Η επιστήμη εξηγεί γιατί τα παιδιά γεννιούνται με προτίμηση στις γλυκές και αλμυρές γεύσεις και συμβουλεύει πώς να καλλιεργήσετε υγιεινές διατροφικές συνήθειες

Αν σκεφτείτε τα αγαπημένα φαγητά ενός τυπικού μικρού παιδιού, πολλά από αυτά έχουν είτε γλυκά (φρούτα, χυμούς, γιαούρτι με γεύση και οτιδήποτε ζαχαρούχο) είτε αλμυρό (τυρί, κοτομπουκιές, χοτ ντογκ). Εν τω μεταξύ, τα φαγητά που αποφεύγουν συχνά (πράσινα λαχανικά) τείνουν να είναι πικρά. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτό έχει εξελικτικές ρίζες.

Μελέτες δείχνουν ότι τα μωρά έχουν βιολογική προδιάθεση για γλυκές γεύσεις πριν καν γεννηθούν. Και υπάρχει ένας λόγος για αυτό. Ενώ μπορεί να συσχετίσετε τη γλυκύτητα με το πρόχειρο φαγητό με ζάχαρη (δεν είναι ακριβώς επιτακτική ανάγκη επιβίωσης), η ζάχαρη είναι μια εύκολη μορφή ενέργειας που χρειάζονται τα μικρά παιδιά. Όταν αναπτύσσεστε, έχετε ενεργειακές ανάγκες. Μέρος της απήχησης θα μπορούσε να είναι το προφίλ της αλμυρής γεύσης τους. Τα παιδιά προτιμούν υψηλότερη συγκέντρωση αλατιού από τους ενήλικες. Αυτό επίσης εξυπηρετεί έναν εξελικτικό σκοπό. Η αλμύρα είναι ένα σήμα για την πρωτεΐνη. Επιπλέον, είναι ένα μέταλλο που χρειάζεται το σώμα μας για να λειτουργήσει.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει «πολλή φύση» πίσω από την απροθυμία ενός παιδιού να φάει λαχανικά, τα οποία μερικές φορές έχουν μια πικρή γεύση. Στη φύση τα πικρά τείνουν να είναι δηλητηριώδη, επομένως υπάρχει ένα πλεονέκτημα στο να μην καταναλώνετε πικρές τροφές. Η ύπαρξη αυτών των προδιαθέσεων βοηθά στην επιβίωση εξηγούν οι επιστήμονες.

Εκτός από τις σημαντικές θερμίδες και τους υδατάνθρακες, η γλυκύτητα είναι ένα κυρίαρχο γευστικό σήμα για το ανθρώπινο γάλα. Έτσι, η λαχτάρα ενός βρέφους για γλυκύτητα το κάνει να του αρέσει το μητρικό γάλα. Αλλά τα παιδιά δεν ξεπερνούν αυτή την προτίμηση μόλις φύγουν από τη βρεφική ηλικία. Σε όλη την παιδική ηλικία, τα παιδιά έλκονται προς τη γλυκύτητα, κάτι που θα μπορούσε να εξηγήσει την προτίμηση ενός μικρού παιδιού για γλυκές τροφές, όπως φρούτα, χυμούς ή αρωματισμένο γιαούρτι.

Πώς η υφή και το χρώμα επηρεάζουν επίσης τις προτιμήσεις των τροφίμων

Φυσικά, η γεύση δεν είναι ο μόνος παράγοντας που επηρεάζει τις διατροφικές επιλογές του παιδιού. Αν και έχουν ερευνηθεί λιγότερο, η υφή και το χρώμα ενός τροφίμου μπορεί επίσης να παίξουν κάποιο ρόλο. Τα παιδιά είναι από τη φύση τους νεοφοβικά, που σημαίνει ότι φοβούνται τα νέα τρόφιμα. Σε ήπιο βαθμό, αυτό είναι προσαρμοστικό, επειδή τα απομακρύνει από άγνωστα τρόφιμα που θα μπορούσαν να είναι δηλητηριώδη.

