Αγαπητοί μπαμπάδες, φωτογραφίστε συχνότερα τη σύζυγο μαζί με τα παιδιά σας
«Φωτογραφίστε τη μαμά, ακόμα και αν είναι με τις πιτζάμες, ώστε μια μέρα τα παιδιά σας να βλέπουν πόσο πολύ τα αγαπούσε»: Μια τρυφερή, φανταστική επιστολή από τη Cyndy Gatewood.
Αγαπητοί μπαμπάδες,
Το ξέρω ότι αυτή τη στιγμή κρατάτε το κινητό σας. Ίσως το έχετε στο χέρι σας ή στην τσέπη σας – όλοι αυτό κάνουμε. Κάντε όμως στη σύντροφό σας μια χάρη και τραβήξτε περισσότερες φωτογραφίες.
Όχι, δεν μιλάω για screenshots από κάτι αστείο που είδατε στο Twitter.
Μιλάω για δικές της φωτογραφίες. Της μητέρας των παιδιών σας. Της αγάπης της ζωής σας. Αυτής που προσπαθεί σκληρά για την πολύτιμη οικογένειά σας.
Φωτογραφίστε τη συχνότερα.
Μια μέρα που χάζευα στο κινητό μου συνειδητοποίησα ότι έχω άπειρες φωτογραφίες του άντρα μου να παίζει με τα παιδιά μας, αλλά όχι πολλές φωτογραφίες από εμένα με τα παιδιά. Και φταίω εγώ αποκλειστικά γι’ αυτό. Είτε είμαι διαρκώς πίσω από την κάμερα είτε δεν θέλω να με φωτογραφίζουν στα κρυφά. Πάντα νιώθω ότι πρέπει να φοράω μέικαπ ή να βρίσκομαι σε μια κολακευτική γωνία λήψης. Επηρεασμένη από τα social media, έχω διαρκώς την αίσθηση ότι αυτή η φωτογραφία θα ποσταριστεί και πως θα τη δουν όλοι.
Αλλά δεν είναι απαραίτητο να γίνει έτσι. Χρειαζόμαστε οικογενειακές φωτογραφίες όπου θα είμαι κι εγώ μέσα. Αγαπώ τις φωτογραφίες που περιέχουν μόνο τα παιδιά μας και χαίρομαι που τα έχω σε πολλές φωτογραφίες με τον άντρα μου, αλλά είναι σημαντικό σε κάποιες από αυτές να είμαι κι εγώ.
Μπαμπάδες, αν η σύζυγός σας είναι σαν κι εμένα, ένα βράδυ που βρίσκεται ξαπλωμένη στο κρεβάτι διαβάζοντας ένα βιβλίο στην κόρη σας βγάλτε το κινητό σας και τραβήξτε τη μια φωτογραφία.
Χωρίς προειδοποίηση.
Χωρίς στήσιμο.
Απλά φωτογραφίστε την.
Όταν εκείνη είναι στην κουζίνα μιλώντας με το γιο σας για το πώς πέρασε τη μέρα του, τραβήξτε τη μια φωτογραφία.
Αν βρίσκεται κουλουριασμένη στο πάτωμα μαζί με τα παιδιά ή τα βοηθάει στα μαθήματά τους, τραβήξτε τη μια φωτογραφία.
Ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα και καθημερινά αυτά τα γλυκά μωρά μεγαλώνουν ολοένα και περισσότερο. Προτού το καταλάβουμε, θα έχουν εγκαταλείψει το πατρικό τους για να πάνε για σπουδές.
Τραβήξτε λοιπόν μια φωτογραφία.
Κάποια μέρα εκείνη δεν θα υπάρχει πια και το μόνο που θα έχουν τα παιδιά από αυτήν θα είναι οι αναμνήσεις.
Τραβήξτε τη φωτογραφία.
Τραβήξτε φωτογραφίες για να τους δείξετε πόσο πολύ τα αγαπούσε. Για να θυμούνται πάντα πόσο ανόητη μπορούσε να γίνει. Για να βλέπουν πόσο όμορφη ήταν. Δεν έχει σημασία αν φοράει πιτζάμες ή είναι άλουστη εδώ και μέρες. Σας παρακαλώ, φωτογραφίστε τη.
Η μαμά μου πέθανε όταν ήμουν 20 χρονών. Ό,τι μού έχει απομείνει από αυτήν είναι φωτογραφίες. Τη χαζεύω σε αυτές, να με κρατάει στην αγκαλιά της ενώ γελάει για κάτι αστείο που της είπα μόλις. Ζουμάρω στα χέρια της, για να δω αν είχε τα ίδια χέρια με τα δικά μου.
Δεν μπορείς να απαθανατίσεις τέτοια πράγματα σε μια σέλφι.
Σας παρακαλώ, φωτογραφίστε τη.
Το ξέρω ότι δεν το έχετε διαρκώς στο μυαλό σας, αλλά όταν το θυμάστε απλά φωτογραφίστε τη, χωρίς να ανησυχείτε για τίποτα άλλο. Κάποτε τα παιδιά σας (και η γυναίκα σας) θα νιώθουν ευγνωμοσύνη για αυτό.
