«Αποφάσισα να σταματήσω να κρύβω τον καρκίνο του μαστού μου από τα παιδιά μου και αυτό έκανε την οικογένειά μας ακόμα πιο δυνατή»
Η συγγραφέας Tracey Baptiste μίλησε για την εμπειρία της στο parents.com
«Στην αρχή, ο σύζυγός μου και εγώ πιστεύαμε ότι ήταν καλύτερο να κρατήσουμε την τρομακτική διάγνωση για τον εαυτό μας. Μετά από μια δύσκολη συνομιλία, έμαθα ότι η αντιμετώπιση αυτού του φόβου μάς έκανε μια οικογένεια που μπορούσε να μιλήσει για οτιδήποτε.
Υπήρξαν αρκετές στιγμές στη ζωή μου ως γονιός που άλλαξαν την τροχιά του τρόπου με τον οποίο περιηγούμαι ως φροντιστής σε μικροσκοπικά ανθρώπινα όντα. Αλλά καμιά δεν με άφησε τόσο συγκλονισμένη όσο η στιγμή που ο 3χρονος γιος μου μπήκε στο κρεβάτι μου και έκανε αυτήν την ερώτηση: «Μαμά, θα πεθάνεις;»
Είπα όχι, φυσικά, και τον αγκάλιασα και τον φίλησα για επιπλέον σιγουριά. Αλλά δεν θα μπορούσα να τον κατηγορήσω που ρώτησε. Έκανα θεραπεία για καρκίνο του μαστού και δεν είχε ιδέα. Ούτε η 7χρονη αδερφή του. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι έμενα πολύ στο κρεβάτι, ότι δεν μπορούσα να παίξω ή να του διαβάσω ιστορίες. Θύμωσε και με αποκάλεσε τεμπέλα. Η κόρη μου επεξεργάστηκε τα νέα δεδομένα πιο αθόρυβα. Του διάβαζε και μου έφερνε ποτήρια με χυμό και πιάτα με φρούτα. Συνειδητοποίησε ότι τα πράγματα ήταν άσχημα, αλλά πόσο άσχημα πίστευε ότι ήταν; Δεν ξέρω γιατί δεν τους μίλησα για το τι συνέβαινε. Ίσως να ήταν η χειρότερη απόφαση για γονείς που είχα πάρει ποτέ.
Ένιωσα ότι τους προστατεύω από μια σκληρή συζήτηση, από κάτι τρομακτικό, από το είδος των φόβων που οδήγησαν τον γιο μου να ρωτήσει αν θα πεθάνω. Αλλά η αλήθεια ήταν ότι τρόμαξα. Φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω.
Η εύρεση του όγκου όταν το έγινε ήταν καθαρή τύχη. Ήμουν στα 30 μου, δεν είχα οικογενειακό ιστορικό καρκίνου, δεν κάπνιζα ποτέ, έτρωγα καλά και εξακολουθούσα να παρακολουθώ περιστασιακά μαθήματα μπαλέτου. Αλλά ένας βουλωμένος αγωγός όταν θήλαζα τον γιο μου είχε οδηγήσει στην πρώτη μου μαστογραφία, οπότε άρχισα να το παρακολουθώ. Στην Τρίτη εξέταση βρέθηκε ένα μικροσκοπικό σημείο που φαινόταν σίγουρα σαν κύστη. Μέχρι που ήταν σίγουρα ο καρκίνος Στάδιο Ι. Λόγω του τύπου και του μεγέθους του καρκίνου μου, δεν υπήρχαν τυπικές οδηγίες. Οι γιατροί με άφησαν να αποφασίσω αν θα κάνω χειρουργική επέμβαση και ακτινοβολία μόνη μου ή θα προσθέσω χημειοθεραπεία. Συγκλονίστηκα. Ταράχθηκα. Ήμουν συντετριμμένη.
Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για αυτό με κανέναν – σίγουρα όχι με τα παιδιά. Ο σύζυγός μου και εγώ τους είπαμε όσο λιγότερα μπορούσαμε. Η μαμά ήταν άρρωστη. Η μαμά θα γινόταν καλά.
Μετά τους στείλαμε στους γονείς μου.
Την επόμενη μέρα που τελείωσε το σχολείο τον Ιούνιο, βρεθήκαμε οι τρεις μας στο αεροπλάνο για το Τρινιντάντ, ώστε να περάσουν μέρος του καλοκαιριού με τη μητέρα μου. Για πρώτη φορά ποτέ, δεν θα έμενα μαζί τους. Θα ήταν το μεγαλύτερο διάστημα για το οποίο θα μέναμε χώρια. Ενώ φαινόταν καλά με τη ρύθμιση, έκλαψα σιωπηλά στην πεντάωρη πτήση της επιστροφής. Την επόμενη μέρα, έκανα εγχείρηση. Την επομένη άρχισα χημειοθεραπεία.
Φαινόμουν διαφορετική όταν επέστρεψαν δύο μήνες αργότερα. Σημαντικά πιο παχιά από τα στεροειδή, χωρίς μαλλιά και λίγο πιο γκριζωπή στον τόνο του δέρματος. Χάρηκαν που ήταν σπίτι αλλά σίγουρα δεν το κατάλαβαν.
