«Στην επιστροφή μας από το μαιευτήριο, υπήρχαν τρεις ξένοι στο σπίτι: εσύ, ο μπαμπάς σου κι εγώ»
Όταν μέσα από τη μητρότητα ανακαλύπτουμε σιγά σιγά το πλάσμα που δημιουργήσαμε, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτή την εμπειρία περιγράφει συγκινητικά η παρακάτω ανάρτηση του μπλογκ Uplifting Anchor στο Facebook.
Στην επιστροφή μας από το μαιευτήριο, υπήρχαν τρεις ξένοι στο σπίτι: εσύ, ο μπαμπάς σου κι εγώ. Όλοι μου έλεγαν ότι θα μάθαινα το μωρό μου – αρκεί να ακολουθούσα τα ένστικτά μου και να εμπιστευόμουν τον εαυτό μου. Αυτή η συμβουλή που θύμισε το παραμύθι των Χένσελ και Γκρέτελ, που ακολουθούν τα ψιχουλάκια στο δάσος. Κοίταξα το ατελείωτο μονοπάτι που απλωνόταν μπροστά μου και ένιωσα φόβο. Δεν ήξερα τι να κάνω.
Μέρα με τη μέρα, αρχίσαμε να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. Τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια σου που τυλίγονταν γύρω από τα δικά μου ήταν σαν ένας χαιρετισμός γνωριμίας. Το πρώτο σου χαμόγελο με άφησε ανίκανη να κάνω οτιδήποτε άλλο εκείνη τη μέρα από το να αποσπάσω ένα ακόμα μειδίαμα από το προσωπάκι σου. Οι μέρες πετούσαν και γίνονταν χρόνια. Τα λεπτά και οι ώρες δεν θα μπορούσαν να τσουλούν πιο γρήγορα στο ρολόι της ζωής μας. Κάποτε υπήρχε ένα μωρό εκεί που τώρα υπάρχει ένα νήπιο. Και, μεγάλο μου πλέον κορίτσι, σε γνωρίζω.
Γνωρίζω τη φωνή σου, την τσιρίδα σου κάθε φορά που ο μπαμπάς βάζει το κλειδί στην πόρτα. Γνωρίζω τη μυρωδιά που εκπέμπουν τα μαλλιά σου όταν κάθεσαι στη λιακάδα. Γνωρίζω ότι κάποια μέρα μπορεί να είμαι μια αρκετά «κουλ» μαμά ώστε να μας φτιάξω ποπκόρν ενώ βλέπουμε στο σπίτι μια ταινία… χωρίς να σε καταστρέψω. Γνωρίζω ότι θα καθίσεις να σου διαβάσω ένα ακόμα βιβλίο, έστω και αν αυτό είναι το εκατοστό πρώτο στη σειρά.
Εκείνα τα ψιχουλάκια στο δάσος έχουν δώσει τη θέση τους σε ένα όμορφο μονοπάτι από βότσαλα που στρώνουμε εδώ και χρόνια. Το στρώνουμε μαζί, με κάθε πέτρα να αφηγείται την ιστορία της εξερεύνησης της μητρότητας, ένα δώρο που ξετυλίγεται σιγά σιγά. Δεν προοριζόμαστε να τα γνωρίζουμε όλα από την αρχή. Μεγαλώνουμε παρέα με το παιδί μας. Υπάρχει απίστευτη ελπίδα σε αυτή τη σκέψη.
