Από την αγωνία στην υπερηφάνεια: Όταν ο έφηβος γιος μου μου ζήτησε να κατέβει στις μαζικές συγκεντρώσεις για τα Τέμπη

Ως γονιός, το να παρακολουθείτε το παιδί σας να περιηγείται στα ταραχώδη νερά της εφηβείας είναι πάντα ένα μείγμα περηφάνιας, ανησυχίας και ελπίδας. Πρόσφατα, ο έφηβος γιος μου με πλησίασε με ένα αίτημα που πυροδότησε έναν ανεμοστρόβιλο συναισθημάτων μέσα μου: ήθελε να κατέβω μαζί του στις μαζικές συγκεντρώσεις για τα Τέμπη. Στην αρχή, το μητρικό ένστικτό μου πρωτοστάτησε – η πρώτη μου σκέψη ήταν να τον προστατέψω και να του αρνηθώ οποιαδήποτε συμμετοχή. Ο κόσμος μπορεί να είναι ένα επικίνδυνο μέρος και οι διαδηλώσεις (όσο ειρηνικές και να θέλουν να είναι), ενώ συχνά τροφοδοτούνται από πάθος και σκοπό, μερικές φορές μπορεί να κλιμακωθούν απροσδόκητα και να οδηγήσουν σε επεισόδια.

Αλλά καθώς τον άκουγα να μιλάει, το αρχικό μου άγχος άρχισε σιγά σιγά να μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο: περηφάνια. Ο γιος μου εξέφραζε βαθιά ανησυχία για την κοινότητά του, για τη δικαιοσύνη και για τις ζωές που χάθηκαν στο τραγικό δυστύχημα που συνέβη πριν από δύο χρόνια. Η τραγωδία δεν ήταν απλώς μια στατιστική. Ήταν μια οδυνηρή υπενθύμιση ότι είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Αυτές ήταν ζωές γεμάτες υποσχέσεις, που άλλαξαν για πάντα σε μια στιγμή, και εδώ ήταν ο γιος μου, που ήθελε να τις τιμήσει.

Η απόφαση να σταθούμε μαζί

Αφού άκουσα μέσα μου το πρώτο μου ένστικτο να τον προστατεύσω, συνειδητοποίησα ότι υπήρχε ένα μεγαλύτερο μάθημα που ήταν πιο πολύτιμο και πιο σημαντικό για να το αφήσω να χαθεί. Αυτή ήταν μια ευκαιρία όχι μόνο για εκείνον να συμμετάσχει σε ουσιαστικό ακτιβισμό αλλά και για εμάς να συνδεθούμε σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Κατάλαβα ότι μέρος του να είσαι γονιός είναι να επιτρέπεις στο παιδί σου να ρισκάρει, να υποστηρίξει κάτι στο οποίο πιστεύει και μερικές φορές, να είναι γενναίο ακόμα και όταν είναι άβολο.

Έτσι, αποφάσισα να πάω μαζί του. Ήταν μια απόφαση που είχε τις ρίζες της στην κατανόηση ότι ο κόσμος που θέλω για το παιδί μου είναι ένας κόσμος όπου επικρατεί δικαιοσύνη, όπου ακούγονται φωνές και όπου οι κοινότητες ενώνονται για να τιμήσουν το παρελθόν ενώ αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον. Με τη συμμετοχή μου στη διαδήλωση, ελπίζω να τον ενδυναμώσω, δείχνοντάς του ότι το να νοιάζεσαι για τους άλλους και να υπερασπίζεσαι το σωστό είναι θεμελιώδες μέρος του να είσαι άνθρωπος.

Μάθημα κοινότητας και αλληλεγγύης

Σκέφτηκα ότι το να βιώσω τη διαδήλωση μαζί με τον γιο μου θα άνοιγε τα μάτια μου στη συλλογική δύναμη της κοινότητας. Καθώς θα βρισκόμασταν με χιλιάδες άλλους, με φωνές ενωμένες σε ένα ισχυρό κάλεσμα για δικαιοσύνη, είμαι σίγουρη ότι θα μας πλημμυρίσει ένα κύμα ελπίδας. Είναι σίγουρα συγκινητικό να βλέπεις νέους ανθρώπους να εκφράζουν με πάθος τις πεποιθήσεις τους, συχνά εμπνέοντας ο ένας τον άλλον να σκεφτούν κριτικά την κοινωνία στην οποία ζούμε.

Αύριο είναι μια σημαντική μέρα για όλους, θα δω γιο μου να αλληλοεπιδρά με άλλους, να μοιράζεται τις σκέψεις του και να ακούει με προσήλωση διαφορετικές απόψεις. Αυτή την ημέρα, θα είμαι μάρτυρας μιας μεταμόρφωσης. Δεν θα είναι απλώς ο γιος μου αλλά και ένας νεαρός άνδρας που θα κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο της υπεράσπισης. Θυμίζοντάς μου ότι δεν μεγαλώνει μόνο σε ηλικία αλλά και σε συνειδητοποίηση και ευθύνη απέναντι στον κόσμο γύρω του.

See Also

Πώς να ξεφύγετε από το σύνδρομο μητρικής εξάντλησης

Η σύνδεση με την απώλεια και το πένθος

Η Ελλάδα θρηνεί αυτές τις χαμένες ζωές — όχι μόνο με θλίψη, αλλά σε μια συλλογική υπόσχεση να υποστηρίξει έναν ασφαλέστερο, πιο δίκαιο κόσμο. Το να βλέπω τον γιο μου να τιμά τη μνήμη τους είναι συγκινητικό. Δεν αγωνίζεται μόνο για τον εαυτό του αλλά για μια γενιά που αξίζει ένα καλύτερο μέλλον.

Αύριο δεν είναι μόνο μέρα μνήμης ούτε μόνο μέρα πένθους, αλλά και μέρα ελπίδας. Τιμώντας με τα παιδιά μας τα παιδιά που δεν γύρισαν σπίτι τους, που δεν έστειλαν μήνυμα «έφτασα» στους γονείς τους, τιμάμε και αγκαλιάζουμε την αγωνία κάθε γονιού, τιμάμε και αγκαλιάζουμε τον άδικό χαμό κάθε παιδιού, κάθε ανθρώπου και ενώνουμε φωνή, ψυχή και δάκρια με την ευχή να μη χρειάζεται να θρηνούμε άλλα αδικοχαμένα θύματα.