Όταν ένα παιδί πονάει, η επικύρωση του πόνου του μπορεί να είναι η καλύτερη πρώτη βοήθεια

Είτε πρόκειται για πόνο στο χέρι είτε για φόβο προς τις ενέσεις, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται ένα παιδί όταν παρουσιάζει πόνο θα μπορούσε να επηρεάσει σημαντικά τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνεται και διαχειρίζεται τον πόνο αργότερα στη ζωή του.

Σε μια νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Αυστραλίας, οι ερευνητές λένε ότι οι γονείς και οι γιατροί πρέπει να προσέχουν τον τρόπο με τον οποίο μιλάνε και αντιμετωπίζουν τα παιδιά που βιώνουν πόνο –ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλος ή μικρός είναι ο τραυματισμός– γνωρίζοντας ότι αυτές οι θεμελιώδεις εμπειρίες μπορούν να μεταφερθούν προς τα εμπρός στην ενηλικίωση.

Αντλώντας από ποικίλες έρευνες στην αναπτυξιακή ψυχολογία, την παιδική ψυχική υγεία και τις επιστήμες του πόνου, οι ερευνητές λένε ότι μπορεί να είναι σημαντικό να επικυρωθεί ο πόνος των παιδιών αποδεικνύοντας ότι οι εμπειρίες, τα συναισθήματα ή οι συμπεριφορές τους που σχετίζονται με τον πόνο είναι αποδεκτές, κατανοητές και θεμιτές.

Με την επικύρωση του πόνου ενός παιδιού, το παιδί αισθάνεται ότι ακούγεται και πιστεύεται, γεγονός που ενισχύει την εμπιστοσύνη και τη σύνδεσή του με τον γονέα του ή με έναν θεράποντα γιατρό.

Η ερευνήτρια της UniSA, Dr Sarah Wallwork, λέει ότι οι κοινωνικές σχέσεις διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στη διαμόρφωση του τρόπου με τον οποίο βιώνεται η υγεία σε όλη τη διάρκεια της ζωής.

«Όταν ένας γονέας ή ένας γιατρός επικυρώνει τις εμπειρίες ενός παιδιού με τρόπο που να ταιριάζει με την εκφρασμένη ευαλωτότητά του, βοηθά το παιδί να αισθάνεται αποδεκτό, χτίζει σύνδεση και εμπιστοσύνη και μπορεί να βοηθήσει το παιδί να αναπτύξει κρίσιμες δεξιότητες στη ρύθμιση των συναισθημάτων του», τονίζει η Δρ Wallwork.

«Για παράδειγμα, όταν ένας γιατρός είναι προσεκτικός και ανταποκρίνεται στις συναισθηματικές και συμπεριφορικές ενδείξεις ενός παιδιού, ιδιαίτερα όσον αφορά την αναζήτηση βοήθειας, ο κλινικός ιατρός λέει στο παιδί ότι ο πόνος του είναι πραγματικός και ταυτόχρονα ενισχύει χρήσιμες συμπεριφορές διαχείρισης του πόνου, όπως η επίσκεψη στην κλινική.

Ωστόσο, εάν αυτές οι ενδείξεις χαθούν ή ο γιατρός αμφισβητήσει την εγκυρότητα του πόνου του, αυτό μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για το παιδί. Όχι μόνο μπορεί να επηρεάσει τη σχέση και την εμπιστοσύνη ιατρού-ασθενούς, αλλά μπορεί επίσης να επηρεάσει τη μελλοντική παρακολούθηση στα ραντεβού και τήρηση ενός σχεδίου διαχείρισης του πόνου.

Ο πόνος και το συναίσθημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, με την απορρύθμιση του συναισθήματος που συνήθως συνυπάρχει με τον χρόνιο πόνο. Επικυρώνοντας τις εμπειρίες πόνου των παιδιών, είναι πιθανό να κρατούν λιγότερες αρνητικά προκατειλημμένες αναμνήσεις πόνου και να είναι σε καλύτερη θέση να αναζητήσουν βοήθεια στο μέλλον, όταν τη χρειαστούν».

Στην Αυστραλία, ένα στα τέσσερα παιδιά βιώνουν χρόνιο πόνο. Το οικονομικό βάρος του χρόνιου πόνου στην Αυστραλία είναι πάνω από 139 δισεκατομμύρια δολάρια, κυρίως λόγω της μειωμένης ποιότητας ζωής και των απωλειών παραγωγικότητας.

Η Δρ Wallwork επισημαίνει ότι η προετοιμασία των παιδιών για επιτυχία πρέπει να καλύπτει όλες τις πτυχές της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της διαχείρισης του πόνου.

«Η έρευνά μας υπογραμμίζει ένα υποτονισμένο στοιχείο της θεραπείας του πόνου των παιδιών και των εφήβων, ειδικά για παιδιά σε μειοψηφικές ομάδες, τα οποία υποβάλλονται συστηματικά υπό θεραπεία για τον πόνο», εξηγεί η Δρ Wallwork.

«Τα άτομα με χρόνιο πόνο συχνά αναφέρουν ότι οι εμπειρίες τους που σχετίζονται με τον πόνο αντιμετωπίζονται με δυσπιστία ή απόρριψη. Αυτό μπορεί να έχει σημαντικές συνέπειες, συμπεριλαμβανομένης της κακής ψυχικής υγείας και της μειωμένης ποιότητας ζωής.

Δεδομένης της σημαντικής επιβάρυνσης του χρόνιου πόνου και της σαφούς διασταύρωσης με την αυξανόμενη κρίση ψυχικής υγείας των παιδιών, είναι σημαντικό να διαχειριζόμαστε καλύτερα τον πόνο νωρίτερα, αντί να περιμένουμε μέχρι να είναι πολύ αργά».

Η Δρ Wallwork δηλώνει ότι αυτή η ανασκόπηση παρέχει ένα δομικό στοιχείο για μελλοντική εμπειρική έρευνα.

Πηγή