Τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο έχουν ισχυρά δίχτυα κοινωνικής προστασίας
Μαθήματα ανατροφής από την Ολλανδία, όπου αναφέρονται συχνά ότι ζουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο.
H συγγραφέας και μαμά Rachael Lyle-Thompson γράφει σε ένα εξομολογητικό της κείμενο στο motherly τις σκέψεις της μετά από ένα ταξίδι στην Ολλανδία, κι ενώ εκείνη μπορεί να μένει στη Νέα Υόρκη, ίσως να ταυτιστούμε μαζί της αν μεγαλώνουμε παιδιά σε οποιαδήποτε άλλη μεγαλούπολη στον κόσμο:
«Όταν η αδερφή μου, ο σύζυγός της και η τεσσάρων μηνών κόρη τους μετακόμισαν από το Νιου Τζέρσεϊ στην Ολλανδία τον Μάρτιο του 2022, δεν περίμενα η οικογένειά μας να λάβει μαθήματα ολλανδικής ανατροφής. Όμως, αφού πέρασα χρόνο στο σπίτι τους στο Bloemgracht, έναν δρόμο και ένα κανάλι στη γειτονιά Jordaan του Άμστερνταμ, έμαθα πολλά για την ολλανδική παιδαγωγική: δηλαδή, να επιτρέπω στα παιδιά να είναι ελεύθερα και ανεξάρτητα – ακόμα και όταν αυτό σημαίνει ότι τους επιτρέπεται να κάνουν ποδήλατο στη βροχή. Ωστόσο, κάτω από αυτή τη συνειδητή φιλοσοφία γονικής μέριμνας, παρατήρησα ότι, ενώ η ολλανδική ανατροφή των παιδιών μπορεί να είναι πράγματι εντυπωσιακή, είναι το ολλανδικό δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας που επιτρέπει στους γονείς να αισθάνονται αρκετά ασφαλείς για να επιτρέψουν στα παιδιά τους αυτή την ευρεία ελευθερία και ανεξαρτησία.
Δίκτυο κοινωνικής ασφάλειας
Επισκεπτόμενη το διαμέρισμα της αδερφής μου ένα καλοκαίρι, συναντώ τους Ολλανδούς γείτονές της Daan και Annamarie και τα δύο τους παιδιά, Louie, 7 ετών, και Morris, 10. Καθώς ο σύντροφός μου, ο Mike, και εγώ καθόμαστε στο παγκάκι μπροστά από το σπίτι της αδερφής μου, παρακολουθούμε πώς η Louie και ο Morris κυνηγούν ο ένας τον άλλον πάνω-κάτω στο δρόμο, ξυπόλητοι και αποφεύγουν το Bakfiets –το ανθρωποκίνητο ποδήλατο-όχημα που έχουν όλοι οι «cool» Ολλανδοί γονείς– και τρέχουν πέρα δώθε στη γέφυρα πάνω από το κανάλι Bloemgracht.
Δύο εβδομάδες αργότερα, πίσω στο σπίτι στο διαμέρισμά μας στη Νέα Υόρκη, προσπάθησα να φανταστώ τα παιδιά στη γειτονιά μας να τρέχουν ξυπόλητα απέναντι από τον δρόμο, να μπαίνουν και να βγαίνουν από τα σπίτια των γειτόνων τους, νιώθοντας ελεύθεροι αλλά ασφαλείς (και χωρίς τέτανο). Ήθελα να μάθω γιατί παιδιά από την Ολλανδία, όπως η Louie και ο Morris, αναφέρονται συχνά ως τα πιο ευτυχισμένα στον κόσμο. Μου έκανε εντύπωση ότι όχι μόνο αυτά τα μικρά παιδιά αισθάνονται άνετα να περιφέρονται στη γειτονιά τους στο Άμστερνταμ (η πόλη είναι κατά μέσο όρο πολύ πιο ασφαλής από την πόλη της Νέας Υόρκης), αλλά και τα παιδιά της Ολλανδίας έχουν επίσης συνείδηση – το περιβάλλον τους, τους άλλους ανθρώπους και τον χώρο τους.
