8 tips για να βοηθήσετε το παιδί σας να κόψει την πιπίλα
Η Τζέσικα Γιωσαφάτ, μητέρα ενός αγοριού και συγγραφέας του βιβλίου «Το μυστικό ταξίδι μου…
χωρίς την πιπίλα!», μοιράζεται με το Childit.gr δοκιμασμένες συμβουλές.
Τον τελευταίο καιρό η πιπίλα έχει αναδειχθεί σε ιερό τοτέμ του 2χρονου γιου μου. Είναι το επίκεντρο διάφορων καθημερινών τελετουργικών όπως τραγουδιών δικής του έμπνευσης («πιπίλα, λα, λα, λα») και παιχνιδιών (κυνήγι θησαυρού πιπίλας, αγώνες εκτόξευσης πιπίλας). Και φυσικά αποτελεί το αντικείμενο του πόθου του, που μπορεί να πυροδοτήσει μεγάλες εκρήξεις θυμού.
Καθώς περνάει ο καιρός ο γιος μου, αντί να αποχωρίζεται την πιπίλα, δείχνει να δένεται όλο και περισσότερο μαζί της, σε σημείο να έχω αρχίσει να τον φαντάζομαι στην εφηβεία με μια πιπίλα στο στόμα (έτσι τουλάχιστον, σκέφτομαι για να παρηγορήσω τον εαυτό μου, μπορεί να αποφύγει το κάπνισμα).
Πρόσφατα, όμως, έπεσε στα χέρια μου ένα διαφορετικό βοήθημα αποχωρισμού της πιπίλας: το παιδικό βιβλίο «Το μυστικό ταξίδι μου… χωρίς την πιπίλα!» (εκδ. Key Books) χρησιμοποιεί τη φόρμα του παραμυθιού για να εμπνεύσει τους μικρούς αναγνώστες να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς πιπίλα. Ζήτησα λοιπόν από τη συγγραφέα του και μητέρα ενός αγοριού, την Τζέσικα Γιωσαφάτ, να δώσει στο Childit.gr μερικές συμβουλές που θα βοηθήσουν εμένα και όσους γονείς έχουν παρόμοιους προβληματισμούς να καθοδηγήσουμε το παιδί μας έτσι ώστε να κόψει την πιπίλα. Το έκανε ευχαριστώς, και μάλιστα με την επιστημονική σφραγίδα του παιδοψυχιάτρου Ματθαίου Γιωσαφάτ.
Γιατί πολλά παιδιά προσκολλώνται στην πιπίλα;
«Το βρέφος έχει την απόλυτη ανάγκη μιας “μητέρας” που θα του προσφέρει ασφάλεια και φαγητό για να επιβιώσει. Μέσα του υπάρχει το ένστικτο αναζήτησης του μαστού και της θηλής καθώς και το ένστικτο του θηλάσματος. Η φύση για να ενισχύσει το θηλασμό έχει βάλει στο στόμα του μωρού νευρικές απολήξεις που δίνουν ευχαρίστηση την ώρα του θηλασμού», εξηγεί ο Ματθαίος Γιωσαφάτ στην εισαγωγή που έχει γράψει για το βιβλίο «Το μυστικό ταξίδι μου… χωρίς την πιπίλα!» και προσθέτει: «Στην ψυχανάλυση ονομάζουμε την ευχαρίστηση αυτή στοματικό ερωτισμό. […] Το βρέφος αναζητά αυτή την ηδονή ακόμα και όταν δεν πεινάει, και η στέρησή της για διάφορους λόγους κάνει την επιθυμία αυτή πολύ δυνατή. Τότε στρέφεται, κυρίως, προς το υποκατάστατο που του προσφέρει η μητέρα (πιπίλα) για να κατευνάσει τα αισθήματα παραπόνου, οργής, έντονου κλάματος κ.λπ. Αυτό μπορεί να οδηγήσει πολλά βρέφη σε υπερβολική προσκόλληση στην πιπίλα».
Κάπως έτσι η πιπίλα, αυτό το χρήσιμο και ανακουφιστικό αξεσουάρ για τα μωρά, μπορεί να εξελιχθεί σε συνήθεια και παγίδα, με αποτέλεσμα η διαδικασία αποχωρισμού από αυτήν, που ο παιδοψυχίατρος συνιστά να ξεκινάει ανάμεσα στο πρώτο και το τρίτο έτος της ηλικίας, να γεμίζει με άγχος παιδιά και γονείς. Ακολουθώντας τις παρακάτω συμβουλές της Τζέσικα Γιωσαφάτ, ωστόσο, μπορούμε να ξεπεράσουμε όλοι μαζί αυτή τη φάση όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα.
