Είναι γλυκόπικρο το τελευταίο βράδυ πριν από την πρώτη μέρα στο σχολείο.
Μα πότε πέρασαν οι καλοκαιρινές διακοπές; Η Αμερικανίδα αρθρογράφος Jennifer Taber VanDerwerken αποτυπώνει τις σκέψεις και τα συναισθήματα κάθε μαμάς που βρίσκεται ενόψει της νέας σχολικής σεζόν.
Το καλοκαίρι πέρασε πολύ γρήγορα.
Μου φαίνεται λες και μόλις πριν από ένα λεπτό μαζεύαμε τις σχολικές εργασίες και χειροτεχνίες και αγοράζαμε αντιηλιακά. Οι ηλιόλουστοι μήνες που απλώνονταν μπροστά μας ήταν γεμάτοι υποσχέσεις.
Θα τους γεμίζαμε με λεμονάδες και κάμπινγκ, παγωτά και ατελείωτα μπάνια.
Και το σημαντικότερο, θα είχαμε χρόνο. Χρόνο να περάσουμε μαζί ως οικογένεια. Χρόνο που δεν θα ήταν τόσο αυστηρά προγραμματισμένος. Χρόνο για να δανειστώ για λίγο το παιδί μου από τον κόσμο της σχολικής μελέτης και των συμμαθητών και των προπονήσεων.
Γιατί έτσι αισθανόμαστε το καλοκαίρι – σαν ένα δάνειο. Βραχυπρόθεσμο.
Και κάναμε τα περισσότερα από όσα θέλαμε. Ίσως να μη σβήσαμε τα πάντα από τη λίστα των καλοκαιρινών επιθυμιών μας, αλλά απολαύσαμε ήλιο και ατελείωτες ώρες χωρίς πρόγραμμα μαζί. Παρακολούθησα το γιο μου να αλλάζει νούμερο παπούτσια και να βγάζει νέες φακίδες στην άκρη της μυτούλας του. Τραβήξαμε την ώρα του ύπνου όσο τολμούσαμε πιο αργά και την ώρα του ξυπνήματος λίγο αργότερα.
Τεμπελιάσαμε, μιλήσαμε, ανακτήσαμε επαφή.
Και μετά, σε ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού, οι καλοκαιρινές διακοπές είχαν τελειώσει. Ήρθε η στιγμή να επιστρέψει στο σχολείο. Το ξέρω ότι θα εξελιχθεί στα χέρια των δασκάλων του και στις νέες φιλίες που θα κάνει. Το ξέρω ότι θα μάθει και θα αναπτυχθεί και θα μεταμορφωθεί σε μια ακόμα πιο υπέροχη εκδοχή του ανθρώπου που είναι τώρα. Αλλά επίσης στεναχωριέμαι που χάνεται ο πολύτιμος χρόνος που περάσαμε μαζί. Αυτή η μετάβαση, όπως πολλές άλλες στη μητρότητα, είναι γλυκόπικρη και πονάει.
Έτσι φτάνουμε στην αποψινή βραδιά.
Απόψε τον έβαλα για ύπνο σε ένα κρεβάτι στρωμένο με καθαρά σεντόνια.
Κάτω υπάρχει ένα σακίδιο που κρέμεται από μια κρεμάστρα, πλυμένο και με το όνομά του γραμμένο πάνω, να περιμένει πλάι στα αθλητικά παπούτσια που δεν έχει ξαναφορέσει. Στο ψυγείο μας βρίσκεται ένα καινούριο βαλιτσάκι κολατσιού, που περιέχει ένα σάντουιτς, ένα γιαούρτι, ένα μπισκότο και ένα σημείωμα αγάπης.
Αύριο το πρωί θα φορέσει τα καινούρια ρούχα που είναι έτοιμα. Θα χαμογελάσει χαρούμενος μπροστά στην είσοδο του σπιτιού μέχρι να τον βγάλω 59 φωτογραφίες, προτού έρθει το λεωφορείο να τον παραλάβει για το σχολείο, για την πρώτη μέρα μιας ακόμα σχολικής χρονιάς.
Αλλά αυτά ανήκουν στο αύριο. Απόψε, καθώς ακολουθώ αυτή τη διαδικασία (που σίγουρα θα ακολουθούν σε κάθε σπίτι) προσπαθώ να ηρεμήσω το μυαλό μου με αυτό το είδος διαλογισμού, αυτή την προσευχή που κάνουν όλοι οι γονείς την τελευταία νύχτα πριν από την πρώτη μέρα στο σχολείο:
Σε παρακαλώ, ας είναι τα άλλα παιδιά καλά μαζί του.
Σε παρακαλώ, ας είναι το παιδί μου πάντα καλό με τα άλλα παιδιά.
Σε παρακαλώ, ας μη φοβάται – δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο για μένα από το να βλέπω φόβο στο πρόσωπό του.
Σε παρακαλώ, ας δουν οι δάσκαλοί του ποιος ακριβώς είναι – κάθε λεπτομέρεια των ταλέντων και των χαρισμάτων του, της οξυδέρκειας και της αποφασιστικότητάς του, του αυθορμητισμού του να γίνει φίλος με όλους.
Σε παρακαλώ, άφησέ τον να πετύχει.
Σε παρακαλώ, άφησέ τον να αποτύχει.
Σε παρακαλώ, άφησέ τον θα θέλει κάτι ή να δοκιμάσει κάτι και να μην τα καταφέρει.
Σε παρακαλώ, άφησέ τον να το ζήσει τώρα, που είναι τόσο μικρός, και μετά άφησέ τον όταν ξημερώσει η επόμενη μέρα, να καταλάβει ότι και η αποτυχία είναι ανθρώπινη. Άφησέ τον να πέσει και να ξανασηκωθεί. Γιατί θέλω να είναι ελεύθερος και γενναίος, όχι δέσμιος της τελειομανίας.
Άφησέ τον να αναρωτηθεί και να ρωτήσει.
Άφησέ τον να ξαφνιαστεί.
Άφησέ τον να αναπτυχθεί με κάθε τρόπο.
Άφησέ τον να επιστρέψει σπίτι σε μένα ξέροντας ότι μόλις περνάει το κατώφλι, βρίσκεται στο καταφύγιό του.
Άφησέ τον να ξέρει μέχρι τα βάθη της ψυχής του ότι στο τέλος κάθε μέρα, καλής ή κακής, κάποιος τον γνωρίζει και τον αγαπάει και τον υποστηρίζει.
Άφησέ τον να λάμψει.
Άφησέ με να τον αφήσω να φύγει.
