«Αυτό έχουμε ανάγκη να ακούσουμε τις πιο σκοτεινές μέρες της μητρότητας»
Πώς μπορούμε να στηρίξουμε τους άλλους γονείς που περνούν μια ζόρικη φάση;
Μια απάντηση προτείνει η Αμερικανίδα αρθρογράφος Wendy Wisner, στο παρακάτω κείμενο.
Όλες οι μαμάδες έχουμε σκοτεινές μέρες. Μέρες που ξεκινούν στις 5 το πρωί και δεν σταματούν ακόμα και αφού ακουμπήσουμε το κεφάλι μας στο μαξιλάρι. Μέρες που δεν αντέχουμε να ακούσουμε μια ακόμα απαίτηση για φαγητό, που δεν μπορούμε να καθαρίσουμε έναν ακόμα ποπό, που δεν αντέχουμε ούτε να μας αγγίζουν.
Μέρες που η εξάντλησή μας δεν είναι μόνο σωματική αλλά και ψυχική, που νιώθουμε ότι το βάρος όλου του κόσμου –και η ευτυχία κάθε ανθρώπου που τον κατοικεί– στηρίζεται στους δικούς μας ώμους.
Είναι ένα μοναχικός σκοτάδι, μελαγχολία συχνά αναμειγμένη με θυμό και φόβο. Αλλά είναι φυσιολογικό. Όλες οι μαμάδες έχουμε αισθανθεί έτσι κάποιες φορές.
Όλες χρειαζόμαστε διαφορετικά πράγματα αυτές τις μέρες. Αλλά εκείνο που δεν έχουμε ανάγκη είναι συμβουλές για το πώς να συνέλθουμε ή να μας πουν πόσο #ευλογημένες είμαστε στην πραγματικότητα ή ότι συμπεριφερόμαστε σαν να μην εκτιμάμε αυτά που έχουμε.
Τις σκοτεινές μέρες της μητρότητας, δεν έχουμε ανάγκη να ακούσουμε «δεν είσαι μόνη», γιατί στην πραγματικότητα κανένας δεν είναι μαζί μας ενώ τα παιδιά μας τσακώνονται στο πάτωμα για ένα φορτηγάκι μινιατούρα και οι τσιρίδες τους τρυπούν το δέρμα μας σαν μικροσκοπικές βελόνες.
Μη μας λέτε «θα περάσει κι αυτό», γιατί αυτή τη στιγμή αυτό ακριβώς ζούμε: στεκόμαστε πάνω από ένα παιδί που αρνείται να μελετήσει για το σχολείο αφού του ζητήσαμε και το καλοπιάσαμε και το παρακαλέσαμε, με το θυμό να ανεβαίνει στο λαιμό μας και οι λέξεις και οι ήχοι που βγαίνουν από το στόμα μας να μας τρομάζουν γιατί ακουγόμαστε ακριβώς όπως η μητέρα που δεν θέλαμε ποτέ να γίνουμε.
Σας παρακαλώ, μη μας πείτε «να απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο», γιατί δεν μπορούμε να πιέσουμε τον εαυτό μας να απολαύσει τη στιγμή ακριβώς που με άλουστα, λιπαρά μαλλιά, πιασμένα σε μια πρόχειρη αλογοουρά, σερνόμαστε πίσω από το μωρό που επιμένει να τρώει ρύζι κατευθείαν από το πακέτο του κινέζικου φαγητού που παραγγείλαμε, αφήνοντας πίσω του ένα κολλώδες ίχνος καθώς περιπλανιέται σε ολόκληρο το σπίτι.
Και μην το συνεχίσετε λέγοντας «ένα ακατάστατο σπίτι είναι ένα φυσιολογικό σπίτι» γιατί δεν είμαστε όπως εσείς: κάποιοι από εμάς πελαγώνουμε και αγχωνόμαστε τρομερά όταν το σπίτι μας είναι γεμάτο παιχνίδια από άκρη σε άκρη. Σε κάποιους από εμάς, η ακαταστασία και το άγχος πυροδοτούν άγχος, ίσως ακόμα και οργή.
Για τους περισσότερους από εμάς, δεν είναι κάθε μέρα μια σκοτεινή μέρα, και είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό. Αλλά όταν έρχονται σκοτεινές μέρες, το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι μια συμβουλή. Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε είναι να μας χρυσώσουν το χάπι στην προσπάθεια να μουδιάσουν τον πόνο μας.
