«Μια επιστολή προς την κόρη που δεν θα έχω ποτέ»

«Ξέρεις, ακόμα και αν έκανες και τρίτο παιδί, κανένας δεν θα μπορούσε να σου εγγυηθεί ότι θα ήταν κορίτσι», μου πέταξε η μητέρα μου.

Κάποιες φορές λείπει από τη μητέρα μου αυτό το πράγμα που λέμε τακτ. Ή μπορεί κάτι στη σχέση μητέρας-κόρης να επιτρέπει την καθαρόαιμη, αφιλτράριστη ειλικρίνεια.

Έχω δύο ατίθασους, χαριτωμένους και γλυκούς σαν το μέλι γιους. Όταν αποφασίσαμε με το σύζυγό μου να κάνουμε παιδιά, θέλαμε να αποκτήσουμε δύο, με διαφορά περίπου πέντε χρόνων μεταξύ τους. Θα δίναμε στο πρώτο την αμέριστη προσοχή μας, θα τον ή τη στέλναμε στο σχολείο και μετά θα κάναμε το ίδιο και με το δεύτερο. Μία δεκαετία ως γονείς μικρών παιδιών. Και μετά τέλος.

Όταν κάναμε τον υπέρηχο των 20 εβδομάδων στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου –γνωρίζοντας ότι πιθανότατα αυτό θα ήταν το τελευταίο μας παιδί– παραδέχομαι ότι είχα έναν κόμπο στο στομάχι. Αν δεν ήταν κορίτσι, δεν θα είχαμε άλλη ευκαιρία. Θα ήμουν μια αγορομάνα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ποτέ δεν θα μάθαινα πώς είναι να έχεις μια δική σου κόρη.

Μέχρι τελευταία στιγμή, αμφιταλαντευόμουν για το αν θα ήθελα να μάθω το φύλο του μωρού. Αλλά μόλις ο γιατρός που έκανε τον υπέρηχο προχώρησε προς το κάτω μέρος του σώματός του, ήταν ξεκάθαρο τι συνέβαινε. Τα ποδαράκια του ήταν ορθάνοιχτα και το πουλάκι του προεξείχε. Το ανακοίνωσα προτού το κάνει ο γυναικολόγος.

Είχα μεγαλώσει σε ένα σπίτι μόνο με γυναίκες: τη μαμά μου, τη μικρότερη αδερφή μου κι εμένα. Φανταστείτε τρεις γυναίκες να περιμένουν ταυτόχρονα περίοδο. Φανταστείτε ένα σπίτι να δονείται από τα πάθη: πόρτες που κοπανιούνται, ποδοβολητά, δάκρυα να εκτοξεύονται. Μικρά Πόνι, Μπάρμπι, λαστιχάκια για τα μαλλιά σε κάθε γωνιά του σπιτιού.

Πλέον είμαι περιτριγυρισμένη από αγόρια. Είμαι η Γουέντι, η νεράιδα, και εκείνα είναι τα Χαμένα Παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι τα αγόρια με αναζωογονούν. Τα βρίσκω αξιολάτρευτα. Και είμαι τρελά ερωτευμένη με τους γιους μου –με τα πάντα πάνω τους– και δεν θα άλλαζα τίποτα. Νιώθω ολοκληρωμένη.

Όμως υπάρχουν κάποιες φορές που αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να έχω ένα κοριτσάκι: Να του φοράω όμορφα ρουχαλάκια και αξεσουάρ. Να του κάνω πλεξούδα τα μαλλάκια. Να της αγοράζω το πρώτο της σουτιέν. Να της μιλάω για την περίοδό της. Φυσικά, θα μπορούσα να έχω ένα κορίτσι που τα απορρίπτει όλα αυτά ως «κοριτσίστικα», αλλά τουλάχιστον, αν είχα κόρη, θα έπαιρνα μια γεύση από τον «κόσμο των κοριτσιών». Κάποιες φορές νιώθω να πονάω από τη λαχτάρα για τέτοια πράγματα, αλλά τίποτα που με καταβάλλει.

Όμως, υπάρχει κάτι που με καταβάλλει. Είναι ένα πράγμα που δεν υπάρχει τρόπος να προσφέρουν οι γιοι μου (χωρίς να συμβούν μαγικά ή μια παράξενη ιατρική επανάσταση), ο μοναδικός λόγος που μετανιώνω που δεν έκανα κόρη.

Δεν θα δω ποτέ την κόρη μου να γίνεται μητέρα. Όταν το σκέπτομαι αυτό, η καρδιά μου σπάει λιγάκι (πολύ).

(Το καταλαβαίνω ότι ακόμα και αν είχα κόρη, ίσως να μην ήθελε, ή να μπορούσε, να γίνει μητέρα. Αλλά αφήστε με να ζήσω τη φαντασίωσή μου.)

