5 τρόποι με τους οποίους ένας μπαμπάς λέει στο γιο του «σ’ αγαπώ»
«Ακόμα και όταν αποδοκιμάζω τις πράξεις του, δεν αποδοκιμάζω τον ίδιο»: Επειδή οι πράξεις
μετρούν περισσότερο από τα λόγια, ο Αμερικανός αρθρογράφος Paul Ruben παρουσιάζει τις χειρονομίες με τις
οποίες δείχνει στο παιδί του πώς νιώθει για εκείνο.
Ποιο είναι το κοινό ανάμεσα σε μια απλή δήλωση αγάπης και τις κενές θερμίδες; Και οι δύο στερούνται ουσίας, σύμφωνα με τον Paul Ruben. Ο ίδιος λοιπόν δεν αρκείται στο να λέει στο γιο του «σ’ αγαπώ», αλλά προσπαθεί κυρίως να του το δείχνει μέσα από τις πράξεις του.
Ακολουθούν πέντε χειρονομίες μέσα από τις οποίες περνάει στο γιο του τα εξής μηνύματα: «ότι είναι ασφαλής μαζί μου, ότι τον ακούω, ότι του δίνω σημασία, ότι τον παίρνω στα σοβαρά και ότι δεν υπάρχει στιγμή που δεν τον αποδέχομαι», σύμφωνα με τον αρθρογράφο:
«1. Είμαι ήρεμος. Ό,τι κι αν λέει ο γιος μου, φροντίζω να μην του το ανταποδίδω συναισθηματικά ή σωματικά, να μην τον απειλώ και να μην τον τρομοκρατώ. Παραμένω ψύχραιμος, ώστε να του δώσω την ευκαιρία να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του χωρίς να διστάσει.
2. Τον ακούω. Το νούμερο ένα πράγμα που θέλουν να ξέρουν τα παιδιά –προτού κάποιος τους απαντήσει ναι, όχι ή ίσως– είναι ότι τα ακούμε, δηλαδή ότι μετρούν. Αν αφήσω το γιο μου να πιστεύει ότι δεν τον ακούω, ίσως επίσης πιστέψει ότι δεν ενδιαφέρομαι για αυτόν.
3. Αναγνωρίζω ό,τι κάνει. Τις προσπάθειες, τις επιτυχίες, ακόμα και τις αποτυχίες του, ως ειλικρινείς εκφράσεις του ποιος είναι. Τον αναγνωρίζω σημαίνει επίσης ότι δεν προσπαθώ να οικειοποιηθώ τις εμπειρίες του γιου μου. Για παράδειγμα, αν δεν τον πάρουν σε μια ομάδα, δεν του λέω τι θα έκανα εγώ στη θέση του, αλλά του ζητάω να μου πει αν πιστεύει πως υπάρχει κάτι καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει.
4. Προσπαθώ να μην τον υποτιμώ ποτέ. Θέλω ο γιος μου να ξέρει ότι οι λέξεις και τα συναισθήματά του είναι σημαντικά για μένα. Έτσι, δεν τον κοροϊδεύω, δεν τον υποτιμάω, δεν γελάω σε βάρος του και με κανέναν τρόπο δεν μειώνω το πώς νιώθει. Κι αυτό επεκτείνεται στα πάντα, ακόμα και αν νομίζει ότι το προηγούμενο βράδυ είδε ένα φάντασμα στο δωμάτιό του. Δεν γελάω, αλλά τον ρωτάω τι είδε και ακούω τι έχει να μου πει.
5. Ακόμα και όταν αποδοκιμάζω τις πράξεις του, δεν αποδοκιμάζω τον ίδιο. Ως γονιός, ήταν ανέκαθεν υποχρέωσή μου να υπενθυμίζω στο γιο μου ότι το γεγονός ότι αποδοκιμάζω ή απορρίπτω κάποια πράξη του ή κάτι που είπε δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι απορρίπτω τον ίδιο. Όταν ήθελε να κάνει τατουάζ, αναρωτήθηκε αν θα τον μισούσα σε περίπτωση που θα το έκανε. Του απάντησα ότι δεν θα μισούσα τον ίδιο –απλά, δεν θα μου άρεσε το τατουάζ του».
