Κάποια στιγμή στη ζωή σου νιώθεις ότι τα κατάφερες: ότι έπαψες να στεναχωριέσαι για τα μικροπράγματα που στο παρελθόν σε έκαναν να πελαγώνεις. Εσείς ταυτίζεστε με ό,τι γράφει η Christine Organ;
Πώς νιώθει η μητέρα ενός παιδιού που είναι μονίμως προσκολλημένο πάνω της; Ακολουθεί μια προσωπική μαρτυρία στο πάντα ενδιαφέρον ιστολόγιο Coffee + Crumbs.
«Το μεγαλύτερο ίσως μάθημα είναι ότι παρά τις τεράστιες διαφορές μας, ίσως τελικά να μην είμαστε τόσο διαφορετικές»: ένα συγκινητικό κείμενο για τις οικογένειες μεταναστών, από την Αμερικανίδα αρθρογράφο Jessica Jones.
Είναι συγκινητικό αλλά συχνά και εξαντλητικό το να βρίσκεσαι στο κέντρο του σύμπαντος των παιδιών σου, όπως γράφει η Melanie Dale στο παρακάτω κείμενο από το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο Coffee + Crumbs.
«Σήμερα σε σκέφτομαι, καθώς ερωτεύεσαι αυτό το νέο μωρό που κρατάς στην αγκαλιά σου. Σε σκέφτομαι, καθώς το νήπιό σου τρέχει πάνω σου θέλοντας κι αυτό να το κρατήσεις»: ένα τρυφερό κείμενο από την Αμερικανίδα αρθρογράφο και μαμά Amber Kuiper.
Μια μητέρα τριών παιδιών, η Elizabeth Broadbent, από τότε που ήταν παιδί μέχρι σήμερα νιώθει πάντα «στην απέξω»: ήταν το κορίτσι και σήμερα είναι η γυναίκα που βρίσκεται στο περιθώριο.
Μια μητέρα τριών παιδιών, η Elizabeth Broadbent, από τη δική της παιδική ηλικία μέχρι σήμερα παραδέχεται ότι είναι πάντα «στην απέξω», το κορίτσι και, αργότερα, η γυναίκα που παραμένει στο περιθώριο.
Ας μη λιθοβολούμε δημοσίως με τύψεις τις νέες μητέρες που αποτυγχάνουν να θηλάσουν, προειδοποιεί η Αμερικανίδα αρθρογράφος Christine Organ σε ένα αυτοβιογραφικό κείμενο.