«Στο δωμάτιο όπου κοιμάται το παιδί μου δεν υπάρχει χώρος για θυμό»
«Μέσα σε αυτό είμαστε μόνο εμείς και το μικροσκοπικό θαύμα που νιώσαμε να κλωτσάει στην κοιλιά μας σε μια περίοδο της ζωής μας που μας φαίνεται σαν χτες»: Ένα υπέροχο κείμενο από την μπλόγκερ Katie Blackburn.
Είναι 6 το απόγευμα. Κανονικά δεν είναι ώρα για ύπνο, αλλά αυτό δεν ισχύει για σήμερα. Για το καλό όλων, πρέπει να βάλουμε τα παιδιά στα κρεβάτια τους. Σήμερα παίξαμε στη λίμνη και μείναμε λίγο περισσότερο στον ήλιο. Δεν κοιμηθήκαμε το μεσημέρι, φάγαμε δημητριακά για μεσημεριανό και, απόψε, ο μπαμπάς δουλεύει. Πιστεύω ότι όλα αυτά αρκούν.
Προτού γίνω μαμά, θυμάμαι ότι πολλές μέρες μου ήταν γεμάτες, αλλά όχι αρκετά μεγάλες. Μέρες που θα χρειαζόμουν μία δύο παραπάνω ώρες για να τις αφιερώσω στην άσκηση, να συναντήσω μια φίλη για καφέ, να τελειώσω εκείνη την εργασία ή να ολοκληρώσω μια δουλειά στο σπίτι. Όλοι το έχουμε πει, έτσι δεν είναι; Τη φράση «κάποιες φορές, απλά, η μέρα δεν έχει αρκετές ώρες». Εγώ την έχω πει σίγουρα. Σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, το πίστευα. Και είμαι σίγουρη ότι μια μέρα θα το ξαναπιστέψω. Αλλά αν πλησιάσετε αρκετά και μου υποσχεθείτε να μη με κρίνετε και να μην αποκαλύψετε το μυστικό μου, μπορώ να σας εξομολογηθώ κάτι; Κάποιες μέρες, ως μαμά μικρών παιδιών, αισθάνομαι ότι έχουν υπερβολικά πολλές ώρες.
Λατρεύω αυτά τα μικρά μου δώρα με όλη μου την καρδιά, με όλη μου την ψυχή. Οποιοσδήποτε νταής χρησιμοποιήσει τις λάθος λέξεις και τα πληγώσει, οποιοσδήποτε τα απειλήσει, θα έχει να κάνει με εμένα. Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα στον κόσμο που δεν θα έκανα για να τους δείξω μέχρι πού φτάνει η αγάπη μου για τα παιδιά μου. Αλλά αυτή τη στιγμή έχω κουραστεί να κρατάω αγκαλιά το μικρότερο και, ειλικρινά, δεν αισθάνομαι ενθουσιασμένη με το μεγαλύτερο. Με το τρίτο, που μεγαλώνει στην κοιλιά μου, είμαστε σε καλή φάση, πέρα από το γεγονός ότι με κάνει να νιώθω εξαντλημένη. Ωστόσο τώρα, που αναβοσβήνει το προειδοποιητικό φωτάκι ότι έχουν εξαντληθεί τα αποθέματά μου, αποφασίζω να κηρύξω εκεχειρία.
Είμαστε μαμάδες. Τα βγάζουμε πέρα με τα δύσκολα, αυτό είναι ένα ακόμα κομμάτι όλων όσα κάνουμε. Συγχωρούμε και ανασυγκροτούμαστε και, Θεού θέλοντος, κοιμόμαστε για λίγο και μετά πάλι απ’ την αρχή. Αλλά στο μεταξύ, προτού πέσουμε για ύπνο και ξυπνήσουμε αύριο με γεμάτες τις μπαταρίες, υπάρχουν μερικά ακόμα πράγματα που μπορούν να μας βοηθήσουν.
Καταρχήν, να στείλουμε μήνυμα σε μια φίλη –όχι σε μια οποιαδήποτε φίλη, αλλά σε αυτήν που μας καταλαβαίνει– και να της πούμε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Να της πούμε ποια ώρα βάλαμε το τρίχρονο παιδί μας για ύπνο. Να της εξομολογηθούμε ότι αφήσαμε το ίδιο τρίχρονο να μιλάει μόνο του στο κρεβάτι για σχεδόν μία ώρα προτού αποκοιμηθεί. Να της πούμε ότι ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι θα υπήρχαν στιγμές που θα νιώθαμε ότι δεν συμπαθούμε το ίδιο μας το παιδί. Και να της πούμε ότι αυτή τη στιγμή έχουμε την ανάγκη να γελάσουμε με κάτι, διαφορετικά μπορεί να βάλουμε τα κλάματα. Πάντα μα πάντα αυτή η φίλη, που μας καταλαβαίνει, θα μας απαντήσει λέγοντας κάτι όπως: «Έχω κρυφτεί στην κρεβατοκάμαρα για να φάω μόνη μου δείπνο, αφήνοντας τα παιδιά στο σαλόνι με τον άντρα μου εδώ και μία ώρα, και ακόμα δεν θέλω να βγω έξω». Και τότε θα της στείλουμε το emoticon της επιδοκιμασίας στο ίντερνετ, γιατί θα ξέρουμε ότι δεν περνάμε μόνο εμείς δύσκολες μέρες.
