Όταν νιώθεις να σε πνίγουν τα «μαμά, να σε βοηθήσω;»
Είναι συγκινητικό αλλά συχνά και εξαντλητικό το να βρίσκεσαι στο κέντρο του σύμπαντος των παιδιών σου, όπως γράφει η Melanie Dale στο παρακάτω κείμενο από το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο Coffee + Crumbs.
Η μητρότητα είναι σαν να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο ψωμάκια σάντουιτς και τα παιδιά σου να σε πιέζουν μέχρι να βγει όλος ο αέρας και να βρεθείς εγκλωβισμένη σε ένα κενό αέρος που μυρίζει φιστικοβούτυρο.
Νιώθω κυνηγημένη. Αγαπάω τους ανθρώπους, αλλά αφού περάσω ώρες μαζί τους αισθάνομαι ότι έχει έρθει η στιγμή να μείνω πάλι μόνη. Μου αρέσει να βρίσκομαι μόνη μέσα σε μια φυσαλίδα χώρου στην οποία δεν έχει κανένας πρόσβαση, αφήνοντας τις σκέψεις μου να περιπλανιούνται σε άλλους γαλαξίες.
Αλλά αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου δεν υπάρχουν διαστημικές περιπέτειες. Λόγω των παιδιών. Είναι σαν να βρίσκονται παντού. Όπως θα έλεγαν και οι Garbage, «νομίζω ότι είμαι παρανοϊκή». Όπου κι αν πάω, αυτά τα μάτια παρακολουθούν την κάθε μου κίνηση.
Κάθομαι να φτιάξω ένα παζλ; «Θέλω κι εγώ να το κάνω!».
Σηκώνομαι να μαγειρέψω; «Μπορώ να βοηθήσω, μαμά;».
Μπαίνω στο μπάνιο; «Να έρθω μαζί σου;».
Κάποιες φορές με πιάνω να παρακαλάω από μέσα μου: «Αφήστε με μόνη!».
Η κόρη μου θέλει να μου βάψει τα νύχια. Θέλει να φάει ένα σνακ. Θέλει να δω τι κάνει, ξανά και ξανά και ξανά. Ο γιος μου θέλει να του υπογράψω ένα χαρτί για το σχολείο και να του δώσω χρήματα να πάρει ένα παγωτό. Η κόρη μου θέλει να χρησιμοποιήσει το σεντόνι μου, να χρησιμοποιήσει το μπουκάλι του νερού μου, να χρησιμοποιήσει την ψυχή μου.
Θέλουν να είναι μαζί σου και από πάνω σου. Πιάνεις τον εαυτό σου να χρησιμοποιείς πληθυντικό ευγενείας του τύπου «Ωραία δεν ήταν σήμερα στο σχολείο;» και «Θα πάμε να παίξουμε με την άμμο» και «Κάναμε κακάκια». Έχεις μεταμορφωθεί σε έναν γιγαντιαίο υπεράνθρωπο που κάνει τα πάντα μαζί με άλλους και μοιράζεται μαζί τους τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες σκέψεις. Μετά βίας θυμάσαι εκείνη την εποχή που έκανες ασκήσεις ορθογραφίας και μελετούσες και πήγαινες πανεπιστήμιο.
Η ζωή σου σε πνίγει αργά και βασανιστικά. Δεν το βλέπεις να έρχεται, μέχρι που είναι πολύ αργά και βρίσκεσαι να σπαρταράς στο έδαφος.
Η κόρη μου με υποδέχεται με έναν βομβαρδισμό ερωτήσεων αλλά σήμερα μου φαίνεται δύσκολο να απαντήσω. Όπως συνήθιζε να μου λέει ο πατέρας μου: «Έχω μείνει άφωνος».
Δεν μου έχει μείνει καθόλου αέρας. Τα παιδιά μου μού τον έχουν στερήσει όλο και πρωταρχικό μέλημά μου τώρα είναι να βρω το περιθώριο να πάρω μια ανάσα. Είμαι αποφασισμένη να το κάνω. Το νέο μου πρότζεκτ ονομάζεται «αφήστε με να αναπνεύσω».
Βγάζω τα παλιά μου, παραμελημένα αθλητικά παπούτσια από την ντουλάπα, τα φοράω και βγαίνω για περπάτημα. Διασχίζω το δρόμο στη λιακάδα. Καθώς μπαίνω στο δάσος, ακούω μια φωνή πίσω μου. «Μαμά! Περίμενε! Θέλω να έρθω κι εγώ».
Σταματάω. Κάποιος κάπου μέσα μου μού λέει να απολαύσω κάθε στιγμή γιατί τα παιδικά χρόνια περνούν γρήγορα, αλλά θέλω να βρω αυτόν τον κάποιο και να του ρίξω μια μπουνιά. Όχι. Αρνούμαι. Δεν θα απολαύσω κάθε στιγμή.
Αλλά θα απολαύσω τις στιγμές που μπορώ.
Χαμογελάω στην κόρη μου και συνεχίζουμε να περπατάμε παρέα στο μονοπάτι. Η σιωπή που ονειρευόμουν γεμίζει με τη χαρούμενη φλυαρία της, αλλά διαπιστώνω ότι δεν με πειράζει. Ανακαλύπτω περισσότερο αέρα εδώ έξω στο δασικό μονοπάτι, περισσότερο χώρο για φλυαρία. Το ψεύτικο χαμόγελό μου γίνεται αληθινό και συντονίζουμε το βάδισμά μας.
