Ξεχωριστές κούκλες για ξεχωριστά παιδιά
Γνωρίστε τη δημιουργό που δίνει χαρά σε παιδιά με ιδιαιτερότητες
Η Amy Jandrisevits αγαπούσε πάντα τις κούκλες της. Έπαιζε μαζί τους ως μικρό κορίτσι, τις χρησιμοποιούσε ως εργαλείο εκμάθησης όταν ήταν κοινωνικός λειτουργός σε παιδιατρικό ογκολογικό τμήμα και φτιάχνει τις δικές της κούκλες εδώ και 35 χρόνια. Αρχικά, δημιουργούσε μη παραδοσιακές δημιουργίες, μόνο για διασκέδαση. Στη συνέχεια, τον Δεκέμβριο του 2014, μια μαμά που είχε δει μια από τις δημιουργίες της, ρώτησε αν μπορούσε να δημιουργήσει μία που να μοιάζει με την κόρη της, που είχε ακρωτηριασμένο το πόδι της. Η απάντηση της Jandrisevits; «Φυσικά».
Έτσι ξεκίνησε η μη κερδοσκοπική εταιρεία της «Κούκλα σαν κι εμένα», την οποία περιγράφει απλά στο GoFundMe της ως «κούκλες για παιδιά που δεν θα δουν ποτέ στα ράφια των καταστημάτων». Και σχεδόν πέντε χρόνια και 400 κούκλες αργότερα, η Jandrisevits είναι απασχολημένη με το να κάνει αυτά τα μοναδικά σχέδια, τα οποία μπορούν να παραγγελθούν στη σελίδα Facebook της εταιρείας. Από την πρώτη αυτή κούκλα, η Jandrisevits έχει κάνει πολλές διαφορετικές εκδοχές, όπως κούκλες με διαφορές στα άκρα, διαφορές δακτύλων, σημάδια, ουλές, αλβινισμό και πρόσθετο εξοπλισμό, μεταξύ άλλων. “Αν έχετε ακούσει για αυτό, έχω κάνει,” λέει.
Πλέον, η τωρινή καθημερινότητα της μαμάς στο σπίτι τριών παιδιών τη βρίσκει συνήθως να εργάζεται για τις κούκλες της από την τραπεζαρία. Λέει ότι κάθε παραγγελία ξεκινά με έναν γονιό να της στέλνει μια φωτογραφία του παιδιού του μαζί με μια περιγραφή. Η Jandrisevits λέει ότι μπορεί να περάσει έξι έως οκτώ ώρες μόνο μελετώντας τη φωτογραφία για να γνωρίσει τον παραλήπτη. «Κάποιες από αυτές τις καταστάσεις είναι τόσο ξεχωριστές», λέει. «Και με εμπιστεύονται με τόσο πολύτιμες πληροφορίες και αυτό το κομμάτι της ζωής τους που είναι μερικές φορές δύσκολο».
Στη συνέχεια, περνάει στη δημιουργία. Αν και κάθε κούκλα είναι διαφορετική, η διαδικασία από την πρώτη κιόλας κούκλα παραμένει η ίδια. Η Jandrisevits χειροτεχνεί κάθε μία με το χέρι – από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο όγκος της δουλειά και η μεγάλη ζήτηση έχουν κάνει πολλούς ανθρώπους να ρωτήσουν την Jandrisevits γιατί δεν επεκτείνει το προσωπικό και να πάρει βοήθεια. «Είναι τόσο προσωπική διαδικασία», εξηγεί. “Νομίζω ότι αν οι άνθρωποι διάβαζαν τα e-mails που λαμβάνω, όλο αυτό το θάρρος και την απελπισία, νομίζω ότι θα τους ήταν λίγο πιο σαφές γιατί αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αφορά ένα εργοστάσιο. Δεν ήταν ποτέ κάτι τέτοιο».
Η Jandrisevits λέει ότι υπάρχει μεγάλη προσωπική ικανοποίηση για την εκτέλεση μιας «κούκλας σαν κι εμένα». Ωστόσο, αναγνωρίζει επίσης ότι η προσπάθεια μοιάζει πραγματικά με έναν αγώνα αγάπης. «Κάποιες μέρες, δεν πρόκειται να πω ψέματα, κουράζομαι υπερβολικά και νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο. Αλλά τότε σκέφτομαι: “Πού θα πάνε αυτοί οι άνθρωποι;” Μου λένε αρκετά συχνά πόσο σημαντικές είναι αυτές οι κούκλες για αυτά τα παιδιά».
Και αυτό ακριβώς κρατά την Jandrisevits. «Ένα από τα πράγματα που πιστεύω ότι είναι τόσο σημαντικό είναι ότι όλοι φέρνουμε κάτι στο τραπέζι … Νομίζω ότι όλοι έχουμε την ικανότητα να καλύψουμε κάποιες ανάγκες. Νομίζω ότι είναι υποχρέωσή μας, ο ένας προς στον άλλον, να προσφέρουμε όποια ομάδα δεξιοτήτων έχουμε και νομίζω ότι όλοι έχουμε κάποια, προκειμένου να καλύψουμε όσο γίνεται περισσότερες ανθρώπινες ανάγκες».
(το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο bhg.com από την Jennifer Aldrich)
