«Αγαπημένε μου σύζυγε, κι εμένα κάποιες φορές μού λείπει η εποχή πριν από τα παιδιά»
Μια επιστολή αγάπης αλλά και νοσταλγίας για μέρες νεότητας και ελευθερίας που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί γράφει η Αμερικανίδα Tori Hamilton στο σύντροφό της. Μιλώντας για όσα δεν τολμούμε να ομολογήσουμε.
Αγαπημένε μου σύζυγε, βλέπω το πώς με κοιτάς αυτή τη στιγμή με νοσταλγία. Ξέρω ότι σου λείπουν εκείνες οι μέρες προτού αποκτήσουμε παιδιά, όταν μπορούσαμε να περάσουμε ατελείωτες ώρες στο κρεβάτι βλέποντας κωμικές σειρές, ημέρες που μπορούσα να αφιερωθώ μόνο σε εσένα.
Θέλω να σου πω ότι κι εμένα μου λείπουν εκείνες οι μέρες.
Αγαπημένε μου σύζυγε, ξέρω ότι προσποιείσαι τον θαρραλέο που περνάς τις μέρες σου μόνος. Σου δίνω την εντύπωση ότι έχω απομακρυνθεί από εσένα και σου λείπει η καλύτερή σου φίλη.
Θέλω να σου πω ότι η καλύτερή σου φίλη είναι ακόμα εδώ.
Αγαπημένε μου σύζυγε, αισθάνομαι ότι ένα κομμάτι του εαυτού σου εύχεται να μπορούσα να μείνω στο σπίτι, να φροντίζω τα παιδιά μας, να καθαρίζω το χαοτικό σπίτι μας και να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί σου αντί να εργάζομαι ως νοσηλεύτρια με βάρδιες.
Θέλω να σου πω ότι αναγνωρίζω τις θυσίες που έχει κάνει η οικογένειά μας για να μπορώ να συνεχίσω την καριέρα μου. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για αυτό.
Αγαπημένε μου σύζυγε, το αισθάνομαι κι εγώ ότι έχουμε απομακρυνθεί. Το νιώθω στη βιασύνη του πρωινού, στο δείπνο, όταν είμαστε υπερβολικά κουρασμένοι για να μιλήσουμε, και τη νύχτα που ξαπλώνουμε ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς να αγγιζόμαστε, προσποιούμενοι ότι έχουμε αποκοιμηθεί.
Θέλω να σου ζητήσω να με περιμένεις.
Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν έρθει τα πάνω κάτω και για τους δυο μας. Αντέξαμε τη διαδικασία της προετοιμασίας και το οικονομικό βάρος ενός γάμου. Αγοράσαμε ένα σπίτι μαζί, το οποίο έχουμε ξεχρεώσει κατά το ένα τρίτο, παρόλο που στην αρχή οι τράπεζες δίσταζαν να μας δώσουν δάνειο. Έχουμε κάνει την καλύτερη δυνατή μετάβαση στη γονεϊκότητα και μεγαλώνουμε δύο αξιολάτρευτα παιδιά, γεμάτα θέληση, που ξέρουμε ότι θα αφήσουν το αποτύπωμά τους στον κόσμο. Έχουμε βοηθήσει ο ένας τον άλλο να ξεπεράσουμε προβλήματα στη δουλειά και στις προσωπικές μας σχέσεις. Ήμασταν πάντα ο ένας εκεί για τον άλλο.
Έχουμε αντέξει.
Μέχρι τώρα.
Αλλά το ξέρω ότι δεν είμαι πλάι σου με τον τρόπο που θα ήθελες να είμαι, και το βλέπω ότι αυτό σε καταβάλλει. Το ξέρω ότι το ξέρεις ότι το ξέρω, αλλά επίσης ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι διαφορετικό αυτή τη στιγμή. Απλά δεν είμαι σε θέση να φροντίσω έναν ακόμα άνθρωπο.
Πρέπει λοιπόν να είσαι δυνατός.
