«Μαμά, με συγχωρείς που άργησα τόσο να το κάνω, αλλά τώρα σε καταλαβαίνω»
Η Αμερικανίδα αρθρογράφος Colleen Dilthey Thomas, μαμά πλέον και η ίδια, γράφει μια συγκινητική επιστολή στη δική της μαμά.
«Αγαπημένη μου μαμά,
Όταν ήμουν παιδί, έκανες πολλά πράγματα που μου φαίνονταν παράξενα. Ξυπνούσες πριν από όλους μας, για να “πιεις τον καφέ σου με την ησυχία σου”.
Όταν πηγαίναμε να αγοράσουμε ρούχα, κατευθυνόσουν αμέσως προς το πίσω μέρος του καταστήματος, γιατί «όλα τα πράγματα μπροστά είναι πιο ακριβά». Κάθε φορά που άρχιζαν να ηχούν οι σειρήνες ενός κυκλώνα, φορούσες όλα σου τα καλά κοσμήματα προτού κατευθυνθούμε στο καταφύγιο στο υπόγειο, γιατί ήθελες να μοιάζεις «με σταρ» όταν θα σε έπαιρναν οι κάμερες της τηλεόρασης, σε περίπτωση που ο κυκλώνας κατέστρεφε τα πάντα. Ως παιδί δεν τα καταλάβαινα όλα αυτά, αλλά τώρα νιώθω ότι γίνομαι εσύ.
Όπως εσύ καταχώνιαζες τις σοκολάτες σου στο ντουλάπι, έτσι κι εγώ έχω ανακαλύψει ότι για να απολαύσω μερικές στιγμές διαβάζοντας κουτσομπολιά στο περιοδικό και τρώγοντας μια λιχουδιά, πρέπει να κρυφτώ στο μπάνιο. Πήγαινες στο σουπερμάρκετ μόνη σου, απλώς και μόνο για να απολαύσεις την αγαπημένη σου μουσική.
Τώρα, μόλις τα παιδιά μου βγουν από το αυτοκίνητο, ανεβάζω στη διαπασών επιτυχίες της δεκαετίας του ’90. Τώρα καταλαβαίνω πώς έγινε και έχασες ένα από τα παιδιά σου σε κάποιο εστιατόριο, για να το βρεις να κρύβεται κάτω από ένα τραπέζι και να περιεργάζεται τα παπούτσια των θαμώνων. Μια φορά έσπρωχνα επί πέντε λεπτά ένα άδειο καρότσι στο ζωολογικό κήπο, προτού διαπιστώσω ότι ο γιος μου είχε δραπετεύσει για να πάει να δει το κλουβί με τις τίγρεις.
Είναι δύσκολο να είσαι μαμά.
Η μητρότητα είναι ιδιαίτερα δύσκολη όταν δεν μπορείς να βρεις ούτε ένα λεπτό απομόνωσης. Οι μαμάδες δεν είναι ποτέ στ’ αλήθεια μόνες. Ούτε στο αυτοκίνητο, ούτε στην τουαλέτα, ούτε καν όταν χάνονται στις σκέψεις τους. Η ανάγκη για πέντε λεπτά ηρεμίας είναι αληθινή, και λυπάμαι που δεν το είχα καταλάβει νωρίτερα.
Σου ζητώ συγγνώμη που θεωρούσα δεδομένο το γεγονός ότι με κάθε ανάσα σου, σκεφτόσουν εμένα. Ότι ήμουν η τελευταία σκέψη σου κάθε βράδυ πριν πέσεις για ύπνο και η πρώτη κάθε πρωί που ξυπνούσες. Με συγχωρείς που δεν κατάλαβα ποτέ, ενώ ζούσα στον εγωκεντρικό μου κόσμο, ότι εγώ ήμουν το επίκεντρο του δικού σου κόσμου. Και ότι παρόλο που τα παιδιά σου ήταν τα πάντα για σένα, χρειαζόσουν πού και πού ένα διάλειμμα.
Μακάρι να ήξερα τότε ό,τι γνωρίζω τώρα. Δεν θα σου αντιμιλούσα αν ήξερα πόσο πολύ σε πλήγωνε. Δεν θα τσακωνόμουν τόσο πολύ με τα αδέρφια μου, για να χρειάζεται να μας χωρίζεις λιγότερο συχνά. Και κυρίως, όταν ζητούσες μία ώρα την εβδομάδα για να παρακολουθήσεις την αγαπημένη σου τηλεοπτική σειρά, θα σε άφηνα στην ησυχία σου.
Όσο κι αν είχες ανάγκη αυτόν το χρόνο για να διατηρήσεις την ψυχική ηρεμία σου, αρκούσε μια φωνή από το διπλανό δωμάτιο για να σε διακόψει και να αρχίσεις πάλι το τρέξιμο. Έτσι είμαστε εμείς οι μαμάδες. Γιατρεύουμε και βοηθούμε και δίνουμε το παρών ακόμα και όταν θα προτιμούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο. Και εσύ ήσουν πάντα παρούσα.
Ως μητέρα, καταλαβαίνω τις καθημερινές μάχες που έδινες και θαυμάζω το γεγονός ότι μεγάλωσες τέσσερα παιδιά χωρίς iPad. Ως κόρη, σου χρωστάω ευγνωμοσύνη. Για όλες τις θυσίες που έκανες (ακόμα και τις πιο μικρές), υποκλίνομαι. Για όλες εκείνες τις φορές που θα έπρεπε να σου είχα παραχωρήσει έστω και πέντε λεπτά, σου ζητάω συγγνώμη. Τις πιο δύσκολες μέρες μου, όταν νιώθω ότι δεν μπορώ να αντέξω άλλο, συνεχίζω να στρέφομαι σε εσένα, όπως έκανα παιδί. Ακόμα και όταν είμαι στα χειρότερά μου, ξέρω ότι όταν με αγκαλιάσεις και σκουπίσεις τα δάκρυά μου, δεν θα νιώσω ποτέ μόνη. Και τις ημέρες που θα ξεπεράσω τα όριά μου και θα εμφανιστώ στο σπίτι σου με τα δικά μου τέσσερα παιδιά, ξέρω πως δεν θα νιώσεις ούτε εσύ μόνη.
Σε ευχαριστώ.
Με αγάπη,
Η κόρη σου»