Πώς μπορεί το παιδί μας να αποχωριστεί την πιπίλα;
1. Εφόσον το παιδί είναι σε ηλικία που μπορεί να καταλάβει πως ήρθε η ώρα να αποχωριστεί την πιπίλα, δημιουργούμε ένα θετικό πλαίσιο επιβράβευσης. Για παράδειγμα το επιβραβεύουμε όταν δεν τη χρησιμοποιεί λέγοντάς του «τι καθαρά που μιλάς χωρίς την πιπίλα» και όχι «βγάλ’ την από το στόμα».
2. Αν μια πιπίλα χαθεί, τρυπήσει κ.λπ. εξηγούμε στο παιδί μας πως δεν υπάρχουν πιπίλες για τόσο μεγάλα παιδιά για να την αντικαταστήσουμε. Οπότε μόλις βρεθούμε στο σπίτι χωρίς διαθέσιμη πιπίλα, το παιδί θα είναι κάπως προετοιμασμένο για την απουσία της, την οποία θα έχει ήδη συνδυάσει με κάτι θετικό, δηλαδή με το γεγονός ότι μεγαλώνει, και όχι με τη στέρηση. Πολύ συχνά μάλιστα αν όντως μια πιπίλα τρυπήσει και δεν έχει τη γνωστή αίσθηση ρουφήγματος δεν ικανοποιεί τόσο τα παιδιά με αποτέλεσμα αυτά να πάψουν σταδιακά να τη ζητούν.
3. Μειώνουμε τη χρήση της πιπίλας στη διάρκεια της ημέρας. Δεν πιέζουμε όμως το παιδί μας να την κόψει χωρίς να είναι έτοιμο, ούτε το στερούμε από την ανακουφιστική της δράση όταν είναι ακόμα μικρό και έχει ανάγκη από «πιπίλισμα».
4. Αν το παιδί μας θηλάζει ακόμα, μπορεί να φοβόμαστε ότι με τον αποχωρισμό από την πιπίλα θα προσκολληθεί περισσότερο στο στήθος. Εκεί θέλει, όντως, λίγη προσοχή: Αποφεύγουμε να του δίνουμε το στήθος σαν πιπίλα, όλες τις ώρες.
5. Χρησιμοποιούμε βοηθήματα όπως σχετικά βιβλία, που με οδηγό τη φαντασία βοηθούν το παιδί να «ζωγραφίσει» στο μυαλό του έναν κόσμο χωρίς την πιπίλα.
6. Προσέχουμε, καθώς αναζητά την ανακούφιση της πιπίλας, να μην την αντικαταστήσει με το δάχτυλο, μια συνήθεια που είναι δυσκολότερο να κοπεί.
7. Μπορούμε να ράψουμε την πιπίλα του πάνω στο αγαπημένο του αρκουδάκι, ώστε να συνδυάσει την παρουσία της με την ανακούφιση που νιώθει όταν αγκαλιάζει αυτό το παιχνίδι, χωρίς όμως να χρειαστεί να τη βάζει στο στόμα του.
8. Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές, μπορούμε να προσφέρουμε την πιπίλα στον Άγιο Βασίλη, λέγοντας στο παιδί μας ότι αυτός θα την κάνει δώρο σε άλλα μωράκια, γιατί το παιδί μας μεγάλωσε πια, και πως ο Άγιος Βασίλης θα φέρει σε εκείνο ένα δώρο για πιο μεγάλα παιδιά.
«Ποτέ δεν ξέρουμε προκαταβολικά πώς ακριβώς θα λειτουργήσει μια ιδέα στο δικό μας παιδί», καταλήγει η Τζέσικα Γιωσαφάτ, «αλλά πάντα, ως γονείς, γνωρίζουμε ενστικτωδώς τι μπορεί να το βοηθήσει, ανάλογα με το δικό του χαρακτήρα».
Info
Περισσότερες πληροφορίες για τη σχέση του παιδιού με την πιπίλα θα βρείτε στο βιβλίο του Ματθαίου Γιωσαφάτ «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια» (εκδ. Αρμός).
Η Τζέσικα Γιωσαφάτ εκτός από το «Μυστικό ταξίδι μου… χωρίς την πιπίλα!» υπογράφει και το «Μυστικό ταξίδι μου… χωρίς την πάνα!», που επίσης κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Key Books. Βάσει αυτών των δύο βιβλίων της, το Σάββατο 4/11, 11.00-12.30, το Public Κολωνακίου (Σκουφά 3) φιλοξενεί μια συνάντηση όπου δύο βρεφονηπιοκόμοι και δασκάλες στο κέντρο προσχολικής αγωγής Dorothy Snot προσκαλούν τα παιδιά σε μια βόλτα στο φεγγάρι που, με χάρτινες φιγούρες, χρώμα και φαντασία, μπορεί να τα απαλλάξει από την πάνα τους! Λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων, δηλώστε συμμετοχή στο public.blog.gr
