Πότε θα αφήσουμε ξανά ελεύθερα τα χέρια των παιδιών να αγγίξουν τον κόσμο

Στην αρχή της πανδημίας είδαμε την καραντίνα σαν μια κάποια ασφαλή λύση. Όσο κι αν άλλαξε τόσο τη ρουτίνα των παιδιών, αλλά και των γονιών, ήταν κάτι στο οποίο–έστω και με δυσκολία– προσαρμοστήκαμε και οι δύο πλευρές.

Τα παιδιά διεύρυναν όσο ήταν δυνατόν τη φαντασία τους και την αξιοποίησαν με δημιουργικό τρόπο, βρίσκοντας χίλιες δύο πρωτότυπες ασχολίες προκειμένου όχι μόνο να είναι απασχολημένα και να μη βαριούνται, αλλά κυρίως για να νιώθουν καλά και πάνω απ’ όλα ασφάλεια.

Οι γονείς βρήκαμε λύση ως προς το πώς να δουλεύουμε όλοι και να συνυπάρχουμε αρμονικά στο σπίτι, εφευρίσκοντας αρκετό χρόνο για τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, τις οικιακές εκκρεμότητες αλλά και για κοινές οικογενειακές δραστηριότητες.

Αλλάξαμε την καθημερινότητά μας, τους ρυθμούς μας, τις προτεραιότητές μας τις επιθυμίες μας. Πρωταρχική ανάγκη όλων ήταν η ασφάλεια και η υγεία. Να μην κολλήσουμε τον ιό αλλά και να μην τον μεταδώσουμε.

Κρατήσαμε αποστάσεις, απομονωθήκαμε, μάθαμε να πλένουμε όσο συχνά χρειάζεται τα χέρια μας, να φοράμε μάσκα, να φοράμε γάντια, να κάνουμε απολύμανση, να μην ερχόμαστε σε επαφή, να μετακινούμαστε με προσοχή.

Μάθαμε να ενημερωνόμαστε, να είμαστε προσεχτικοί και μετρούσαμε τις μέρες κρατώντας την ανάσα μας, μικροί και μεγάλοι, μέχρι να περάσει κάπως ο κίνδυνος.

Κι άρχισαν τα πράγματα να καλυτερεύουν, να υπάρχει μια σταθερή βελτίωση. Κι η καραντίνα τελείωσε, τα καταστήματα άνοιξαν, τα σχολεία άνοιξαν, σε λίγο θα είναι σχεδόν όλα σε λειτουργία.

Οι δρόμοι γέμισαν ξανά κόσμο. Τα μέσα μεταφοράς γέμισαν ξανά κόσμο.

Όμως ο κίνδυνος δεν έχει περάσει.

Ο ιός δεν έχει τελειώσει εντελώς. Θεραπεία δεν έχει βρεθεί ακόμα. Εμβόλιο δεν έχει επίσης ανακαλυφθεί.

Τα μέτρα ωστόσο χαλάρωσαν ενώ το βάρος της ατομικής ευθύνης παραμένει να είναι κι ενεργό κι ασήκωτο.

Ως γονείς ζούμε με το άγχος για το ποια απόφαση είναι η σωστή. Πάντα η γονεϊκότητα είναι μια συνεχής μάχη κι αγωνία για το αν έχεις πάρει τη σωστή απόφαση και τι είναι το καλύτερο για τα παιδιά και την οικογένειά σου, αλλά τώρα η ανασφάλεια των γονέων για το κατά πόσο αποφάσισαν ορθώς είναι μεγαλύτερη από ποτέ.

See Also

Δέκα τρόποι πρόληψης της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης

• Πότε θα μπορείς να αφήσεις τα παιδιά να παίξουν με τους φίλους τους;
• Πότε θα μπορείς να πας να επισκεφθείς τους παππούδες τους;
• Πόσο ασφαλές είναι να επιστρέψουν στις αθλητικές τους δραστηριότητες;
• Τι είναι χειρότερο να του στερήσω την κατασκήνωση ή να τρέμω τις μέρες που θα λείπει για το αν θα κολλήσει τον ιό;
• Μπορείς ξαφνικά να γίνεις γονιός ελικόπτερο όταν μέχρι τώρα προσπαθούσες να μεγαλώσεις αυτόνομα και ανεξάρτητα παιδιά – αλλά πόσο σίγουρος μπορείς να είσαι για τα νήπια ότι δεν θα αγγίξουν το πρόσωπό τους ή δεν θα βάλουν το μολύβι ή το μαρκαδόρο στο στόμα τους όταν αφηρημένα σκέφτονται ποιο θα είναι το επόμενο χρώμα που θέλουν να προσθέσουν στη ζωγραφιά τους;
• Πότε θα μπορείς να αφήσεις ξανά τα παιδιά να πάνε στις κούνιες και στην παιδική χαρά;
• Πότε θα μπορείς να τα αφήσεις να παίξουν με την άμμο, τα χώματα, να λερώσουν τα χέρια τους και να λερωθούν;
• Πότε θα μπορείς να τα αφήσεις να μοιραστούν το ίδιο παιχνίδι;
• Πότε θα μπορείς να τα αφήσεις να πλησιάσουν το ένα το άλλο;

Όταν ένα σημαντικό κομμάτι της προσέγγισης και του τρόπου που γνωρίζουμε τον κόσμο και τους άλλους (αλλά και τον εαυτό μας) έχει να κάνει με την αφή, έχει να κάνει με ρήματα όπως πιάνω, αγγίζω, αγκαλιάζω, ψηλαφίζω, πώς γίνεται αυτή την εμπειρική και βιωματική γνώση να τη στερήσουμε προς το παρόν από τα παιδιά και για πόσο ακόμα θα πρέπει να μάθουμε και να τα μάθουμε να ζούνε έτσι.

Όταν τα «μη» και τα «όχι» και τα «δεν πρέπει» ή τα «όχι ακόμα» που πρέπει να λες ως γονιός στο παιδί σου αυξάνονται, όταν η εξήγηση που πρέπει να δίνεις όσο κι αν είναι λογική και απαραίτητη ξέρεις εκ των προτέρων ότι στερείς κάτι πολύτιμο από την ανεμελιά και τη χαρά των παιδικών τους χρόνων, νιώθεις ότι το μέλημα της ασφάλειάς τους ίσως να μη καλύπτει τις ανάγκες που έχεις διαμορφώσει μέσα σου για το σημαίνει να είσαι καλός γονιός.

Ωστόσο, είναι κρίσιμο αυτή τη στιγμή να συνεχίζεις να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, να μην είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου και να μην παίρνεις πάνω σου το βάρος των επιπτώσεων μιας πανδημίας.

Και ξέρεις και κάτι ακόμα, τα παιδιά νιώθουν, καταλαβαίνουν και αναγνωρίζουν την προσπάθειά σου και συμμερίζονται την αγωνία τους που κυρίως αφορά το δικό τους μέλλον.

Όσο όμως νιώθουν τους γονείς τους -όσο γίνεται- καλά, η ασφάλεια που τους προσφέρετε είναι και για εκείνα ό,τι σημαντικότερο. Και τα καταφέρατε, τα κρατήσατε ασφαλή. Μπορούν να περιμένουν -και να περιμένετε- λίγο ακόμα μέχρι να περάσει τελείως ο κίνδυνος.