Αυτή η συνείδηση είναι φαινομενικά εμποτισμένη σε κάθε τους κίνηση: Ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά της Ολλανδίας χαιρετούν τους ενήλικες όταν μπαίνουν σε ένα δωμάτιο (αντί να κρύβονται πίσω από τους γονείς τους όπως κάνουν πολλά παιδιά στην Αμερική), ή ο τρόπος που αλληλοεπιδρούν με τους γείτονές τους κάθε ηλικίας. Τα παιδιά στην Ολλανδία φαίνεται να το κάνουν από περιέργεια, απορία και υπευθυνότητα—ακόμα και από πολύ μικρή ηλικία. Ωστόσο, τουλάχιστον σύμφωνα με τους Daan και Annamarie, τα παιδιά εκεί «δεν διδάσκονται πραγματικά» να είναι περιβαλλοντικά συνειδητά ή ανεξάρτητα – είτε στο σπίτι είτε στο σχολείο. Τα παιδιά απλώς υιοθετούν και ενσωματώνουν τον τρόπο με τον οποίο οι γονείς τους και οι άλλοι Ολλανδοί αλληλοεπιδρούν με τους άλλους και το περιβάλλον τους – δηλαδή με σεβασμό και αυτοπεποίθηση.
Αυτή η ανεξαρτησία και η συνοδευτική λογοδοσία μου θύμισε τους Σάμι, μια φυλή βόρειων Σκανδιναβών που είναι βοσκοί ταράνδων στην Αρκτική. Ανεξάρτητα σε βαθμό που θα ήταν ανησυχητικό για τους Αμερικάνους, ακόμη και τα μικρά παιδιά των Σάμι έχουν το δικαίωμα να λένε τι να φορέσουν σε θερμοκρασίες -22 F και τους επιτρέπεται να χρησιμοποιούν τα δικά τους μαχαίρια για την τοποθέτηση σε μοσχάρια ταράνδων. Εκτός από την καλλιέργεια ευέλικτων συνηθειών ύπνου για τα μικρά παιδιά, κάθε γονέας στη φυλή φροντίζει για την ασφάλεια κάθε παιδιού της φυλής. Ειλικρινά, αυτό ακούγεται ειδυλλιακό.
Έχουν γραφτεί πολλά για τον τρόπο με τον οποίο ανατρέφονται τα μη Αμερικανικά παιδιά και την ελευθερία που τους παρέχεται έναντι της έντονης ανατροφής των παιδιών με «ελικόπτερο» που παρατηρείται στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια οικονομική πολυτέλεια να μεγαλώνεις χαρούμενα, με αυτοπεποίθηση παιδιά που δίνουν προσοχή στο περιβάλλον γύρω τους.
Συγκεκριμένα, χρειάζεται μια υποδομή που υποστηρίζει γονείς και εργαζόμενους. Οι Αμερικανοί γονείς και στις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος το γνωρίζουν αυτό και είναι όλο και πιο απογοητευμένοι από το πόσο λίγα τους έχουν προσφερθεί σε αυτή τη χώρα – ειδικά σε αντάλλαγμα για τους υψηλούς φόρους που πληρώνουν. Ειδικά όταν οι καλοπροαίρετοι συγγραφείς προτείνουν ότι οι γονείς το κάνουν καλύτερα σε άλλες χώρες. Μερικά πρόσφατα άρθρα έρχονται στο μυαλό των οποίων οι τσουχτεροί τίτλοι αντικατοπτρίζουν αυτή την αγανάκτηση, από το “Parenting Like The Mayans Isn’t Going To Fix This” της Kelsey Osgood στο περιοδικό Romper μέχρι το “Americans are Freten Tol to Parent Like Scandinavians” των Matthias Doepke και Fabrizio Zilibotti. «Εδώ γιατί αυτό είναι αδύνατο» στο περιοδικό TIME.
Σε μια χώρα όπως η Ολλανδία όπου γονείς όπως η αδερφή μου λαμβάνουν άφθονη γονική άδεια, επιδόματα παιδικής μέριμνας, τετραήμερη εβδομάδα εργασίας και καθολική υγειονομική περίθαλψη, το χαμηλό άγχος που νιώθουν πολλοί Αμερικανοί γονείς δεν είναι τόσο συνηθισμένο. Αυτό για να μην αναφέρουμε την έλλειψη ασφαλούς πόσιμου νερού και τη μάστιγα της ένοπλης βίας που επιβαρύνει και τρομοκρατεί εκατομμύρια Αμερικανούς γονείς. Υποψιάζομαι ότι η laissez-faire προσέγγιση των Ολλανδών γονέων –και η ικανότητά της να εμπνέει ανεξαρτησία και βαθύ σεβασμό στα παιδιά της Ολλανδίας– έχει σαφώς να κάνει με ένα ισχυρό ολλανδικό δίκτυο κοινωνικής ασφάλειας και υποδομή που απλά δεν υπάρχει στις Ηνωμένες Πολιτείες».
