Προς τις μαμάδες που μέχρι να φτάσουν το πρωί στη δουλειά νιώθουν ήδη κουρασμένες
Κάποιες μέρες στις 9 το πρωί αισθάνεστε ήδη σαν να έχετε εργαστεί μία ολόκληρη μέρα; Τότε ίσως ταυτιστείτε με αυτό το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο Her View From Home.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα τέσσερις νυσταγμένους ανθρώπους. Κάποιους τους σκούντησα μαλακά, άλλους τους έσπρωξα, ενώ για έναν χρειάστηκε να του τραβήξω τα σκεπάσματα από το κρεβάτι. Δεν νιώθω ιδιαίτερα περήφανη για το τελευταίο.
Έστρωσα πέντε κρεβάτια, το ένα δύο φορές, γιατί κάποιος προσπάθησε να χωθεί ξανά και να ξανακοιμηθεί. Θα μπορούσε άνετα αυτός ο κάποιος να είμαι εγώ.
Έκανα ένα ντους και προσπάθησα να σουλουπωθώ για να γίνω άνθρωπος και τράβηξα τρία καζανάκια και ψάρεψα μια βρεγμένη πάνα κάτω από το κρεβάτι μου.
Έφτιαξα δύο φλιτζάνια δυνατού καφέ.
Έντυσα ένα παιδί και τον εαυτό μου και είπα σε ένα άλλο ότι το ντύσιμό της θα είχε ως αποτέλεσμα να συλληφθώ αν την άφηνα να βγει έξω έτσι.
Υπενθύμισα σε όλα τα παιδιά μου να βουρτσίσουν τα δόντια τους. Τέσσερις φορές. Κανένα δεν το έκανε. Το παλεύουμε ακόμα.
Φώναξα: «Σταματήστε να ουρλιάζετε! Θα ξυπνήσετε τους γείτονες!» αρκετά δυνατά για να ξυπνήσω εγώ τους γείτονες. Πολλές φορές.
Πήγα τα μεγαλύτερα παιδιά με το αυτοκίνητο στο σχολείο και μετά γύρισα σπίτι και επέστρεψα στο σχολείο για να τους πάω τα πράγματα που είχαν ξεχάσει.
Στάθηκα στη στάση του λεωφορείου προσπαθώντας μάταια να ξεκολλήσω τα μικρότερα παιδιά από το δέντρο του γείτονα.
Τα αποχαιρέτησα βλέποντάς τα να απομακρύνονται με το λεωφορείο με έναν κόμπο στο λαιμό και γύρισα στο άδειο σπίτι μου.
Καθάρισα τα υπολείμματα του πρωινού τους από το αυτοκίνητο, την κουζίνα και τα μαλλιά μου.
Τακτοποίησα τα μαξιλάρια, μάζεψα βρακάκια από επιτραπέζιες λάμπες, έβαλα μπουγάδα και φόρεσα ξανά το λιπ γκλος που είχε εξαφανιστεί μετά από τέσσερα φιλιά για «αντίο».
Έβαλα φαγητό και νερό στο σκύλο, σκούπισα τον πάγκο της κουζίνας, έκλεισα την τηλεόραση και την καφετιέρα και εκατοντάδες φώτα, κλείδωσα και μέτρησα 12 γραπτά μηνύματα, δύο αναπάντητες κλήσεις και 384 κόκκινα φανάρια.
Όλα αυτά πριν από τις 9 το πρωί.
Μέχρι την ώρα που κάθισα στην καρέκλα μου στο γραφείο και ενεργοποίησα τον υπολογιστή μου, το Fitbit έλεγε ότι είχα περπατήσει 4 χιλιόμετρα. Μόνο για να ετοιμαστούμε και να βγούμε όλοι από το σπίτι. Νομίζω δεν υπάρχει τίποτα να περιγράφει καλύτερα αυτή τη φάση της ζωής μου από το να περπατάω 4 χιλιόμετρα και να μη φτάνω πουθενά.
Δεν σας τα λέω όλα αυτά για να με λυπηθείτε. Καθόλου. Είμαι τυχερή που έχω μια δουλειά που μου προσφέρει ευελιξία. Είμαι τυχερή που έχω μια δουλειά γενικώς. Είμαι τυχερή που έχω τέσσερα υγιή παιδιά. Είμαι τυχερή που ζω σε μια κοινωνία όπου οι γυναίκες μπορούν να εργαστούν ελεύθερα εκτός σπιτιού. Είμαι τυχερή που είμαι αρκετά υγιής για να τα καταφέρνω όλα αυτά.
Όχι, σας τα λέω γιατί δεν θέλω να έρθει κανένας να μου πει: «φαντάζομαι θα είναι ωραίο να πηγαίνεις στις 9 να αράζεις στο γραφείο». Θα τα χάσω.
Στις εργαζόμενες μητέρες θα ήθελα να πω το εξής: σας καταλαβαίνω πολύ καλά τώρα. Σε ΟΛΕΣ τις μαμάδες, θα ήθελα να κάνω μια πρόποση με το φλιτζάνι του (πλέον κρύου) καφέ μου. Κρατάτε γερά, φίλες μου. Σε ό,τι κι αν κάνετε.
Εκτός αν κάνετε κριτική. Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος γι’ αυτό. Έχω πολύ πιο σημαντικές δουλειές να κάνω.
