«Ο κανόνας των playdates που δεν πρέπει να παραβαίνει καμία μαμά»
Η ΓερμανίδαLaura Bower μας υπενθυμίζει κάτι που μπορεί να μη θεωρούμε αυτονόητο, αλλά θα λύσει τα χέρια στην οικοδέσποινα, στις συναντήσεις παιχνιδιού ανάμεσα σε μαμάδες και συνομήλικα παιδάκια.
Στο παρελθόν με άγχωνε η ιδέα να συναντήσω άλλες μαμάδες για να παίξουν τα παιδιά μας μεταξύ τους. Φοβόμουν ότι η άλλη μαμά θα κατέκρινε όλα όσα έκανα και δεν θα μπορούσα να την αντέξω ή ότι το παιδί της θα ήταν ένα μικρό κακομαθημένο που θα έκανε bullying στο δικό μου.
Ευτυχώς, έχω σταθεί αρκετά τυχερή από αυτή την άποψη και ο γιος μου έχει κάνει μερικούς μικρούς φίλους που απολαμβάνει να έρχονται στο σπίτι. Δεν έχω πρόβλημα να οργανώνω ένα playdate: έχουμε ένα δωμάτιο παιχνιδιού με αρκετά παιχνίδια για να γεμίσουν ένα διαμέρισμα, το οποίο είναι απόλυτα ασφαλές για παιδιά. Είναι αρκετά βολικό.
Τα περισσότερα ραντεβού για παιχνίδι δίνονται στο σπίτι μας. Δεν με πειράζει. Βασικά, μου αρέσει να το ετοιμάζω για να υποδεχτούμε επισκέπτες, φτιάχνοντας μια μεγάλη κανάτα καφέ και σερβίροντας σνακ. Το ξέρω, είμαι παράξενη. Αισθάνομαι μια ζεστασιά όταν μας επισκέπτεται κόσμος και φαντάζομαι το σπίτι μας, όταν οι γιοι μου μεγαλώσουν, ως μια ζεστή φωλιά όπου θα καταφεύγουν οι φίλοι τους.
Είπαμε: δεν έχω πρόβλημα να είναι η οικοδέσποινα. Δεν με πειράζει να υποδέχομαι μια παρέα παιδιών που έρχονται για να παίξουν, να φάνε σνακ, να γεμίσουν ψίχουλα το πάτωμα και σάλια τα παιχνίδια. Και ξέρετε γιατί δεν με ενοχλεί αυτό; Γιατί αυτά τα παιδιά συνήθως δεν έχουν μάθει να κάνουν διαφορετικά.
Ο γιος μου είναι δύο ετών και οι φίλοι του από το παιχνίδι έχουν περίπου την ίδια ηλικία… και όλοι ξέρουμε πώς είναι ένα νήπιο. Λερώνουν. Πετούν τα παιχνίδια τους κάτω και, μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα ένα μέχρι πρότινος καθαρό δωμάτιο είναι σαν να έχει βομβαρδιστεί.
Επίσης, κάποια νήπια δεν καταλαβαίνουν ακόμα την ιδέα του «καθαρίζω». Το καταλαβαίνω απόλυτα. Συνήθως πρέπει να υπενθυμίσω στο γιο μου να μαζέψει τα παιχνίδια του και αφού έχει περάσει καλά, θα το κάνει. Μπορεί όμως και να μην το κάνει. Συνήθως είναι μια μάχη, αλλά προσπαθώ να του το θυμίζω. Βλέπετε πού το πηγαίνω: συνήθως ζητάω από το γιο μου να το κάνει.
Υπάρχει λοιπόν κάτι που με ενοχλεί. Είναι οι μαμάδες που παραβιάζουν τον ένα θεμελιώδη κανόνα των playdates: να μην καθαρίζουν ό,τι αφήνει το παιδί τους.
Υπάρχει μεγαλύτερη ασέβεια από το να φεύγεις από ένα σπίτι και να το αφήνεις σε κατάσταση χάους; Δεν με πειράζει που σερβίρω καφέ και σνακ σε εσάς και τα παιδιά σας, αλλά, σας παρακαλώ, καθαρίστε προτού φύγετε.
Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε με το γιο μου ένα άλλο σπίτι, πάντα επιμένω, προτού φύγουμε, να μαζέψει τα παιχνίδια με τα οποία έπαιξε και είμαι απόλυτη σε αυτό. Και εννιά στις δέκα φορές, θα το κάνει. Βασικά, συμμαζεύει καλύτερα τα σπίτια των φίλων του από ό,τι το δικό του…. και δεν έχω πρόβλημα με αυτό.
Δεν ζητάω να μαζέψετε κάθε ένα παιχνίδι ή να σφουγγαρίσετε αλλά, για όνομα του Θεού, δεν μπορείτε να κάνετε μια χειρονομία, ζητώντας από το παιδί σας να συμμαζέψει τα παιχνίδια που σκόρπισε ή συμμαζεύοντας τα εσείς; Για μένα μετράει ακόμα και το να σκεφτεί μια μαμά να σηκώσει από το πάτωμα τα περιτυλίγματα των σνακ που πέταξε το παιδί της. Διαφορετικά, σε κάτι τέτοιες στιγμές πρέπει να προσπαθήσω να πείσω τον εαυτό μου ότι ό,τι κάνω το κάνω για το γιο μου, που συμπαθεί ένα παιδάκι.
Δεν νομίζω να θέλετε να είστε η μαμά που αφήνει στο πάτωμα τα περιτυλίγματα που έχει πετάξει το παιδί σας. Και σίγουρα δεν θέλετε το παιδί σας, μεγαλώνοντας, να υιοθετήσει αυτή τη συνήθεια.