Γιατί ο πόνος μας είναι πραγματικό όταν είμαστε βυθισμένοι σε ένα μαύρο σύννεφο και δεν θέλουμε, τότε, να προσποιηθούμε, ότι στο βάθος διακρίνουμε μια ηλιαχτίδα. Θέλουμε συμπόνοια. Θέλουμε κατανόηση. Θέλουμε μοναξιά και κάποιον να μας πει: «Καταλαβαίνω, το έχω περάσει κι εγώ». Θέλουμε να ζήσουμε για λίγο μέσα στο σκοτάδι, να αισθανθούμε σε βάθος πόσο άσχημα είναι αυτή τη στιγμή τα πράγματα. Και μετά να προχωρήσουμε.
Ως μαμάδες, πάντα λέμε στα παιδιά μας να μιλούν για τα συναισθήματά τους. Καταλαβαίνουμε ότι τα συναισθήματά τους είναι δυνατά, αληθινά, ότι αξίζουν προσοχή και φροντίδα. Συνεργαζόμαστε με τα παιδιά μας για να τα βοηθήσουμε να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους, να τους δώσουν ένα όνομα, να τα διαχειριστούν και μετά, με λίγη τύχη, να τα αφήσουν να περάσουν.
Το ίδιο συμβαίνει και εμάς. Χρειαζόμαστε κι εμείς επιβεβαίωση. Συχνά είμαστε αυτοί που το παίζουμε μάρτυρες, που τα κρατάμε όλα μέσα μας, που απωθούμε τα συναισθήματά μας στο βάθος, για να επιστρέψουν όλα μαζί κάποια άλλη στιγμή, τη λάθος στιγμή. Και ποτέ δεν υπάρχει σωστή στιγμή.
Δεν μπορούμε να καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας. Δεν είναι υγιές. Έχουμε κι εμείς την ανάγκη να ακουστούμε. Ακόμα και τα πιο επώδυνα, θυμωμένα, δυσάρεστα συναισθήματα έχουν ανάγκη από μια πλατφόρμα, μια φωνή.
Οι περισσότερες μαμάδες αγαπούν βαθιά τα παιδιά τους, ανελέητα, απέραντα, και είναι οι τελευταίοι άνθρωποι που θα περίμενε κάποιος να παραπονιούνται για τη ζωή τους μετά τη μητρότητα.
Ναι, οι περισσότερες από εμάς το έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τα παιδιά μας είναι πολύτιμα δώρα και πως είμαστε εξαιρετικά τυχερές που περνάμε τις μέρες μας μαζί τους.
Αλλά εκείνες τις σκοτεινές μέρες, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς – με τους άλλους και με τον εαυτό μας. Και συχνά, φαίνεται ότι δεν έχουμε το περιθώριο για ειλικρίνεια. Γιατί αν πούμε την αλήθεια, διατρέχουμε τον κίνδυνο να ακουστούμε αγνώμονες, κλαψιάρες ή κακές.
Μήπως όμως είμαστε απλά άνθρωποι;
Οι γονείς χρειάζονται λιγότερους συμβουλάτορες και περισσότερους ακροατές. Κάποιον να τους ακούσει αληθινά, χωρίς να τους κρίνει, χωρίς να έχει μια σειρά θεμάτων στην ημερήσια διάταξη. Χωρίς να προσπαθεί να τα κάνει όλα να φαίνεται ωραία και τακτοποιημένα, τέλεια όπως μια ανάρτηση στο Pinterest ή στο Instagram.
Οι γονείς χρειάζονται κάποιον να τους πει: «Ναι, κάποιες φορές η μητρότητα είναι πολύ δύσκολη. Ναι, κάποιες φορές είσαι διαολεμένα μόνος».
Αλλά δεν χρειάζεται κάποιον να τους συμπληρώσει αμέσως μετά: «…αλλά όταν περάσουν αυτά τα χρόνια, θα σου λείψουν». Φυσικά και θα μας λείψουν. Το ξέρουμε ήδη. Δεν χρειάζεται να το ακούμε ξανά και ξανά.
Οι σκοτεινές μέρες θα περάσουν. Το ξέρουμε. Αλλά όταν τις ζούμε, θέλουμε να μπορούμε να βρεθούμε στο σκοτάδι χωρίς ενοχές και χωρίς να προσποιούμαστε κάτι άλλο. Είναι ψυχοθεραπευτικό. Είναι το βήμα που πρέπει να κάνουμε για να περάσουμε από το σκοτάδι στο φως.