Σε αυτές τις γραμμές, μια γλοιώδης, τραγανή ή ανομοιόμορφη υφή (σκεφτείτε: γιαούρτι με κομμάτια φρούτων μέσα) μπορεί να αυξήσει τις αντιρρήσεις ενός παιδιού. Η υφή μπορεί να είναι ένα σήμα για τα τρόφιμα που θα μπορούσαν να τα αρρωστήσουν. Αν τρως κάτι και εντοπίσεις κόκκους βρωμιάς ή άμμου, ξέρεις ότι μάλλον δεν πρέπει να το φας. Ομοίως, αν τρως κάτι με λίγα κομμάτια, η αντίδρασή σου είναι να είσαι προσεκτικός. Αυτό συνδέεται με τη βιολογία. Αυτό θα μπορούσε να κάνει την αφύσικα λεία υφή των επεξεργασμένων κρεάτων, όπως οι κοτομπουκιές ή τα χοτ ντογκ, πιο ελκυστική από τη λιγότερο προβλέψιμη συνοχή ενός πραγματικού στήθους κοτόπουλου ή ενός κομματιού χοιρινού κρέατος.

Το χρώμα επίσης μπορεί να είναι σημάδι. Τα παιδιά μπορεί να δείχνουν προτίμηση σε λευκές τροφές, όπως ρύζι, απλά ζυμαρικά ή ψωμί, επειδή τα θεωρούν «ασφαλή». Όσον αφορά το γιατί τα παιδιά αγαπούν το ζωντανό πορτοκαλί και το κίτρινο των επεξεργασμένων τυριών, τα τρόφιμα που είναι κίτρινα έχουν αποδειχθεί ότι κάνουν τους ανθρώπους χαρούμενους λένε οι ερευνητές.

Πώς να διευρύνετε τον επιλεκτικό ουρανίσκο ενός μικρού παιδιού

Παρά το γεγονός ότι υπάρχει μια βιολογική βάση για τις γευστικές προτιμήσεις, δεν είναι σταθερές. Ένας από τους καλύτερους τρόπους για να μεγαλώσεις έναν τολμηρό γευσιγνώστη είναι βάζοντας τις βάσεις από νωρίς. Όταν εισάγετε στερεά, εκθέτετε το μωρό συχνά σε πικρά λαχανικά, ψάρια και πικάντικες τροφές – τροφές που τα περισσότερα νήπια θα αρνούνταν.

Τι γίνεται όμως με εμάς που η βρεφική ηλικία είναι μια μητρική ανάμνηση; Χάθηκε κάθε ελπίδα;

Όχι ακριβώς. Οι διατροφικές προτιμήσεις θα εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο είμαστε γονείς. Αν σκεφτεί κανείς ότι η μεροληψία μας στα γλυκά και αλμυρά τρόφιμα παραμένει στην παιδική ηλικία, μειώνεται με την ηλικία. Για παράδειγμα, εάν ζητήσετε από ένα παιδί τεσσάρων έως έξι ετών να γλυκάνει ένα ποτό στο επίπεδο γλυκύτητας που προτιμά, θα βάλει 12 κύβους ζάχαρης, ενώ ένας ενήλικας θα προσθέσει μόνο επτά έχει αποδείξει η έρευνα.

Οι γονείς μπορούν επίσης να βοηθήσουν να διαμορφώσουν και να διευρύνουν τον επιλεκτικό ουρανίσκο των παιδιών τους με διάφορους τρόπους, επίσης:

Δώστε προτεραιότητα στην έκθεση νέων γεύσεων κι όχι στην ποσότητα που θα φάνε. Για έναν γονέα που θέλει απελπισμένα ένα παιδί να δοκιμάσει νέα φαγητά, η θέα ενός πιάτου που ίσα μόλις αγγίξει μπορεί να είναι αγχωτικό. Αλλά οι ειδικοί παροτρύνουν τις μαμάδες και τους μπαμπάδες να προσπαθήσουν να μην ανησυχούν.

