα είσαι πάντα το ομορφότερο θέαμα που έχω αντικρίσει ποτέ.
Θα μου εμπνέεις πάντα δέος και θαυμασμό ακριβώς όπως την ημέρα που σε άφησαν για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου στην αίθουσα του τοκετού, ενώ έβγαζες τσιρίδες και άπλωνες τα ζεστά ακόμα χεράκια και ποδαράκια σου, και εμένα μου κόπηκε η ανάσα γιατί ήσουν εσύ. Εσύ, που με κάποιον τρόπο αναγνώρισα αμέσως, σαν να ήμασταν παλιά φιλαράκια που, απλά, κάποτε χαθήκαμε και τώρα ξανασμίξαμε, για να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει σαν να μην τρέχει τίποτα, και όχι μαμά και κόρη που συναντιόμασταν για πρώτη φορά.
Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές κάθομαι, απλά, και σε κοιτάω. Το καταλαβαίνω ότι ίσως σου φαίνεται κάπως περίεργο, αλλά δεν χρειάζεται να απολογηθώ γιατί είμαι μητέρα και, επομένως, λίγο τρελή γιατί είναι αδύνατον να ζεις με την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου, σε έναν κόσμο-ωρολογιακή βόμβα μίσους και θλίψης, χωρίς να χάσεις το μυαλό σου.
Σε κοιτάω γιατί δεν έχει σταματήσει ποτέ να μου κόβεται η ανάσα από δέος, ενώ αισθάνομαι το βάρος σου στα χέρια μου, και να νιώθω σαν να κοντεύει η καρδιά μου να σπάσει λες και ξέφυγε από τα όρια του στήθους μου και μας κατάπιε και τις δύο μαζί.
Σε κοιτάω γιατί τα πάντα πάνω σου, από εκείνη τη φακίδα στο πόδι σου μέχρι τον τρόπο που σπρώχνεις τα μαλλάκια πίσω από τα αυτιά σου ή μέχρι την αφοσίωση με την οποία ζωγραφίζεις, με μαγεύουν.
Κάποιες φορές εκπλήσσομαι από το πόσο έντονα σε αγαπάω, σαν να πρέπει να αυτοσυγκρατηθώ, να αποσυρθώ για λίγο στη σκιά και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου να παραμείνω ψύχραιμη, να μην τρομάξω τους άλλους με το πόσο τρελά συναισθηματική είμαι. Έβαλα τα κλάματα στην τελετή λήξης της σχολικής χρονιάς σου στο νηπιαγωγείο και ένιωσα αμήχανα, γνωρίζοντας ότι θα έπρεπε να τα βγάλω πέρα με ακόμα τρία παιδιά και πως, γαμώτο, θα είναι τόσο δύσκολο.
Αλλά θέλω να φυλάξω σαν θησαυρό την ομορφιά που βλέπω σε εσένα, κάθε φορά που πηδάς και τρέχεις αδέξια και παίζεις με τα αδερφάκια σου, σε κάθε ανάσα που παίρνεις όταν κοιμάσαι, σε κάθε αγκαλιά που μου δίνεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Θέλω να μαζέψω τη μαγευτική ομορφιά σου σαν βουναλάκια από άμμο και να σου την προσφέρω όταν φτάσεις σε εκείνη την ηλικία που ξέρω ότι έρχεται, όταν δεν θα ζεις μόνο για εσένα και για την αγνή χαρά του να είσαι εσύ, αλλά σε σύγκριση με τους άλλους – με τις άλλες γυναίκες, με το πώς δείχνεις στα μάτια των αγοριών ή με τις δικές σου αυστηρές προσδοκίες.
Θέλω να υψώσω το μεγαλύτερο καθρέφτη του κόσμου, έναν καθρέφτη που ένα μαγικό τρόπο θα σου δείξει τι βλέπω εγώ, που θα σε παρακαλέσει να δεις, απλά, τι βλέπω εγώ σε εσένα.
Να δεις τη δύναμη, την ευαισθησία, την εξυπνάδα, την καλοσύνη, κάθε ιδιομορφία και αδυναμία και χαρακτηριστικό σου, υφασμένα όλα μαζί σε ένα εργόχειρο που εγώ δεν θα μπορούσα να δημιουργήσω ποτέ.
Γιατί, αγαπημένη μου κόρη, είσαι τόσο, μα τόσο όμορφη.
Παρόλο που κάποια μέρα το ξέρω ότι δεν θα το πιστεύεις.