Μετά μπορούμε να κάνουμε κάτι που θα μας δώσει μια αίσθηση ελέγχου: να στρώσουμε το κρεβάτι, να πλύνουμε τα πιάτα, να ξυρίσουμε τα πόδια μας, να προσευχηθούμε, να βάλουμε ένα ποτήρι κρασί, να φορέσουμε πιτζάμες, να κρύψουμε όλα τα παιχνίδια στην ντουλάπα για να θυμηθούμε έστω και για μερικά λεπτά ότι σε αυτό το σπίτι ζουν και ενήλικες. Να διαλέξουμε τι μας ταιριάζει και να το κάνουμε. Γιατί όταν κάνουμε κάτι για το σπίτι ή την ψυχή μας μπορούμε να αναπνεύσουμε ελεύθερα έστω και για δέκα λεπτά. Και ίσως αυτά τα δέκα λεπτά να είναι τα πρώτα μέσα στην ημέρα, οπότε ας μη χάσουμε την ευκαιρία.
Αφού έχουμε εκπέμψει σήμα SOS και έχουμε εξασφαλίσει λίγο συναισθηματικό ή φυσικό χώρο, μπορούμε να ακολουθήσουμε το επόμενο και πιο σημαντικό βήμα. Δεν έχουμε την επιλογή να το παραλείψουμε αλλά ούτε να το επισπεύσουμε. Μόλις επικρατήσει στο σπίτι ο όμορφος ήχος της σιωπής, μπορούμε να διασχίσουμε αθόρυβα το διάδρομο, να αφουγκραστούμε το παιδικό δωμάτιο για να βεβαιωθούμε ότι δεν ακούγεται τίποτα, να ανοίξουμε προσεκτικά την πόρτα και να κοιτάξουμε μέσα. Να κοιτάξουμε το μικρό μας που κοιμάται. Να το δούμε να αναπνέει. Να θαυμάσουμε το πόσο μεγάλο έχει γίνει. Να απομακρύνουμε μια τούφα μαλλιών από το πρόσωπό του. Να σκεπάσουμε με την κουβέρτα τα ποδαράκια του.
Δεν έχει σημασία πόσο δύσκολη ήταν η μέρα που πέρασε ή πόσο άσχημα έγιναν τα πράγματα το βράδυ. Είναι αδύνατον να μην ερωτευτούμε εκατοντάδες φορές το παιδί μας που κοιμάται. Σε μία στιγμή, έχει ξαναγίνει αθώο και ανέμελο. Μοιάζει ξανά τριών χρόνων, άλλωστε κάποιες μέρες ακόμα συμπεριφέρεται σαν νήπιο. Αλλά εμείς είμαστε η μαμά, οπότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το μεγαλώσουμε όσο καλύτερα μπορούμε, ακόμα και στα δύσκολα.
Στο απαλό νυχτερινό φως και τη γλυκιά σιωπή του παιδικού δωματίου δεν υπάρχει χώρος για θυμό, δεν υπάρχει χώρος για να ξαναζήσουμε τα δράματα της ημέρας. Είμαστε μόνο εμείς και το μικροσκοπικό θαύμα που νιώσαμε να κλωτσάει στην κοιλιά μας σε μια περίοδο της ζωής μας που μας φαίνεται σαν χτες. Αυτό το πλάσμα μας έκανε μαμά, ό,τι πάντα θέλαμε να γίνουμε. Ο Θεός διάλεξε εμάς να το μεγαλώσουμε, εμείς είμαστε ο άνθρωπος που έχει ανάγκη το παιδί μας.
Μετά μπορούμε να κλείσουμε την πόρτα και να πάμε κάπου αναπαυτικά. Ήταν μια μεγάλη μέρα, δεν πειράζει να θέλουμε να τελειώσει. Ας μην αφήσουμε κανέναν να μας πει ότι δεν ήταν. Η μητρότητα είναι το σπουδαιότερο και το δυσκολότερο όλων. Κανένας δεν μπορεί να μας προετοιμάσει για το συναισθηματικό φορτίο του να αγαπάμε κάποιον τόσο πολύ και ταυτόχρονα να λαχταρούμε να περάσουμε τέσσερις ώρες μακριά του. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα, μια ανακούφιση για τη μαμά και τα παιδιά. Αυτή είναι η δουλειά μας. Αυτή είναι η δουλειά που πρέπει να κάνουμε. Και είμαστε τυχερές.