«Να είστε όσο πιο χαλαροί γίνεται όταν προσφέρετε ένα φαγητό που πιθανότατα θα απορρίψουν», προτείνουν. «Μην επενδύεστε τόσο στο αν τρώνε ή όχι. Εστιάστε περισσότερο στην έκθεση» τονίζουν.

See Also

Το κρυφό κόστος της επιτρεπτικής γονικής μέριμνας

Μπορεί να χρειαστούν 15 έως 20 εκθέσεις για να δεχτεί ένα φαγητό ένα παιδί. Το κλειδί είναι ότι το προσπαθούν. «Δεν χρειάζεται να μασήσουν και να καταπιούν, απλώς πρέπει να τα νιώσουν στη γλώσσα τους».

Κάντε το φαγητό πιο ελκυστικό. Αντί να αναγκάζετε τα νήπια να δοκιμάσουν νέα πράγματα, «το κλειδί είναι να βρείτε κόλπα για να τα κάνετε να θέλουν να δοκιμάσουν το φαγητό με τη θέλησή τους». Μερικοί τρόποι για να κεντρίσετε το ενδιαφέρον για νέα τρόφιμα περιλαμβάνουν να εμπλακούν τα παιδιά στην προετοιμασία γευμάτων ή να τα αφήσετε να διαλέξουν τρόφιμα στο κατάστημα. Ή μπορείτε να μαντέψετε ένα φαγητό που δεν σας αρέσει κόβοντάς το σε ένα διασκεδαστικό σχήμα ή βάζοντάς το σε μια τσάντα καλυμμένη με αυτοκόλλητα.

Δοκιμάστε τη «γέφυρα». Γεφυρώστε στρατηγικά το χάσμα μεταξύ των συμπαθειών και των αντιπαθειών του παιδιού σας. Ξεκινήστε με ένα φαγητό που αρέσει στο παιδί σας και χρησιμοποιήστε το για να εισαγάγετε ένα φαγητό που είτε έχει παρόμοια γεύση αλλά διαφορετική υφή είτε διαφορετική γεύση και παρόμοια υφή.

Για παράδειγμα, αν στο παιδί σας αρέσουν οι τηγανητές πατάτες, προσφέρετε πατάτες γλυκοπατάτα ή κολοκυθάκια γιατί έχουν την ίδια υφή. Ή, αν στο παιδί σας αρέσουν οι πατάτες τηγανιτές, θα μπορούσατε να του γνωρίσετε πουρέ γλυκοπατάτας, που έχουν τις ίδιες γεύσεις, αλλά διαφορετική υφή.

Εάν αυτό πάει καλά, προχωρήστε σε παρόμοια παρασκευασμένα αλλά σταδιακά λιγότερο γλυκά τρόφιμα, όπως πουρέ αρακά ή πουρέ καρότου.

Συνδυάστε τις προτιμήσεις με τις αντιπάθειες. Φέρτε τα παιδιά σας σε φαγητά με πικρή γεύση, σερβίροντάς τα με γλυκές ή αλμυρές γεύσεις (ανάλογα με το τι τους αρέσει). Προσθέστε σάλτσα τυριού στο μπρόκολο για να το κάνετε πιο ελκυστικό. Μόλις τους αρέσει, αφαιρέστε σταδιακά περισσότερο τυρί, μέχρι να το τρώνε σκέτο.

Μοντελοποιήστε την απόλαυση του φαγητού. Ένα πράγμα που γίνεται πιο σημαντικό με την ηλικία που μπορεί να επηρεάσει τις γευστικές προτιμήσεις από ψυχολογική άποψη είναι το κοινωνικό πλαίσιο του φαγητού. Ένα γεύμα γίνεται κάτι περισσότερο από κρέας και λαχανικά στο πιάτο όταν συνδέεται με τη διασκέδαση ή το να περιτριγυρίζεσαι από αγαπημένα πρόσωπα. Οι γονείς μπορούν να το καλλιεργήσουν αυτό δείχνοντας στα παιδιά τους πόσο ευχάριστο μπορεί να είναι το φαγητό όταν όλοι συμμετέχουν στα οικογενειακά δείπνα.