Δεν θα ζητήσω συγγνώμη που κλαίω σε κάθε χριστουγεννιάτικη σχολική παράσταση του παιδιού μου

Κάθε χρόνο, χωρίς εξαίρεση, καθώς πλησιάζει η περίοδος των γιορτών, λαμβάνει χώρα μια περίεργη μεταμόρφωση. Μαζί με τα φώτα που αναβοσβήνουν και τη μυρωδιά της κανέλας, βρίσκομαι αβοήθητα παγιδευμένη στη συναισθηματική δίνη που είναι η χριστουγεννιάτικη σχολική παράσταση του παιδιού μου. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι είναι κάτι ξεπερασμένο, αλλά αρνούμαι να ζητήσω συγγνώμη για τα δάκρυα που αναπόφευκτα κυλούν στο πρόσωπό μου αυτές τις πολύτιμες στιγμές.

Η γλυκιά προσμονή

Όλα ξεκινούν με τον ενθουσιασμό στα μάτια του παιδιού μου — την ανυπόμονη αναμονή της επιλογής ή προετοιμασίας των κοστουμιών, των προβών και του ποιος θα παίξει τον πολυπόθητο ρόλο του σταρ ή του ταράνδου. Βλέποντάς τους να εξασκούν τις ατάκες τους (ή ίσως απλώς το να μάθουν πώς να χτυπούν το κουδούνι τους) στο σαλόνι πυροδοτείται μια νοσταλγία τόσο γλυκιά και δυνατή, καθώς θυμάμαι τις δικές μου παιδικές παραστάσεις.

Η Μεγάλη Μέρα

Την ημέρα της παράστασης, είμαι ένα σωρός από νεύρα και συναισθήματα. Η καρδιά μου φουσκώνει από έναν περίεργο συνδυασμό υπερηφάνειας και ένα ίχνος δυσπιστίας για το πόσο γρήγορα μεγαλώνουν. Φέτος, το παιδί μου «αποφοίτησε» από τον άγγελο της πίσω σειράς για να ηγηθεί της νιφάδας χιονιού και είναι μια «αναβάθμιση» που σημαίνει τα πάντα στον νεανικό τους κόσμο. Και στο δικό μου, για να είμαι ειλικρινής.

Ντυμένο με το αξιολάτρευτο κοστούμι του, γεμάτο με γκλίτερ που θα μείνει για εβδομάδες, το παιδί μου ανακατεύεται στη σκηνή. Καθώς το κοινό σιωπά, το τηλέφωνό μου είναι στο χέρι, έτοιμο για την τέλεια λήψη, αλλά μέσα από ένα πέπλο δακρύων βρίσκομαι να κοιτάζω. Υπάρχει κάτι στο να βλέπεις το μικρό σου εκεί πάνω, με τους φίλους του, να τραγουδάει άτονα αλλά τόσο τέλεια σε αρμονία με το πνεύμα της εποχής, που με συναρπάζει κάθε φορά.

Λίγα δάκρυα ακόμα

Μόλις ξεκινήσει η μουσική, τελειώνει το παιχνίδι για τους δακρυϊκούς πόρους μου. Οι γύρω μου μπορεί να προσφέρουν χαρτομάντιλα ή χαμόγελα κατανόησης, αλλά μερικοί—ιδιαίτερα όσοι παρακολουθούν την πρώτη τους παράσταση—μπορεί να μου ρίξουν μπερδεμένες ματιές. Τους βλέπω να αναρωτιούνται γιατί με συγκινούν τα κάλαντα και οι ερμηνευτικοί χοροί που μοιάζουν περισσότερο με ζαλισμένους πιγκουίνους παρά με χαριτωμένες νιφάδες χιονιού.

Αλλά εδώ είναι το πράγμα: αυτά τα δάκρυα είναι ένα σήμα τιμής. Δεν σημαίνουν απλώς υπερηφάνεια, αλλά και αναγνώριση της φευγαλέας φύσης κάθε στιγμής. Σε εκείνο το αμφιθέατρο, κάτω από τα αμυδρά φώτα και ανάμεσα στο πλήθος που μουρμουρίζει, ο χρόνος σταματά στιγμιαία. Βλέπω κάθε ιστορία για καληνύχτα πριν τον ύπνο, κάθε πληγωμένο γόνατο να απομακρύνεται, κάθε «Κοίτα, μαμά!» μπλεγμένο μέσα σε αυτή τη μικρή παράσταση, και απλά γεμίζω συναισθήματα.

Ένας συναισθηματικός ανεμοστρόβιλος μέσα σε μια στιγμή

Ενώ ναι, είναι μάλλον παράλογο να διαλύεσαι σε κλάματα για τα στηρίγματα από παπιέ-μασέ και τα μεγάλα κοστούμια, βρίσκω μια απλή αλήθεια: Υπάρχει χιούμορ και χαρά σε αυτό το εποχιακό θέαμα. Το να ανακαλύψετε τη μοναδικότητα του παιδιού σας ανάμεσα σε μια θάλασσα συνομηλίκων του είναι σαν να βρίσκετε το αγαπημένο σας στολίδι στο δέντρο κάθε χρόνο — είναι πάντα λίγο διαφορετικό, αλλά υπέροχα το ίδιο.

Γιατί λοιπόν να ζητήσω συγγνώμη; Γιατί κάποιος από εμάς που έχει νιώσει το συγκλονιστικό κρεσέντο της παιδικής ηλικίας να αναρωτιέται; Είτε είναι οι τάρανδοι νούμερο τέσσερα είτε οι πρωταγωνιστές στη γέννηση, τα παιδιά μας βρίσκουν μαγεία σε αυτές τις στιγμές. Και αν αυτή η μαγεία με πνίγει στιγμαία σε μια συναισθηματική λακκούβα, ας είναι.

Μια υπόσχεση για γιορτή

Τελικά, αυτές οι παραστάσεις –και οι συναισθηματικές μου αντιδράσεις σε αυτές– δεν αφορούν μόνο τα επιτεύγματα του παιδιού μου. Είναι μια γιορτή του ταξιδιού που κάνουμε μαζί και η εποχική υπενθύμιση του πόσο γρήγορα θα περάσουν αυτά τα χρόνια. Έτσι, θα φέρω με υπερηφάνεια τα χαρτομάντιλά μου, θα προετοιμαστώ για τα αναπόφευκτα… υδρευτικά έργα και θα υποσχεθώ ότι δεν θα ζητήσω συγγνώμη για τα δάκρυά μου.

Επειδή όταν πέφτει η αυλαία, γλιστρώ ξανά στο παλτό μου και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τη μικρή μου νιφάδα χιονιού που γελάει, κάθε δάκρυ που ρίχνω ταιριάζει με την αμέτρητη ζεστασιά στην καρδιά μου. Αυτό είναι που κάνει τις γιορτές, και την ίδια τη ζωή, πραγματικά υπέροχες.