Η χαρά και η λύπη του να ζεις όλες τις πρωτιές της μητρότητας για τελευταία φορά
Το τελευταίο πρώτο κλάμα, το τελευταίο πρώτο χαμόγελο. Μια Αμερικανίδα αρθρογράφος με το ψευδώνυμο The Bife γράφει για όλες τις εμπειρίες που δεν θα ξαναζήσει μετά το υστερότοκο παιδί της.
Έχουν περάσει οκτώ εβδομάδες από τότε που υποδεχτήκαμε με το σύζυγό μου το νέο μας μωρό στην οικογένεια.
Είναι το τέταρτο παιδί, και οκτώ εβδομάδες αρκούν για να βγεις από το ομιχλώδες τοπίο του να φροντίζεις ένα νεογέννητο στο σπίτι και να προσαρμοστείς στην καινούρια προσωπικότητα. Οκτώ εβδομάδες αρκούν για να συνειδητοποιήσεις τις διαστάσεις του γεγονότος ότι απέκτησες το τελευταίο παιδί σου.
Βασικά, η κόρη μας ήρθε σαν μπόνους. Όταν στο παρελθόν φανταζόμουν την οικογένεια που θα έκανα, δεν είχα σκεφτεί να αποκτήσω πάνω από τρία παιδιά. Έκανα σχέδια για τρία δίδακτρα στο κολέγιο, τρεις εξωσχολικές δραστηριότητες και δύο παιδικά δωμάτια (το ένα θα το μοιράζονταν τα αδέρφια του ίδιου φύλου).
Μέχρι που μας προέκυψαν παιδιά. Και ενώ λατρεύω το καινούριο μας μωρό, δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι ήταν μια έκπληξη. Μόλις ανακαλύψαμε ότι ήμουν ξανά έγκυος, ο άντρας μου πήγε και έκανε βαζεκτομή, για να μη μας ξαναβρούν στο μέλλον τέτοιες εκπλήξεις. Γεγονός που σημαίνει ότι ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα υπήρχαν και άλλα μωρά. Γι’ αυτό και μου κάνει εντύπωση το πόσο δυσκολεύτηκα να αποδεχτώ ότι το τέταρτο παιδί μας είναι και το τελευταίο.
Ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα κλωτσιές στο εσωτερικό της κοιλιάς μου. Η τελευταία φορά που ένιωσα τη γλυκιά μυρωδιά του μητρικού γάλακτος στη διάρκεια της νύχτας. Η τελευταία φορά που κυκλοφορώ με ένα μωρό στο μάρσιππο. Η τελευταία φορά που θα δω ένα αβοήθητο μωράκι να μεταμορφώνεται σε έναν πλήρως ανεξάρτητο άνθρωπο.
Το μεγαλύτερο παιδί μας είναι ακόμα αρκετά μεγάλο για να έχουμε αρκετές πρωτιές να περιμένουμε. Κανένα μας παιδί δεν έχει πάει ακόμα στο γυμνάσιο ούτε έχει βγει το πρώτο του ραντεβού. Τα πρώτα φιλιά και οι πρώτοι χωρισμοί ανήκουν ακόμα (όπως ελπίζω) στο μακρινό μέλλον.
Η φοιτητική ζωή, ο γάμος και τα εγγόνια μου φαίνονται τόσο μακρινά, που μου είναι αδιανόητα. Αλλά το υστερότοκο μωρό μας σηματοδοτεί, επίσης, το τέλος κάθε πρωτιάς.
Είναι το τελευταίο πρώτο χαμόγελο. Η τελευταία πρώτη λέξη. Το τελευταίο πρώτο βήμα.
Αυτό θα συνέβαινε, αργά ή γρήγορα: δεν μπορούσαμε να συνεχίζουμε να κάνουμε μωρά για πάντα. Αλλά ανέκαθεν πίστευα πως όταν θα έφτανε αυτή η μέρα, θα έβλεπα την οικογένειά μου και θα ένιωθα «ολοκληρωμένη». Αλλά έτσι όπως είναι στην πραγματικότητα τα πράγματα, μπορώ εύκολα να φανταστώ ένα ή δύο ακόμα παιδικά χαμόγελα στο σπίτι μας. Αν είχαμε την επιλογή, από άποψη πρακτική και οικονομική, θα συνέχιζα να κάνω μωρά για πάντα. Αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Μετά από αυτό το μωρό, θα αποχωριστούμε την κούνια μας και το καρεκλάκι για το φαγητό. Τα μπιμπερό, τα κυπελάκια και οι βρεφικές ποδίτσες θα εξαφανιστούν για πάντα. Η κόρη μου είναι η τελευταία που θα κάνει βόλτες στο καροτσάκι, η τελευταία που θα μπει σε βρεφικό κάθισμα αυτοκινήτου και η τελευταία που θα ξεπροβοδίσω στον παιδικό σταθμό.
Είναι αυτή που σηματοδοτεί τη μετάβασή μας στο επόμενο στάδιο. Η ζωή μας θα αλλάξει ριζικά καθώς μεγαλώνει.
Για πολλά χρόνια δεν θα υπάρχουν πάνες στο σπίτι. Κάθε μέλος της οικογένειάς μας θα μπορεί να φορέσει μόνο του τα παπούτσια του και να επιβιβαστείς το αυτοκίνητο. Για πολλά χρόνια όλα τα παιδιά μας θα πηγαίνουν σχολείο. Και κάποτε, δεν θα μας έχουν πια ανάγκη.
Η λογική μου λέει ότι πήραμε τη σωστή απόφαση για την οικογένειά μας, αλλά η καρδιά μου δεν έχει πειστεί ακόμα. Να ‘μαι λοιπόν, κλαίγοντας. Γιατί παρόλο που βρισκόμαστε μπροστά στο ξεκίνημα της ζωή της, είμαστε παράλληλα μπροστά σε ένα τέλος. Γιατί οι πρωτιές της είναι οι δικές μας τελευταίες πρωτιές, και το τέλος ενός πράγματος τόσο υπέροχου μου φέρνει θλίψη.
