Μια συγγραφέας αφηγείται για τη βία όπως την έχει ζήσει η ίδια, ως κορίτσι και γυναίκα: γράφει για περιστατικά βαθιά κρυμμένα, που αφήνουν αθέατες πληγές.
Δεν μιλάει ποτέ στα παιδιά στην παιδική χαρά, στις οικογενειακές εξόδους περνάει το μεγαλύτερο μέρος κολλημένος στους γονείς και στην τάξη σπάνια σηκώνει το χέρι ενώ τα ξέρει.
Επιτρέπεται μάνα πράμα, να έχει φτάσει το παιδί σου στο κατώφλι του σχολείου και η τελευταία φορά που άκουσες τη λέξη “ψείρα” να ήταν στη δική σου 5η δημοτικού;
Παιδικό τραύμα: 5 συμβουλές για να βοηθήσετε τα παιδιά να το αντιμετωπίσουν και να θεραπευτούν