Αν σας φαίνεται δύσκολο το δίχρονο και το τρίχρονο, πού να δείτε το τετράχρονο
Μια μαμά δύο μικρών παιδιών και κωμικός, η Joanna McClanahan, προσπαθεί να δει με χιούμορ την τρομερή νηπιακή ηλικία των τεσσάρων ετών.
Ο κόσμος παραπονιέται για τα «τρομερά δυάρια» και την «εφηβεία των τριών χρόνων», αλλά δεν έχουν ιδέα για το πώς είναι τα τέσσερα χρόνια.
Τα νηπιακά χρόνια είναι δύσκολα. Εντάξει, τα νήπια είναι χαριτωμένα, αλλά αυτό είναι το όπλο της φύσης για να μην τα παρατήσουμε στην άκρη του δρόμου. Μαθαίνουν ακόμα πώς να επικοινωνούν τις ανάγκες τους, πράγμα που οδηγεί σε απελπισία, κλάμα, ουρλιαχτά και ξεσπάσματα στη μέση ενός πολυκαταστήματος… και τη μαμά και το παιδί.
Όμως τα τέσσερα χρόνια είναι μοναδικά, γιατί το νήπιο έχει γίνει αρκετά έξυπνο και ξέρει ακριβώς πώς να μας χειριστεί. Βασικά, το έχει αναγάγει σε ολόκληρη επιστήμη. Έχει ξεδιαλέξει απαίσιες συμπεριφορές από τα άλλα παιδιά και πλέον γνωρίζει ότι τα ξεσπάσματα φέρνουν αποτέλεσμα όταν είμαστε αδύναμες και εξαντλημένες (δηλαδή σχεδόν πάντα), οπότε εκμεταλλεύονται αυτό το πλεονέκτημά τους για σατανικούς σκοπούς.
Στο παρελθόν, ο γιος μου ήταν εύκολος με το φαγητό. Δοκίμαζε τα πάντα. Τώρα που είναι τεσσάρων; Θα κάνει απεργία πείνας μέχρι να φάει τηγανιτές πατάτες. Σαν έναν Γκάντι σε μικρογραφία, μόνο που δεν διαδηλώνει για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά για τους υδατάνθρακες που του στερούμε.
Στο παρελθόν, ο γιος μου κοιμόταν το μεσημέρι. Τώρα, από την ώρα του μεσημεριανού ύπνου μέχρι το βράδυ, γκρινιάζει. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι ακόμα πιο δύσκολο να τον βάλουμε το βράδυ για ύπνο από ό,τι στο παρελθόν.
Πέρυσι είχαμε μπει σε ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης τουαλέτας, αλλά τώρα φαίνεται να παλινδρομεί. Νομίζω ότι λερώνει τα σώβρακά του από τα νεύρα του.
Στο παρελθόν ο γιος μου τρελαινόταν να κάνει μπάνιο. Τώρα είναι σαν να προσπαθείς να βάλεις μια αγριόγατα στην μπανιέρα.
Στο παρελθόν ο γιος μου φώναζε όταν ήθελε να του αγοράσω κάτι στο κατάστημα, όπως μπισκότα ή δημητριακά. Τώρα, για να ξεσπάσει αρκεί να υπάρχει στο καροτσάκι του σουπερμάρκετ έστω και ένα πράγμα που δεν θέλει. Μια μέρα, έβαλε τις φωνές γιατί προσπαθούσα να του αγοράσω καινούριες κάλτσες.
Το νήπιό μας έχει εξελιχθεί από ένα αξιαγάπητο, περιστασιακά γκρινιάρικο 3χρονο σε ένα 4χρονο που μας κάνει ό,τι θέλει και το ξέρει.
Ο άντρας μου μού είπε ότι θα μπορούσαμε να πιάσουμε δουλειά ως διαπραγματευτές ομήρων, και δεν έχει άδικο. Ολόκληρη η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από το να κάνουμε συμφωνίες με το μικροσκοπικό τρομοκράτη που κυβερνά το νοικοκυριό μας.
Το ξέρω ότι θα υπάρξουν σχόλια ότι για να δημιουργήσουμε ένα τέρας, μάλλον τον κακομάθαμε. Σε κάποιο βαθμό, ίσως όντως τον κακόμαθα γιατί είναι η αδυναμία μου. Αλλά ποιες εναλλακτικές επιλογές θα είχα;
Να του ρίξω μια ξυλιά ή να σπάσω το ηθικό του; Προσπάθησα πολλές φορές να τον τιμωρήσω, χωρίς αποτέλεσμα. Πλέον δεν έχω ιδέα για το πώς να πειθαρχήσω αυτό το παιδί, καθώς όλα όσα έχουμε δοκιμάσει φαίνεται να επιδεινώνουν την κατάσταση.
Τα 4χρονα είναι αρκετά έξυπνα για να γνωρίζουν ποια κουμπιά να πατήσουν και διαρκώς δοκιμάζουν τα όριά μας. Αμύνονται μόνο και μόνο για να αμύνονται. Επιμένουν να κάνουν τα πάντα μόνα τους, αδιαφορώντας εντελώς για το γεγονός ότι μια απλή εργασία που κανονικά παίρνει 45 λεπτά, θα τους πάρει 45 μέρες. Κλαίνε για να τους αγοράσεις κάτι και μετά κλαίνε γιατί τούς αγόρασες αυτό που ζητούσαν.
Τα τέσσερα χρόνια είναι βάρβαρα. Σε αυτή τη φάση απλά προσπαθούμε να επιβιώσουμε, ελπίζοντας να κοπάσει η καταιγίδα όταν ο γιος μας θα γίνει πέντε.