Να με αφήνεις να σώζω τον εαυτό μου πρώτα, για να μη βουλιάξει το καράβι μας.
Τα τελευταία πέντε χρόνια πέρασα δύο εγκυμοσύνες. Δύο φορές το σώμα μου πήρε και έχασε 20 κιλά για να θρέψει τα μωρά μας. Έχω ραγάδες και κρεμασμένο στήθος, γκριζαρισμένα μαλλιά και μια κούραση στο βλέμμα που κανένα μέικαπ δεν μπορεί να καλύψει.
Ξέρω όμως ότι πάντα θα με θεωρείς όμορφη, όσο άσχημη κι αν αισθάνομαι εγώ ότι είμαι.
Από τότε που κάναμε παιδιά, έχω επισκεφτεί ένα γιατρό, ένα χειροπράκτη, έναν οστεοπαθητικό και πολλούς φυσιοθεραπευτές προσπαθώντας να διορθώσω ό,τι προκάλεσαν δύο μωρά τεσσάρων κιλών στον εύθραυστο σκελετό μου.
Αλλά ξέρω ήδη ότι θα με στηρίζεις πάντα, ακόμα και αν στο μέλλον χρειαστεί να κάνω επέμβαση στους γοφούς και πρέπει να λείψω από τη δουλειά για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Από τότε που αποκτήσαμε παιδιά, η ντουλάπα μου είναι γεμάτη με ρούχα μητρότητας, τριμμένες στολές νοσηλεύτριας και παντελόνια δύο νούμερα μικρότερα ή δύο νούμερα μεγαλύτερα. Τώρα μόλις το σώμα μου επιστρέφει στην προηγούμενή του κατάσταση, και κάθε φορά που συζητάμε να αποκτήσουμε και τρίτο παιδί, τρομάζω από μέσα μου στη σκέψη να δοθώ πάλι σε αυτόν το σκοπό παρόλο που το σώμα και η ψυχή μου μού λένε ότι δεν τελείωσα με την ανατροφή των παιδιών.
Αλλά ξέρω ήδη ότι δεν σε απασχολεί το τι φοράω ή το αν θα αποφασίσουμε τελικά να κάνουμε και άλλο παιδί ή όχι.
Ανάμεσα στις εγκυμοσύνες, τον αγώνα για το θηλασμό, τις άγρυπνες νύχτες και την επαναλαμβανόμενη αίσθηση αποτυχίας μου ως μητέρα, δεν ξέρω αν θέλω να γελάσω υστερικά ή να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.
Αλλά ξέρω ήδη ότι θα είσαι πάντα πλάι μου, να μου προσφέρεις έναν ώμο για να κλάψω χωρίς να κοροϊδεύεις (συνήθως) τις συναισθηματικές μεταπτώσεις μου.
Έχουν περάσει πέντε μεγάλα, δύσκολα χρόνια, αλλά δεν θα μπορούσα να τα είχα ζήσει διαφορετικά.
Ούτε θα μπορούσα να τα είχα ζήσει με οποιονδήποτε άλλο εκτός από εσένα.
Έτσι, αγαπημένε μου σύζυγε, θέλω να σου υπενθυμίσω ότι είμαι έτοιμη να συνεχίσω αυτό το μεγάλο ταξίδι. Μπορεί να μην το δείχνω αυτή τη στιγμή, αλλά δεν θα ήθελα να βρίσκομαι πουθενά αλλού εκτός από εδώ. Καθώς τα παιδιά μας θα μεγαλώνουν και θα αρχίσουμε να βγαίνουμε από αυτή τη χαοτική, αγχώδη, υπέροχη και πλούσια περίοδο της ζωής μας, θα έχουμε ξανά περισσότερο χρόνο για εμάς τους δύο.
Τον οποίο θέλω να αφιερώσω σε σένα.
Αλλά, για την ώρα, θέλω να πιστέψεις όλα αυτά τα πράγματα που σου λέω και αναμφίβολα θα το κάνεις.
Σε παρακαλώ, συνέχισε να με περιμένεις.