Έτσι, προς την κόρη μου μάλλον δεν θα αποκτήσω ποτέ, θέλω να πω:

«Θέλω να σου κρατάω τα μαλλιά ενώ κάνεις εμετό στην τουαλέτα στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης σου.

»Θέλω να μου τηλεφωνήσεις και να μου πεις ότι δεν είσαι σίγουρη αν αυτά τα μικρά φτερουγίσματα στην κοιλιά σου είναι αέρια… ή ένα μωρό.

»Θέλω να έρθεις, όταν δεν θα αντέχεις πια το βάρος της εγκυμοσύνης, για να σου τρίψω τα πόδια και να σου φτιάξω ένα σάντουιτς με λιωμένο τυρί για να σε βοηθήσω να ανακουφιστείς αμέσως από την αγωνία των τελευταίων εβδομάδων.

»Θέλω να είμαι στον τοκετό, αν με αφήσεις, αλλά θέλω και να σεβαστώ απόλυτα την απόφασή σου να μη βρίσκομαι εκεί.

»Αν είμαι στον τοκετό σου, θέλω να κρύψω το πρόσωπό σου στην αγκαλιά σου, να σε αφήσω να ουρλιάξεις από πόνο μέσα στα αυτιά μου, να μουγκρίσεις, να βλαστημήσεις, να κάνεις ό,τι σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα.

»Θέλω να σε βοηθήσω να πιστέψεις στην ικανότητα του σώματός σου να γεννήσει, οποίες κι αν είναι οι διαθέσιμες επιλογές σου στη γέννα και όπως κι αν εξελιχθεί αυτή.

»Θέλω να σε βοηθήσω να θηλάσεις το μωρό σου (αν το επιλέξεις) και να σου δώσω άπλετο χώρο να αισθανθείς άνετα.

»Θέλω να σου μαγειρέψω φαγητό, να καθαρίσω το σπίτι σου, να σε αφήσω να ξεκουραστείς στο κρεβάτι με το μωρό σας όσες μέρες και εβδομάδες το χρειαστείς.

See Also

Σημαντική εξέλιξη στη διάγνωση της επιλόχειας κατάθλιψης

»Θέλω να με πετάξεις έξω από το σπίτι σου όποτε νιώσεις την ανάγκη.

»Θέλω να σε δω να ερωτεύεσαι το μωρό σου.

»Θέλω να σε ακούσω να μου λες ότι νιώθεις πως ο κόσμος σου καταρρέει, ότι ο παλιός εαυτός σου σκορπίζεται στο πάτωμα σαν μια στοίβα από άπλυτα ρούχα.

»Θέλω να σου πω πόσο φυσιολογικό είναι αυτό, πόσο πανέμορφη δείχνεις αυτό το λαμπερό, ανοιξιάτικο πρωινό, με τα άλουστα μαλλιά σου πιασμένα σε μια ατημέλητη αλογοουρά.

»Θέλω να νιώσω το θάρρος, τη σοφία, τη δύναμή σου – όλα αυτά που έχεις ήδη, αλλά ακόμα δεν μπορείς να δεις.

»Θέλω να δω τον εαυτό μου σε εσένα, να δω τη δική μου μητέρα σε εσένα, να δω όλες τις γενιές μαμάδων και γυναικών στα όμορφα, κουρασμένα μάτια σου.

»Θέλω να σε δω να κοιμάσαι, με το μωρό σου κουλουριασμένο στην αγκαλιά σου.

»Θέλω να σταθώ και να σας παρακολουθήσω και τους δύο ενώ αναπνέετε απαλά».

Οι γιοι μου προήλθαν από μια γενεαλογική σειρά ευγενικών, προσγειωμένων, τρυφερών μπαμπάδων – το δικό μου μπαμπά, το δικό τους μπαμπά, τον μπαμπά του συζύγου μου. Αντρών που έκλαψαν όταν γεννήθηκαν τα παιδιά τους, που δεν δίστασαν να αφήσουν ένα νεογέννητο να περάσει τη μισή νύχτα κοιμισμένο στο ζεστό, πατρικό στήθος τους.

Αν οι γιοι μου γίνουν κάποια μέρα μπαμπάδες (σας, παρακαλώ, ας το κάνει τουλάχιστον ο ένας σας!), το ξέρω ότι θα τους παρακολουθήσω με δάκρυα στα μάτια να κρατούν αγκαλιά τα νεογέννητα μωρά τους και ότι θα δεθώ μαζί τους με νέους τρόπους ενώ μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Και ίσως επιλέξουν ως συντρόφους γυναίκες που θα με αφήσουν να τις «νταντέψω» λίγο όταν γίνουν μητέρες.
Αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι πάντα θα υπάρχει μια λαχτάρα –ένας βαθύς πόνος– να μοιραστώ το τελετουργικό της μητρότητας με μια δική μου κόρη.