«Ο δίχρονος γιος μου για έξι μήνες έβλεπε το φάντασμα ενός κοριτσιού»

Για πρώτη φορά συνέβη ένα βράδυ Πέμπτης.

Τρώγαμε δείπνο οικογενειακώς βλέποντας ταινίες στην τηλεόραση όταν ο 2χρονος γιος μου ήρθε και κουλουριάστηκε στην αγκαλιά μου.

«Τι έγινε, μωρό μου;», του ψιθύρισα, περνώντας τα χέρια μου μέσα από τις υπέροχες μπούκλες του. Το βραδάκι είναι η καλύτερη ώρα που περνάω μαζί του. Τότε νιώθει αρκετά κουρασμένος για να έχει όρεξη για αγκαλιές, αλλά όχι τόσο κουρασμένος ώστε να γίνεται εφιάλτης.

«Μανούλα», μου απάντησε, «νομίζω ότι το μικρό κοριτσάκι μας είναι λυπημένο».

Ακούμπησα το χέρι μου στην κοιλιά μου, όπου μεγάλωνε η μικρή αδερφούλα του. Πρόσφατα είχαμε αρχίσει να του εξηγούμε ότι μέσα στη φουσκωμένη μου κοιλιά υπάρχει ένας μικρός άνθρωπος που σύντομα θα είναι σε θέση να παίξει μαζί του. Θεώρησα λοιπόν ότι ο γιος μου προσπαθούσε να έρθει πιο κοντά στο αδερφάκι του που περιμέναμε να γεννηθεί, και η καρδιά μου έλιωσε.

«Αχ, μωρό μου! Η αδερφούλα σου δεν είναι λυπημένη. Είναι χαρούμενη! Πολύ χαρούμενη, γιατί έχει έναν τόσο σπουδαίο αδερφό όπως εσύ!».

Ο γιος μου κούνησε ελαφρά το κεφάλι του, καταβροχθίζοντας ένα ακόμα πατατάκι.

«Όχι, μαμά», απάντησε, μασουλώντας. «Όχι η αδερφούλα».

Εντάξει, εδώ υπήρχε κάτι που θα έπρεπε να ξεκαθαρίσουμε.

«Τότε, αγάπη μου, ποιο κοριτσάκι είναι λυπημένο;».

Χωρίς να χάσει χρόνο, απάντησε: «Το κοριτσάκι που κοιμάται στο σπίτι μας».

Τι;

Για ένα δευτερόλεπτο έμεινα σιωπηλή. Το παιδί μου ήταν μόλις 2 ετών. Σίγουρα δεν είχε πάρει αυτή την ιδέα από κάποια παιδική ταινία και, παρά τη δεξιοτεχνία του να παίζει με τις πλαστελίνες, ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι δεν ήταν αρκετά δημιουργικό για να επινοήσει την ιστορία.

Και τα πράγματα επρόκειτο να γίνουν χειρότερα.

Ο Μπεν σήκωσε το δάχτυλό του, έδειξε πίσω από την καρέκλα όπου καθόταν ο σύζυγός μου και πρόσθεσε: «Εκείνο, με τα κόκκινα μάτια».

Θεέ μου.

Εκείνη τη στιγμή έζησα κάτι απερίγραπτο. Το αίμα μου πάγωσε και ένιωσα αμέσως την παρόρμηση να πακετάρω τα πράγματά μου, να ανάψω ένα τεράστιο σπίρτο και να βάλω φωτιά στο σπίτι μας όσο εμείς θα δραπετεύαμε με το αυτοκίνητο.

Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από την αρχή σε μια άλλη πόλη. Οποιαδήποτε πόλη. Ήμουν έτοιμη να φύγω. Τι σημασία είχε που είχαμε αγοράσει το σπίτι των ονείρων μας; Κανένα τζάκι δεν είναι τόσο καταπληκτικό ώστε να αξίζει γι’ αυτό να συγκατοικείς με ένα δαιμονισμένο κοριτσάκι με κόκκινα μάτια.

Τι κάνεις, αλήθεια, αν το παιδί σου ξεστομίσει μια τέτοια ατάκα;

Θα σας πω τι έκανα εγώ: διέκοψα το δείπνο μας χωρίς πολλά πολλά και πήγα να βάλω για ύπνο τον creepy γιο μου. Μετά, επέστρεψα στο σαλόνι και γκούγκλαρα τη φράση «πώς να διώξεις ένα φάντασμα» (η οποία, πρέπει να ομολογήσω, μου έβγαλε ένα πλήθος από ξεκαρδιστικές, τρομακτικές και πρακτικές συμβουλές από τον παράξενο κόσμο του Ίντερνετ).

Καταρχήν, πρέπει να αποκλείσεις τα «μη μεταφυσικά» σενάρια. Έγινε. Δεν ζούμε κοντά σε κάποια χωματερή, για να έχουμε αρουραίους και ρακούν να ξύνουν τη στέγη μας κάθε βράδυ. Αλλά ακόμα και να ζούσαμε, δεν νομίζω ο γιος μου να τα περνούσε για ανατριχιαστικά πνεύματα. Επομένως, είχαμε όντως πρόβλημα με φαντάσματα.

