Μπορούν τα παυσίπονα κατά την εγκυμοσύνη να παίζουν ρόλο στην εμφάνιση δυσμενών νευροαναπτυξιακών εκβάσεων;
Η χρήση ακεταμινοφαίνης (παρακεταμόλη) από τη μητέρα μπορεί να αλλάξει την έκφραση του γονιδίου του πλακούντα, αυξάνοντας τον κίνδυνο ΔΕΠΥ στα παιδιά
Η έκθεση της μητέρας σε ακεταμινοφαίνη κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σχετίζεται με υψηλότερη πιθανότητα διαταραχής ελλειμματικής προσοχής στην παιδική ηλικία (ADHD), σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον.
Οι ερευνητές ανέλυσαν βιοδείκτες στο πλάσμα της έκθεσης σε ακεταμινοφαίνη (APAP) σε μια ομάδα 307 ζευγών αφροαμερικανών μητέρας-παιδιού. Η ανίχνευση του APAP σε δείγματα αίματος της μητέρας του δεύτερου τριμήνου συσχετίστηκε με αυξημένες πιθανότητες διάγνωσης ΔΕΠΥ σε παιδιά ηλικίας 8-10 ετών.
Η ακεταμινοφαίνη (ονομάζεται επίσης παρακεταμόλη) χρησιμοποιείται ευρέως κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, με περίπου 41-70% των εγκύων στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και την Ασία να αναφέρουν τη χρήση της. Παρά την ταξινόμησή του ως φάρμακο χαμηλού κινδύνου από ρυθμιστικούς φορείς, όπως ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων, τα συσσωρευμένα στοιχεία υποδηλώνουν πιθανή σχέση μεταξύ της προγεννητικής έκθεσης APAP και των δυσμενών νευροαναπτυξιακών εκβάσεων, συμπεριλαμβανομένης της ΔΕΠΥ και της διαταραχής του φάσματος του αυτισμού.
Οι περισσότερες προηγούμενες μελέτες βασίστηκαν στην αυτοαναφερόμενη χρήση APAP, η οποία μπορεί να εισαγάγει μεροληψία ανάκλησης και να αφήσει ασαφείς τους μοριακούς μηχανισμούς που βρίσκονται κάτω από αυτές τις συσχετίσεις.
Στη μελέτη, «Συσχετισμοί Μητρικών Βιοδεικτών Αίματος της Προγεννητικής Έκθεσης APAP με Έκφραση Γονιδίων Πλακούντα και Παιδική Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής Υπερκινητικότητας», οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από την κοόρτη Conditions Affecting Neurocognitive Development and Learning in Early Childhood (CANDLE), μια κοόρτη Memphort.
Τα ευρήματα δημοσιεύονται στο περιοδικό Nature Mental Health.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μη στοχευμένη μεταβολομική για να αναγνωρίσουν τους μεταβολίτες APAP σε δείγματα μητρικού πλάσματος του δεύτερου τριμήνου και εξέτασαν τη σχέση τους με τις διαγνώσεις της παιδικής ΔΕΠΥ και την έκφραση του γονιδίου του πλακούντα.
Μεταβολίτες APAP ανιχνεύθηκαν στο 20,2% των μητρικών δειγμάτων πλάσματος. Τα παιδιά των οποίων οι μητέρες είχαν βιοδείκτες APAP στο πλάσμα τους είχαν 3,15 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα διάγνωσης ΔΕΠΥ (95% διάστημα εμπιστοσύνης: 1,20 έως 8,29) σε σύγκριση με εκείνα χωρίς ανιχνευμένη έκθεση.
Η συσχέτιση ήταν ισχυρότερη μεταξύ των κοριτσιών από τα αγόρια, με τα κορίτσια μητέρων που εκτέθηκαν σε APAP να εμφάνιζαν 6,16 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα ΔΕΠΥ (95% διάστημα εμπιστοσύνης: 1,58 έως 24,05), ενώ η συσχέτιση ήταν ασθενέστερη και μη σημαντική στα αγόρια.
Η ανάλυση έκφρασης του γονιδίου του πλακούντα σε ένα υποσύνολο 174 συμμετεχόντων έδειξε μεταγραφικές αλλαγές που σχετίζονται με το φύλο. Στα κορίτσια, η έκθεση σε APAP συσχετίστηκε με ανοδική ρύθμιση των οδών που σχετίζονται με το ανοσοποιητικό, συμπεριλαμβανομένης της αυξημένης έκφρασης της βαριάς σταθεράς γάμμα 1 της ανοσοσφαιρίνης (IGHG1).
Η αυξημένη έκφραση IGHG1 συνδέθηκε στατιστικά με διαγνώσεις ΔΕΠΥ, με την ανάλυση μεσολάβησης να υποδηλώνει ότι η επίδραση του APAP στη ΔΕΠΥ προκλήθηκε εν μέρει μέσω της έκφρασης του πλακούντα αυτού του γονιδίου.
Οι οδοί οξειδωτικής φωσφορυλίωσης ρυθμίστηκαν προς τα κάτω και στα δύο φύλα, ένα πρότυπο που προηγουμένως σχετιζόταν με νευροαναπτυξιακή έκπτωση.
Τα ευρήματα ευθυγραμμίζονται με προηγούμενες επιδημιολογικές μελέτες και πειραματικές έρευνες σε ζώα που συνδέουν την προγεννητική έκθεση APAP με νευροαναπτυξιακές διαταραχές. Η τρέχουσα μελέτη εξάλειψε τις ανησυχίες μεροληψίας που προέκυψαν σε προηγούμενες μελέτες όπου η χρήση του APAP αναφέρθηκε από μόνη της χρησιμοποιώντας αντικειμενικές μετρήσεις βιοδεικτών.
Οι περιεκτικές γνώσεις σχετικά με πιθανές μοριακές οδούς στις οποίες βασίζονται οι παρατηρούμενες συσχετίσεις προσφέρουν δρόμους για πρόσθετες μελέτες για την περαιτέρω αποσαφήνιση των μηχανισμών που εμπλέκονται.
