Όταν ένα νήπιο λερώνεται, ανακαλύπτει τον κόσμο
Αν κάθε φορά που ταΐζετε το παιδάκι σας γίνεται χάλια από την κορυφή μέχρι τα νύχια, σας έχουμε καλά νέα.
Την επόμενη φορά που το νήπιό σας θα μετατρέψει την μπανάνα ή τη χορτόσουπά του σε υλικό χειροτεχνίας, πασαλείβοντας με αυτήν όλο το τραπέζι της κουζίνας αλλά και το πρόσωπό του, πάρτε μια βαθιά ανάσα και σκεφτείτε ότι αυτή η συμπεριφορά είναι, στην πραγματικότητα, ό,τι πιο έξυπνο μπορεί να κάνει.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα στις ΗΠΑ παρακολούθησαν περίπου 70 νήπια 16 μηνών, θέλοντας να ανακαλύψουν πόσο εύκολα ένα μικρό παιδί μαθαίνει λέξεις που περιγράφουν μη στερεά αντικείμενα, όπως το χυλό βρόμης και την κόλλα χειροτεχνίας. Μια παλαιότερη μελέτη είχε δείξει ότι τα νήπια μαθαίνουν ευκολότερα λέξεις που αναφέρονται σε αντικείμενα σε στέρεα μορφή, καθώς αναγνωρίζουν ευκολότερα το μέγεθος και το σχήμα τους.
Έτσι, στην επόμενη έρευνα, του Πανεπιστημίου της Αϊόβα, οι ερευνητές εξέθεσαν τους ηλικίας 16 μηνών εθελοντές τους σε 14 μη στέρεα αντικείμενα, όπως η σος μήλου, η πουτίγκα, η σούπα και ο χυμός. Μετά από ένα λεπτό, ζήτησαν από τα παιδιά να αναγνωρίσουν κάθε αντικείμενο, αφού τους έδωσαν όμως προηγουμένως το ελεύθερο να τα εξερευνήσουν με τα χέρια τους, ώστε να ανακαλύψουν από ποια υλικά είναι φτιαγμένο το καθένα.
«Πολλά μη στέρεα αντικείμενα δεν είμαστε σε θέση να τα αναγνωρίσουμε αποκλειστικά διά της όρασης. Περισσότερο μάς βοηθούν τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένα», σχολίασε σχετικά ένας από τους ερευνητές. «Και ο ευκολότερος τρόπος να μάθουμε από ποια υλικά είναι φτιαγμένο κάτι είναι αγγίζοντάς το, μυρίζοντάς το ή δοκιμάζοντάς το», πρόσθεσε.
Έτσι, όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, τα παιδιά που έπαιξαν περισσότερο με το φαγητό τους –αγγίζοντάς το, δοκιμάζοντάς το, απλώνοντάς το σε επιφάνειες, αντιμετωπίζοντάς το όπως την πλαστελίνη τους– ήταν εκείνα που κατάφεραν να αναγνωρίσουν τα περισσότερα αντικείμενα.
Όμως οι επιστήμονες ανακάλυψαν και κάτι επιπλέον: για όλα τα παιδιά ήταν ευκολότερο να αναγνωρίσουν ένα φαγητό όταν κάθονταν στο ειδικό καρεκλάκι του φαγητού τους, παρά όταν βρίσκονταν σε ένα λιγότερο οικείο περιβάλλον. Πιθανόν γιατί στο καρεκλάκι τους ένιωθαν την απαραίτητη ασφάλεια για να μπορέσουν να διοχετεύσουν όλη την προσοχή τους στην εξερεύνηση… της πουτίγκας.
«Αυτά τα ευρήματα φαίνεται να επισημαίνουν τη σημασία του παιχνιδιού αλλά και το πώς απλές, καθημερινές δραστηριότητες γίνονται για τα παιδιά μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μάθηση», κατέληξαν οι ειδικοί.
