«Δεν έγινα η μαμά που ονειρευόμουν ότι θα είμαι»
Συχνά οι προσδοκίες μας δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, ιδιαίτερα στην περίπτωση της μητρότητας, όπως επιβεβαιώνει και η Αμερικανίδα μαμά και αρθρογράφος Barrie Bismark.
Από τότε που ήμουν παιδί, ήξερα πάντα ότι κάποια μέρα θα είχα τα δικά μου παιδιά και θα ήμουν κι εγώ μαμά. Δεν αμφέβαλα ποτέ: ήταν κάτι που ήθελα ανέκαθεν.
Σκόπευα να γίνω η τέλεια μαμά που μένει στο σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά της απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή μαζί τους, διδάσκοντας και ενθαρρύνοντάς τα. Και τότε, απέκτησα όντως παιδιά, τρία μάλιστα, οπότε προσγειώθηκα ανώμαλα στην πραγματικότητα.
Η μαμά που νόμιζα ότι θα γίνω είναι πολύ, πολύ διαφορετική από τη μαμά που τελικά έγινα. Οκτώ χρόνια και τρία παιδιά, αργότερα, έχω καταλάβει ότι η υπόθεση «μαμά» δεν είναι τόσο εύκολη όσο πίστευα κάποτε.
Πιστεύω ότι κάθε νέος άνθρωπος προτού κάνει παιδιά έχει τις δικές του ιδέες και φαντασιώσεις για το πώς θα είναι η ζωή του με παιδιά. Για μένα, ήταν κάπως σαν ένα παιχνίδι.
Θυμάστε που ντύναμε τις κούκλες μας με ωραία φορεματάκια και προσποιούμασταν ότι μαγειρεύαμε δείπνο ή πηγαίναμε για ψώνια με τις φίλες μας; Εγώ είχα φανταστεί ότι θα πήγαινα κάθε μέρα για γιόγκα, θα έφτιαχνα τα καλύτερα και πιο φωτογενή γλυκίσματα για τα πάρτι του σχολείου και θα περνούσα μέρες κάνοντας κατασκευές, πηγαίνοντας σε πάρκα και κανονίζοντας playdates με τα παιδιά μας.
Δεν είχα υπολογίσει όλους τους αληθινούς αγώνες της ζωής – τα οικονομικά προβλήματα, τις συγκρούσεις στις σχέσεις, τις αρρώστιες και οποιαδήποτε άλλη καθημερινή αναποδιά. Δεν είχα προβλέψει τα συναισθήματα ήττας, ανεπάρκειας και την απόλυτη σωματική και ψυχική εξάντληση.
Η αλήθεια είναι ότι βάζω τις φωνές περισσότερο από όσο θα το ήθελα, έχω γίνει πιο ανυπόμονη από όσο είχα φανταστεί ποτέ ότι θα μπορούσα να είμαι και δεν καταφέρνω να ελέγξω πάντα τα συναισθήματά μου.
Τη μια στιγμή αγκαλιάζεις το μωρό σου, χαμογελώντας ενώ σκέφτεσαι πόσο χαριτωμένο είναι, βοηθώντας το με ηρεμία να κατακτήσει μια νέα δεξιότητα ή διαβάζοντάς του με τρυφερότητα ένα παραμύθι πριν από τον ύπνο. Και σκέφτεσαι, τα πηγαίνω καλά. Μπορώ να τα καταφέρω. Και μετά, μπαμ! Ξαφνικά δέχεσαι επίθεση από το ίδιο παιδί, 2 ετών πλέον, που σου δαγκώνει το μπράτσο και σε ζουλάει στο λαιμό επειδή τόλμησες να της ζητήσεις να φορέσει το παντελόνι της.
Και μετά, δύο λεπτά αργότερα, έχεις βάλει τα κλάματα καθώς σκέφτεσαι πόσο περήφανη είσαι για το μικρό σου καθώς σου γράφει ένα σημείωμα που σου λέει πόσο σε αγαπάει ή κουρνιάζει πλάι σου τον καναπέ.
Δυσκολεύομαι να συνηθίσω το πόσο δύσκολα μπορεί να είναι ακόμα και τα πιο απλά πράγματα όταν έχεις μικρά παιδιά. Πράγματα που δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα μου έπαιρναν τόσο χρόνο ή θα εξελίσσονταν σε έναν ολόκληρο αγώνα. Μικρά και φυσιολογικά πράγματα όπως το να προσπαθείς να πείσεις τα παιδιά σου να φάνε κάτι, να φάνε οτιδήποτε, να μπουν στο αυτοκίνητο, να φορέσουν τα παπούτσια τους ή να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα.
Σίγουρα δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα ήταν ολόκληρος αγώνας το να πάω στο σουπερμάρκετ –κουβαλώντας ένα παιδί, σπρώχνοντας ένα καροτσάκι, τρέχοντας να προλάβει το μαγαζί για να μην κλείσει.
Και μετά είναι και το θέμα του νοικοκυριού. Θα το περιέγραφα σαν το απόλυτο χάος. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να τα βγάλω πέρα με τις καθημερινές δουλειές, αλλά κάποιες φορές τα χτεσινά πιάτα περιμένουν στο νεροχύτη μου, στοίβες απλύτων υπάρχουν παντού, περιτυλίγματα από μπάρες δημητριακών απλώνονται σε κάθε γωνιά του σπιτιού και τα παιχνίδια… αχ, τα παιχνίδια. Έχω κάθε καλή διάθεση να τα διαχωρίσω σε κουτιά και να τα συμμαζέψω. Ωραίο ανέκδοτο.
Επομένως, όχι, σίγουρα δεν είμαι η τέλεια μαμά που κάποτε πίστευα ότι θα γινόμουν. Απέχω πολύ από αυτά. Κάθε μέρα όλο και κάτι μου υπενθυμίζει πόσο απέχω από την τελειότητα, αλλά ακόμα και από το «καλό».
Το σπίτι μου μπορεί να μην είναι καθαρό και τακτοποιημένο, τα παιδιά μου μερικές φορές μυρίζουν, δεν είμαι χαλαρή, σίγουρα δεν είμαι υπομονετική, χάνω την υπομονή μου (συχνά) και σύμφωνα με τα παιδιά μου, δεν είμαι δίκαια (ποτέ).
Αλλά είμαι εδώ, ό,τι κι αν συμβεί. Μια αδέξια μαμά που αγαπά τα παιδιά της απόλυτα. Τρεκλίζω ανάμεσα στις προκλήσεις της μητρότητας, κάνοντας ένα βήμα τη φορά και κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορώ. Τα παιδιά μου είναι η ζωή μου. Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ; Η μαμά που έχω γίνει να είναι επαρκής.
