6 λάθη που κάνουμε κακομαθαίνοντας το παιδί μας
Η Αμερικανίδα αρθρογράφος Kimberly Valzania εφιστά την προσοχή μας σε μερικά από τα πιο κοινά σφάλματα των γονιών
Θέλουμε το παιδί μας να είναι ευτυχισμένο. Να νιώθει ξεχωριστό και σημαντικό. Δεν αργούμε ποτέ να το πάρουμε από το σχολείο, οργανώνουμε μαζί του εξωσχολικές δραστηριότητες, το παρακινούμε διαρκώς να μας μιλήσει για την καθημερινότητα και τα συναισθήματά του και προσπαθούμε να το προστατεύσουμε από ό,τι άσχημο συμβαίνει στον κόσμο.
Τι μπορεί όμως να κάνουμε λάθος, όταν συνειδητοποιούμε ότι το παιδί μας έχει γίνει λιγάκι «κακομαθημένο», να το πούμε απλά; Τα σφάλματά μας δεν είναι πάντα τόσο προφανή. Μερικά από αυτά, σύμφωνα με την Αμερικανίδα αρθρογράφο Kimberly Valzania;
Διαπραγματευόμαστε χαλαρά: Όταν το παιδί μας θέλει κάτι, αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις μαζί του. «Θα σου το αγοράσω αν είσαι καλό παιδί», είναι μια κλασική ατάκα που ακούγεται στους διαδρόμους των πολυκαταστημάτων. Και μετά, αν «δεν είναι καλό παιδί», του δίνουμε μία ακόμα ευκαιρία. Και μία επιπλέον. Η διαπραγμάτευση είναι χρήσιμο εργαλείο, αλλά μόνο αν χαράζουμε από την αρχή ένα συγκεκριμένο όριο, που δεν ξεπερνάμε επ’ ουδενί. Διαφορετικά, το έχουμε χάσει το παιχνίδι.
Καθαρίζουμε εμείς το δωμάτιό του: Κάποιες φορές, νιώθουμε ότι δεν αντέχουμε άλλο να το βλέπουμε έτσι. Είναι σαν βομβαρδισμένο με βρόμικα ρούχα, μουσκεμένες πετσέτες και σεντόνια. Όμως παρόλο που του ζητάμε ξανά και ξανά να το συμμαζέψει, το παιδί μας είναι στο απυρόβλητο: συνεχίζει κανονικά να βλέπει τηλεόραση, να παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια, να προσκαλεί τους φίλους του και να κάνει γενικά ό,τι το ευχαριστεί. Το πρόβλημα είναι όμως ότι αν συνηθίσει να του καθαρίζει κάποιος άλλος το δωμάτιο, χωρίς να υφίσταται καμία συνέπεια για τις πράξεις του (ή, εν προκειμένω, την απουσία αυτών), απλά δεν θα μπει ποτέ στη διαδικασία να το κάνει μόνο του.
Του κουβαλάμε το σχολικό σακίδιο: Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι πλέον τριών ετών. Ναι, είναι βαρύ, αλλά το δικό μας καθήκον είναι να προστατεύουμε και να καθοδηγούμε το παιδί μας, όχι να το υπηρετούμε. Γιατί με αυτό τον τρόπο, μεγαλώνει πιστεύοντας ότι προορίζεται να έχει πάντα κάποιον να το υπηρετεί.
Το ρωτάμε τι θέλει να φάει: Εκτός αν είμαστε διατεθειμένοι να μαγειρεύουμε κάθε μέρα μακαρόνια ή να παραγγέλνουμε πίτσα, ρωτώντας το τι θέλει να φάει ανοίγουμε το δρόμο για καβγάδες. Γιατί η απάντησή του, πιθανότατα, δεν θα συνάδει με τους κανόνες της ισορροπημένης και πλούσιας διατροφής. Απλά, το παιδί μας τρώει ό,τι εμείς αποφασίζουμε να μαγειρέψουμε. Ένα φαγητό τη φορά.
Καθορίζει πάντα το πρόγραμμά μας: Σύμφωνοι, το παιδί μας είναι προτεραιότητα στη ζωή μας. Αλλά δεν πειράζει αν, μία φορά στις τόσες, αντί να το πάμε στο γήπεδο της γειτονιάς προσκαλέσουμε στο σπίτι μας μια φίλη για καφέ. Με αυτό τον τρόπο δεν αδιαφορούμε για τις ανάγκες του – του διδάσκουμε ότι και οι ανάγκες των αγαπημένων του ανθρώπων μετρούν.
Επιδιώκουμε να είναι διαρκώς ευτυχισμένο: Είναι απόλυτα φυσιολογικό για ένα παιδί να μην αισθάνεται ευτυχισμένο 24 ώρες το 24ωρο. Δεν πειράζει αν δεν παίρνει πάντα αυτό που θέλει, δεν κάνει πάντα αυτό που θέλει ή δεν πηγαίνει πάντα εκεί που θέλει. Δεν πειράζει αν, ζητώντας του π.χ. να μας βοηθήσει σε μια δουλειά του σπιτιού, εισπράξουμε βλέμματα δυσαρέσκειας και αναστεναγμούς. Ικανοποιώντας όλες τις επιθυμίες του, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ανοίγουμε το δρόμο για τη δυστυχία του, γιατί στο μέλλον, απλά, δεν θα είναι ποτέ ικανοποιημένο από τα όσα θα του φέρνει η ζωή.