Μετά το περπάτημα η κόρη μου επιστρέφει στο σπίτι κι εγώ κάνω μια στάση στο πάρκο. «Ωραία, οι κούνιες είναι άδειες» σκέφτομαι και, αφού καθαρίσω μια από αυτές από τις κουτσουλιές, στρογγυλοκάθομαι. Ακόμα και χρόνια μετά την εγκυμοσύνη μου, συνεχίζω να νιώθω ναυτία κάθε φορά που τα πόδια μου εγκαταλείπουν το έδαφος, αλλά λικνίζομαι προσεκτικά αφήνοντας τα μάτια μου να ταξιδέψουν στην απεραντοσύνη του ορίζοντα, προσπαθώντας να αγνοήσω τις ενοχλήσεις που έρχονται από το στομάχι και το μυαλό μου.
Παρατηρώ μια μύγα ενώ πετάει στον αέρα. Νιώθω τη λιακάδα στο πρόσωπό μου. Είναι ήσυχα. Παίρνω μια ανάσα και σκέφτομαι τα παιδιά μου. Τώρα που είμαι μακριά τους, έστω και για ένα λεπτό, θυμάμαι ότι τα αγαπάω. Τα αγαπώ πολύ, για την ακρίβεια. Είναι αξιολάτρευτα και ξεκαρδιστικά. Αγαπάω τον τρόπο που η κόρη μου Ana κατανοεί πλέον το σαρκασμό και μπορεί να σου ρίξει ένα συνωμοτικό βλέμμα. Αγαπώ τον τρόπο που ο γιος μου Elliott μπορεί να σου αφηγηθεί την ιστορία ενός ολόκληρου βιβλίου που μόλις διάβασε, με περηφάνεια σαν να κρατάει τα κλειδιά του σύμπαντος. Αγαπώ τον τρόπο που η κόρη μου Evie προσπαθεί σκληρά για να πετύχει ό,τι θέλει.
Τελικά με κυριεύει μια ζαλάδα και αφήνω την κούνια να επιβραδύνει και τα τεράστια πέλματά μου που θυμίζουν Χόμπιτ να αγγίξουν το έδαφος. Κοιτάω τα πόδια μου και παίρνω μια ανάσα. Είμαι γεμάτη από αέρα. Ήταν ανέκαθεν εδώ, με περικύκλωνε περιμένοντας να τον αντιληφθώ και να γεμίσω με αυτόν τα πνευμόνια μου.
Θυμάμαι ότι εξακολουθώ να έχω κουτσουλιές στα χέρια, έτσι επιστρέφω σπίτι και τα πλένω στο νιπτήρα. Το μυαλό μου έχει πάρει μια γεύση ελευθερίας και δεν έχει σταματήσει ακόμα να περιπλανιέται. Τα μάτια μου παρατηρούν ό,τι υπάρχει στο δωμάτιο.
Βγάζω από το ψυγείο μοσχαρίσιο κιμά να μαγειρέψω, ενώ αναρωτιέμαι αν οι μελλοντικές μαμάδες θα ξέρουν τι είναι ο μοσχαρίσιος κιμάς ή αν απλά θα ζεσταίνουν έτοιμα πακέτα φαγητού με ακτίνες λέιζερ. Ίσως πάλι να φτάσουν στο άλλο άκρο και να κόβουν οι ίδιες σε κιμά κρέας αγελάδας ελευθέρας βοσκής.
Ο κιμάς που τσιτσιρίζει στο τηγάνι με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Στο σπίτι επικρατεί χάος. Η μητρότητα είναι δυσκολότερη από όσο περίμενα. Αλλά κάτι στη μυρωδιά του φαγητού και η αίσθηση της σπάτουλας στο χέρι μου με προσγειώνει στο τώρα.
«Μπορώ να σε βοηθήσω, μαμά;» με ρωτάει η κόρη μου, κι εγώ της δίνω τη σπάτουλα. «Ναι, θα το ήθελα πολύ». Της χαϊδεύω την πλάτη ενώ αναδεύει το κρέας και, το παραδέχομαι, απολαμβάνω τη στιγμή. Βρίσκω αέρα να αναπνεύσω.
Κάποιες φορές νιώθεις να πνίγεσαι. Κάποιες φορές νιώθεις ότι ποτέ ξανά δεν θα καταφέρεις να πάρεις μια ανάσα. Και άλλες βγαίνεις μια βόλτα και τσιγαρίζεις μοσχαρίσιο κιμά και ταΐζεις τα παιδιά σου και συνειδητοποιείς ότι δεν έμεινες ποτέ χωρίς αέρα.
Ίσως απολαμβάνω τη συντροφιά των παιδιών μου. Μπορεί να εύχομαι να είχα λίγο χρόνο για τον εαυτό μου για να περιπλανηθεί το μυαλό μου σε άλλους γαλαξίες, αλλά για την ώρα μου αρέσει που βρίσκομαι στο κέντρο του δικού τους σύμπαντος.