Η κόρη μου κατάλαβε αυτό που συνέβαινε από μια τηλεοπτική διαφήμιση με γυναίκες που, όπως και εγώ, είχαν το κεφάλι τους τυλιγμένο σε όμορφα μαντίλια. Ήρθε σε μένα και η λέξη καρκίνος προφέρθηκε για πρώτη φορά μεταξύ μας. Ο γιος μου βρήκε μια περούκα που είχα αγοράσει όταν έπρεπε να βγάλω μια νέα φωτογραφία για να ανανεώσω την άδεια οδήγησης. Γιατί ήμουν φαλακρή;
Επτά μήνες αφότου ο γιατρός μου με κάλεσε στο γραφείο του με τα νέα, τελικά έπρεπε να αντιμετωπίσω τον συναισθηματικό αντίκτυπο της διάγνωσής μου, έτσι ώστε να τον αντιμετωπίσουν και τα παιδιά μου. Ήμουν πρώην δασκάλα. Είχα παρακολουθήσει μαθήματα παιδικής ψυχολογίας. Έγραψα βιβλία για παιδιά, και όμως αυτό ήταν πολύ πάνω από τις δυνάμεις μου. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι είπαμε. Το μόνο που θυμάμαι είναι η αίσθηση ότι τα νεύρα μου βρίσκονταν έξω από το σώμα μου.
Στην αρχή, τα παιδιά ήταν θυμωμένα. Τι τους λέγαμε πάντα για την ειλικρίνεια; Θα μπορούσαν να μας εμπιστευτούν ξανά; Αλλά ανακουφίστηκαν όταν ήξεραν τι συνέβαινε και στη συνέχεια με βοήθησαν να σκεφτώ πιο καθαρά τις επιλογές της θεραπείας μου. Αντιστεκόμουν σε μετάγγιση αίματος και με έπεισαν ότι ήταν ανόητο. Δεν θα με έκανε η μετάγγιση να νιώσω καλύτερα;
Από εκεί και πέρα, όταν είχαν ερωτήσεις, τους απαντούσαμε. Οτιδήποτε δεν γνωρίζαμε δικαιολογούσε ένα ταξίδι στη δημόσια βιβλιοθήκη. Τι ήταν τελικά ο καρκίνος; Πόσο μεγάλο είναι ένα εκατοστό; Πόσες ακόμη θεραπείες θα έκανα; Μετρούσαμε αντίστροφα. Γιορτάσαμε την τελευταία μου χημειοθεραπεία και μετά παρακολουθήσαμε τα μαλλιά μου να αρχίζουν να μεγαλώνουν ξανά. Το νέο μου look ήταν ωραίο! Όταν τελικά έπιασα ξανά τα μαλλιά μου σε αλογοουρά, όλοι επευφημήσαμε.
Αυτό που πίστευα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο αποδείχθηκε απλό. Ήταν πιο εύκολο να είσαι ειλικρινής μαζί τους. Ήταν πιο εύκολο να τους έχουμε μαζί μας με τη βοήθειά τους και τις απόψεις τους. Ήταν ευκολότερο να καλλιεργήσουμε σχέσεις όπου ο καθένας θα μπορούσε να πει αυτό που χρειαζόταν να πούμε. Το κάναμε συνήθεια να μιλάμε για όλα τα πράγματα. Καλά πράγματα, κακά πράγματα, εντελώς γελοία πράγματα. Και τα παιδιά μας, τώρα 19 και 15, μιλάνε πάντα για κάτι. Ρατσισμός, αστυνομική βιαιότητα, ζητήματα που αντιμετωπίζει η κοινότητα LGBTQ+, καπιταλισμός. Έχουμε μάθει ότι μπορεί να είναι δύσκολο να ξεκινήσουμε μια συζήτηση μερικές φορές, αλλά υπάρχουν ένα εκατομμύριο εκπληκτικοί τρόποι που μπορεί να προχωρήσει μια συζήτηση.
Η ουλή χημειοθεραπείας στο στήθος μου είναι η μόνη φυσική υπενθύμιση αυτού που ζήσαμε, αλλά είμαστε όλοι διαφορετικοί τώρα εξαιτίας αυτού. Ήμασταν τυχεροί. Η θεραπεία μου τελείωσε σε εννέα μήνες, η οποία είναι γρήγορη σε σύγκριση με άλλους επιζώντες από καρκίνο και δεν είχα υποτροπή. Αλλά ο σύζυγός μου και εγώ πιστεύουμε ότι είμαστε εξίσου τυχεροί που οι έφηβοι μας θέλουν να είναι κοντά μας και ότι μπορούμε να μιλήσουμε για οτιδήποτε. Όλοι ξέρουμε τι έχουμε και τι μπορούμε να χάσουμε. Κάθε έξι μήνες όταν πηγαίνω στον ογκολόγο μου, το γνωρίζουμε καλά».
Η Tracey Baptiste είναι μια συγγραφέας με τις καλύτερες πωλήσεις των New York Times, της οποίας το βιβλίο, African Icons: Ten People Who Shaped History, και το εικονογραφημένο βιβλίο, Looking for a Jumbie, θα κυκλοφορήσουν το φθινόπωρο.
