Η χαρά του να μεγαλώνεις ένα ευαίσθητο και συναισθηματικό αγοράκι
Ο γιος της Αμερικανίδας αρθρογράφου Tonilyn Hornung δεν συμμορφώνεται με το στερεότυπο «οι άντρες δεν κλαίνε ποτέ» και η μαμά του εξηγεί γιατί είναι περήφανη γι’ αυτό
Όταν ο γιατρός μάς ανακοίνωσε ότι περιμέναμε αγόρι, η πρωινή μου ναυτία επέστρεψε το ίδιο απόγευμα κιόλας. Ήμουν σοκαρισμένη. Έχοντας περάσει όλη μου τη ζωή με κορίτσια, δεν είχα ιδέα τι να κάνω με ένα αγόρι. Τα μοναδικά αγόρια που είχα «νταντέψει» ήταν εκείνα με τα οποία έβγαινα ραντεβού στα είκοσι κάτι μου. Έτσι, όπως κάθε καλή μητέρα, άρχισα την προσωπική έρευνα… στα εμπορικά καταστήματα. Ενώ παρακολουθούσα αγοράκια να σκαρφαλώνουν στα ράφια των καταστημάτων, άρχισα να προετοιμάζω τον εαυτό μου, ανήσυχη, για την ένταση που θα πλημμύριζε τη ζωή μου.
Και μετά γεννήθηκε ο γιος μου, το ήσυχο αντράκι μου που δεν έχει σκαρφαλώσει ποτέ σε ράφι καταστήματος. Το παιδί μου, που όταν βλέπει ταινίες στο τέλος κλαίει, λέγοντάς μου: «Μαμά, αυτό είναι όμορφο». Και το χαίρομαι. Έχω υποστηρίξει απόλυτα την ευαίσθητη καρδιά του, γιατί έτσι είναι ο γιος μου. Θέλω να ζήσει όλο το εύρος των συναισθημάτων του γιατί με αυτό τον τρόπο, καθώς μεγαλώνει, θα έχει τα εργαλεία να τα διαχειριστεί. Θα μπορεί να είναι ο εαυτός του. Ωστόσο, κάποιες φορές αμφιβάλλω για τις επιλογές μου και αναρωτιέμαι το εξής: Μήπως θα ήταν πιο χαρούμενος αν ήταν λίγο «χοντρόπετσος»;
«Μαμά, σήμερα μου είπε ότι δεν ήθελε να παίξει μαζί μου», παραπονιόταν για μια συμμαθήτριά του, μια μέρα που πήγα να τον πάρω από το σχολείο. Δεν είχα δει κανένα άλλο παιδί να φεύγει κλαίγοντας. Μήπως θα έπρεπε να τον είχα προετοιμάσει καλύτερα για τον ψυχρό και σκληρό κόσμο του νηπιαγωγείου; Αν τον είχα ενθαρρύνει να σκαρφαλώνει στα ράφια των καταστημάτων, τώρα ίσως να μην ήταν τόσο αναστατωμένος.
Μόλις σταμάτησε το κλάμα και μπορέσαμε να μιλήσουμε, ανακάλυψα ότι η καλύτερή του φίλη είχε παίξει για λίγο με κάποιο άλλο παιδί, αλλά μετά ξαναέκανε παρέα μαζί του. Την ώρα που πέρασαν χώρια, ένιωσε πληγωμένος. Όχι, δεν ήθελε να παίξει με κανέναν άλλο όσο ήταν μόνος. Ήθελε να περιμένει τη φίλη του να γυρίσει, γιατί είναι η καλύτερή του φίλη. Μπορούσα να καταλάβω πώς ένιωθε και ήθελα να τον κρατήσω αγκαλιά για πάντα – ή, τουλάχιστον, μέχρι την ημέρα που θα παντρευτεί.
Μια άλλη μέρα, με ρώτησε: «Μαμά, σήμερα θα πάω σχολείο;». «Όχι», του απάντησα. «Σήμερα θα μείνουμε σπίτι. Είναι Σάββατο». Τότε, ξέσπασε σε κλάματα. Ένιωσα μπερδεμένη. Πληγωμένος καθώς ήταν από τη συμπεριφορά των καλύτερων φίλων του στο σχολείο, είχα υποθέσει ότι δεν του άρεσε να πηγαίνει, αλλά τώρα έκλαιγε γιατί έπρεπε να μείνει στο σπίτι.
«Γιατί είσαι στεναχωρημένος, αγάπη μου;», του είπα. «Μου αρέσει το σχολείο», μου απάντησε. «Θέλω να πάω». Όταν σταμάτησε το κλάμα, καθίσαμε σιωπηλοί, κοιτώντας ο ένας τον άλλο στα μάτια. Τελικά, μου είπε: «Ευχαριστώ, μαμά. Είναι καλό να κλαίμε. Μετά νιώθεις καλά». Και τότε, έτρεξε για παιχνίδι.
Έχω την εντύπωση ότι ο γιος μου είναι σε καλύτερη επαφή με τα συναισθήματά του από ό,τι εγώ. Κάποιες φορές ανησυχώ για την ευαίσθητη καρδιά του, αλλά μου έχει δείξει ξεκάθαρα ότι θα ήταν λάθος να προσπαθήσω να τον κάνω πιο σκληρό. Σε έναν κόσμο στωικών, δεν θα ήταν στο στοιχείο του: ο συναισθηματισμός τού βγαίνει αυθόρμητα. Ο γιος μου είναι εκείνος που μου δείχνει πώς να τον μεγαλώσω, κι εγώ τον αφήνω ευχαρίστως να με καθοδηγήσει. Όποτε νιώθει την ανάγκη να κλάψει για να εκφράσει τη λύπη του, είμαι πλάι του για να τον αγκαλιάσω για όσο με αφήσει – ιδανικά, μέχρι την ημέρα που θα παντρευτεί.