Κατά δεύτερον, ο κόσμος του Ίντερνετ συμβούλευε να προσπαθήσουμε να «επικοινωνήσουμε φιλικά» με το πνεύμα. Θεωρώ ότι είμαι αρκετά ανοιχτόμυαλη, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι διατηρώ μια προκατάληψη απέναντι σε νεκρούς ανθρώπους με κόκκινα μάτια. Έτσι, η φιλική επικοινωνία δεν υφίστατο ως επιλογή, γεγονός που μας οδηγούσε στην τρίτη λύση: τον εξορκισμό.

Ως παιδί των ‘80s, ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Έχω ήδη δει τη σχετική ταινία, που μου έχει προκαλέσει εφιάλτες.

Συνέχισα λοιπόν να σερφάρω στο Ίντερνετ για περίπου μία ώρα, αδυνατώντας να βρω εξηγήσεις για το «φάντασμα του παιδιού με τα κόκκινα μάτια στο σαλόνι μου».

Απογοητευμένη από την απουσία επιλογών και χωρίς καμία διάθεση να κλείσω τα μάτια μου και να αποκοιμηθώ σε ένα σπίτι που πιθανότατα κατοικείτο από το φάντασμα ενός παιδιού που κλαίει, έκανα ό,τι πιο απελπισμένο θα μπορούσε να κάνει ένας γονιός:

Συμβουλεύτηκα το Facebook.

Σκεφτείτε για μια στιγμή πόσο απελπισμένος πρέπει να είναι κάποιος για να γράψει στο προφίλ του: «Γεια σας. Το παιδί μου μόλις είδε ένα κορίτσι με δαιμονικό πρόσωπο στη γωνία του σαλονιού μας, τι θα με συμβουλεύατε να κάνω;».

Αλλά ήμουν αρκετά απελπισμένη για να πατήσω «Δημοσίευση».

Και μετά, περίμενα.

Προς μεγάλη μου έκπληξη (και ελαφρά ανακούφιση;) δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ προτού αρχίσουν να σκάνε τα σχόλια.

Δεν ήμουν μόνη, τελικά! Φαίνεται ότι τα παιδιά βλέπουν συνέχεια φαντάσματα.

Άρχισα να βομβαρδίζομαι από ιστορίες για θεάσεις φαντασμάτων μετά από κηδείες, για ιστορικά και στοιχειωμένα σπίτια και για ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Μια μαμά σχολίασε ότι κάποτε οι 3χρονες δίδυμες κόρες της έκαναν ότι πίνουν το τσάι τους παρέα με μια γυναίκα ονόματι Magdalina. Καλά μέχρι εδώ, όμως… Magdalina ονομαζόταν η προγιαγιά τους που είχε πεθάνει δύο μέρες πριν από τη γέννησή τους. Η μαμά τους δεν τους είχε μιλήσει ποτέ για εκείνη, αλλά μια μέρα, ενώ καθόταν με τα κορίτσια στην κουζίνα, άκουσε τις κόρες της να χαχανίζουν.

See Also

Hot Dogs-Μούμιες – τρομακτικά νόστιμα και λαχταριστά

«Έλα, κάθισε, Magdalina! Έχουμε το αγαπημένο σου τσάι, Magdalina!».

Και μια ακόμα, πιο ανατριχιαστική πληροφορία; Της σέρβιραν το πραγματικά αγαπημένο τσάι της προγιαγιάς τους: βανίλια τριαντάφυλλο.

Οι ιστορίες συνέχισαν να καταφτάνουν και να συσσωρεύονται και ένιωσα ανακουφισμένη που δεν αντιμετώπιζα μόνο εγώ αυτό το πρόβλημα. Καθώς όλο και περισσότεροι γονείς έρχονταν σε επαφή μαζί μου, μου ήρθε η ιδέα να κάνω μια μικρή έρευνα για το ηλικίας εκατό ετών σπίτι μου.

Και, φυσικά, ένα μικρό κορίτσι είχε ζήσει εκεί στις αρχές του 1900.

Σοβαρά.

Με κόκκινα μάτια.

Εντάξει, πλάκα κάτω.

Η αλήθεια είναι όμως ότι για τους επόμενους έξι μήνες ο γιος μου συνέχισε να «βλέπει» το κορίτσι με τα κόκκινα μάτια, που αποκαλούσε τρυφερά «Ο άγγελος της νύχτας», λες και η κατάσταση δεν ήταν αρκετά τρομακτική από μόνη της.

Ο άγγελος της νύχτας. Σοβαρά.

Είμαι όμως στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι μετά τη γέννηση της κόρης μας, ο άγγελος της νύχτας φαίνεται να εξαφανίστηκε. Θα το πάρω ως καλό σημάδι.

Κανένας δεν μου είχε πει ότι τα παιδιά έχουν την ικανότητα να βλέπουν φαντάσματα. Κι όμως, συμβαίνει.

Αισθάνομαι λοιπόν ότι είναι ιερό καθήκον μου να μοιραστώ αυτή την ιστορία μαζί σας, προτού κάποιο δαιμονικό πνεύμα καταστρέψει το οικογενειακό δείπνο σας και αποφασίσετε να βάλετε φωτιά στο σπίτι σας.

Είμαι εδώ για εσάς. Δεν είστε μόνοι. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μου την ανατριχιαστική ιστορία σας.

Και, παρεμπιπτόντως, αν ψάχνετε ένα υπέροχο ιστορικό σπίτι, πρόσφατα βάλαμε πωλητήριο στο δικό μας.

Χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο.