Αν νιώθεις ότι η ανατροφή των παιδιών σε έχει απομονώσει, να θυμάσαι ότι δεν είσαι η μόνη

Η Kimberly Zapata σε ένα βαθιά εξομολογητικό της κείμενο στο parents.com αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές μιας πτυχής της γονεϊκότητας που όλες ζήσαμε κάποιες φορές λίγο πολύ στο ταξίδι της μητρότητας:

Ίσως κάθεσαι στο σαλόνι σου και κλαις. Ίσως κρύβεσαι στην κρεβατοκάμαρά σου. Προσπαθείς να ξεφύγεις από την οικογένειά σου. Να πάρεις μια ανάσα. Να μείνεις ένα λεπτό μόνη. Ή ίσως βρίσκεσαι σε ένα πλήθος ανθρώπων – σε ένα πάρτι γενεθλίων ή σε ένα ραντεβού – κι αγωνίζεσαι να συνδεθείς με άλλους. Το να κάνεις «φίλες μαμάς» ή οποιονδήποτε φίλο, είναι τρομακτικό. Είναι δύσκολο. Επώδυνο. Μια μεγαλειώδης και ανεπιθύμητη αγγαρεία. Και, μέσα σε όλα, νιώθεις απομονωμένη. Είναι σαν να είσαι εντελώς και εντελώς μόνη. Αλλά δεν είσαι, γλυκιά μου φίλη. (Μπορώ να σε αποκαλώ φίλη;) Επειδή έχω βρεθεί στη θέση. Ξέρω πώς είναι. Η γονεϊκότητα μπορεί να είναι τρομακτική. Μοναχική. Συχνά νιώθω σαν να βρίσκομαι σε νησί: ένας τροπικός παράδεισος (και πάρτι) για κάποιον.

Κατά κάποιον τρόπο, όταν είσαι γονιός, δεν είσαι ποτέ –ή εντάξει σπάνια είσαι– μόνη. Μεταξύ των παιδιών σας και (πιθανώς) ενός συντρόφου, υπάρχει μικρή ανάπαυλα. Μετά βίας έχεις χρόνο διακοπής. Και ακόμα κι αν και όταν βρεις μια στιγμή γαλήνη, το μυαλό σου περιπλανιέται. Σκέφτεσαι πότε τελειώνει η προπόνηση του μπάσκετ και αρχίζει το μάθημα χορού. Επίσης, παρακολουθείτε συνεχώς πράγματα όπως τα ραντεβού με τον γιατρό. Σχολικά ωράρια. Ταΐσματα. Ώρες ύπνου. Τι να φτιάξετε για βραδινό. Και ενώ θα νομίζατε ότι αυτές οι σκέψεις θα σας απασχολούσαν, ότι η συνεχής αλληλεπίδραση θα κρατούσε μακριά το αίσθημα μοναξιάς, δεν το κάνει. Αντίθετα, το ενισχύει. Το επιτείνει. Όσο περισσότερο βρίσκομαι γύρω από τα παιδιά μου, τόσο λιγότερο ορατή νιώθω.

Φυσικά, ξέρω ότι ακούγεται τρομερό. Το να γράψω αυτές τις λέξεις μοιάζει με ένοχη παραδοχή, κάτι που σίγουρα θα έπρεπε να ντρέπομαι να κάνω. Αλλά όταν έγινα γονιός, άλλαξε εμένα –και την ταυτότητά μου– και αντί να είμαι η Κιμ, έγινα μαμά. Η μαμά του Α και του Η. Και για όσα κέρδισα, κάτι χάθηκε.

Δεν αισθάνονται όλοι έτσι. Ξέρω ότι κάποιοι μάλλον κουνάνε το κεφάλι τους. Κρίνοντας με. Μπορεί να αναρωτιούνται πώς μπορώ να νιώθω μόνη σε ένα σπίτι γεμάτο θόρυβο. Σε ένα διαμέρισμα γεμάτο άνεση. Σε μια τετραμελή οικογένεια. Αλλά πολλοί (τολμώ να πω, οι περισσότεροι) γονείς εργάζονται πολλές μέρες, με ελάχιστο χρόνο διακοπής λειτουργίας ή χρόνο «εγώ». Πράγματα όπως στέκια, ταινίες, ραντεβού για δείπνο και πάρτι ανήκουν στο παρελθόν. Ένα λείψανο μιας ζωής που πέρασε. Πολλοί γονείς μένουν μια εβδομάδα —ή και περισσότερο— χωρίς επαφή με ενήλικα άλλα μέλη. Οι συζητήσεις για μεγάλους είναι απαγορευμένες. Και πολλοί γονείς περνούν τα πρωινά τους με τους παιδικά στο Disney ή το Nickelodeon αντί για τις ειδήσεις ή ένα φλιτζάνι καφέ. Ο ελεύθερος χρόνος τους υπαγορεύεται από τα ενδιαφέροντα του άλλου. Με χρώματα, τραγούδια και ήχους. Όσον αφορά εμένα; Η δική μου γονική αποξένωση ξεκίνησε τη στιγμή που γέννησα. Για την ακρίβεια: ένιωσα μόνη τη δεύτερη στιγμή που έφτασα στο νοσοκομείο.

Κατά ειρωνικό τρόπο, δεν υπήρχε έλλειψη δραστηριότητας στο δωμάτιό μου. Δεκάδες γιατροί και νοσοκόμες με έκαναν check in. Ήρθε η μισή μου οικογένεια. Αλλά άρχισα να νιώθω απομακρυσμένη από όλα αυτά. Ήταν σαν να ζούσα στην άλλη πλευρά ενός καθρέφτη διπλής κατεύθυνσης. Ήμουν σε ένα σπίτι με γυάλινους τοίχους.

Οι πρώτες εβδομάδες ήταν μεγάλες και σκοτεινές. Έμεινα σπίτι να θηλάζω τα παιδιά μου. Να αλλάζω τα παιδιά μου. Να κοιμίζω τα παιδιά μου. Θα περνούσα μέρες χωρίς ύπνο. Χωρίς ντους. Χωρίς ανθρώπινη επαφή ή ένα μόνο ζεστό γεύμα, και θυμάμαι ότι περπατούσα στους διαδρόμους του μεγάλου σούπερ μάρκετ μόνο και μόνο για να βρίσκομαι κοντά στους ανθρώπους. Για να δω την αντανάκλασή μου στον πάγκο των προϊόντων. Να νιώσω λιγότερο μόνη.

See Also

«Σπάζοντας τα εμπόδια, γεφυρώνοντας τα κενά»

Καθώς τα μωρά μου μεγάλωσαν και έβγαιναν και εγώ ξανάγινα από γονέας που έμενε στο σπίτι σε εργαζόμενο, τα πράγματα άλλαξαν… και πάλι. Οι προτεραιότητές μου μετακινήθηκαν και επικεντρώθηκα στη δουλειά και τη μητρότητα. Στο να είσαι και να κάνεις όλα τα πράγματα. Και αυτό ήρθε βέβαια με τις δικές του προκλήσεις. Γρήγορα βαρέθηκα και καταπονήθηκα. Και ενώ συναντιέμαι με τους συναδέλφους μου κάθε εβδομάδα –ενώ βλέπω και παίζω με τα παιδιά μου καθημερινά–μια αίσθηση απουσίας παραμένει.

Μην κάνετε λάθος: ξέρω ότι είμαι ευλογημένη. Έχω δύο υπέροχα παιδιά. Δύο χαρούμενα, έξυπνα και υπέροχα παιδιά. Δύο παιδιά που έχουν τη δύναμη να με κάνουν να γελάσω και να κλάψω. Ξέρω επίσης ότι είμαι πάρα πολύ προνομιούχος. Αναγνωρίζω αυτό το γεγονός. Είναι μια σημαντική αλήθεια. Αλλά δεν αναιρεί τα συναισθήματά μου. Εάν νιώθετε μοναξιά, απομόνωση ή «συγκινημένη», δεν πρέπει να το παραβλέπετε.

Ενώ υπάρχουν δεκάδες –διάολο, υπάρχουν πιθανώς εκατοντάδες– λόγοι για τους οποίους οι γονείς αισθάνονται τόσο μόνοι, ο καθένας από αυτούς είναι έγκυρος και ισχύει. Είτε είστε νέος γονέας είτε έμπειρος δεν έχει σημασία: τα συναισθήματά σας είναι αληθινά. Αξίζεις να σε δουν και να σε ακούσουν.