«Όταν το παιδί σου δεν δείχνει την ηλικία του»
Τότε μπλέκει σε καταστάσεις που μπορεί να προκαλέσουν από γέλιο μέχρι αμηχανία και θυμό, σύμφωνα με την Αμερικανίδα αρθρογράφο και μητέρα Annie Reneau.
Πριν από ένα μήνα πήγα με την κόρη μου σε μια σχολή οδήγησης να ξεκινήσει μαθήματα [σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ δίνεται δίπλωμα από τα δεκαέξι και σε άλλες από τα δεκατέσσερα]. Ο δάσκαλος κοίταξε τη 15χρονη κόρη μου και χαχάνισε. «Δεν δείχνεις αρκετά μεγάλη για να οδηγείς. Η 12χρονη ανιψιά μου φαίνεται μεγαλύτερη από εσένα!», είπε. Προσπάθησε να κρατήσει ένα ανέμελο ύφος, σαν να μοιραζόμασταν όλοι το πνεύμα του αστείου του, αλλά ο οποιοσδήποτε με ελάχιστη ευαισθησία γνωρίζει ότι δεν είναι ό,τι καλύτερο να λες σε ένα κορίτσι στην εφηβεία ότι φαίνεται τρία χρόνια μικρότερο από την ηλικία του. Έτσι, η κόρη μου δεν διασκέδασε ιδιαίτερα.
Άρχισε να μικροδείχνει περίπου στα έξι της. Ενώ οι συνομήλικοί της ψήλωναν, η κόρη μου έμεινε μικρόσωμη. Δεν ενθουσιαζόταν με το γεγονός ότι είχε τόσο μεγάλη διαφορά ύψους από τα άλλα κορίτσια. «Εγώ πότε θα μεγαλώσω, μαμά;», με ρωτάει συχνά, θυμωμένη από την αδικία. Προσπαθώ να την πείσω πως θα μεγαλώσει όταν έρθει η ώρα – πράγμα που, φυσικά, την τσιτώνει ακόμα περισσότερο. Προσπαθώ να της πω τα πλεονεκτήματα του να είναι μικρόσωμη, αλλά δεν θέλει να τα ακούσει. Θέλει να γίνει ψηλή, τουλάχιστον όσο και τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της, και να μη σχολιάζουν διαρκώς οι άλλοι πόσο μικρή φαίνεται.
Υπάρχουν όμως και κάποια πλεονεκτήματα του να έχεις παιδιά που μικροδείχνουν. Καταρχήν, συνήθως οι άλλοι τα αντιμετωπίζουν ως εξυπνότερα, πιο χαρισματικά και πιο ώριμα από τους συνομηλίκους τους. Για παράδειγμα, η κόρη μου έπαιζε ωραία βιολί στα έντεκα χρόνια της, αλλά το γεγονός ότι έμοιαζε 8 ετών το έκανε ακόμα πιο εντυπωσιακό. Το 4χρονο παιδάκι μιας φίλης φοράει ακόμα ρούχα για παιδιά 2 ετών, οπότε όταν ανοίγει το στόμα του και εκφράζει μια ολοκληρωμένη, έξυπνη σκέψη, βλέπεις να ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των άλλων η έκπληξη, ενώ σκέφτονται: «Πωπω, τι ευφράδεια που έχει αυτό το νήπιο!».
Όμως έχω και φίλους με παιδιά στο άλλο άκρο. Τα παιδιά που μεγαλοδείχνουν αντιμετωπίζουν ένα πλήθος δοκιμασιών, που εκτείνονται από το γεγονός ότι πρέπει να αλλάζουν συνέχεια ρούχα μέχρι το ότι καλούνται να ανταποκριθούν σε εξωπραγματικές προσδοκίες. Ο κόσμος περιμένει από τα μεγαλόσωμα παιδιά να δείχνουν πιο ώριμα και τα επικριτικά βλέμματα δίνουν και παίρνουν όταν αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Η κόρη μιας φίλης είναι ιδιαίτερα ψηλή από τότε που γεννήθηκε. Στα 3 χρόνια της είχε πανύψηλα πόδια και ουσιαστικά κανένα βρεφικό χαρακτηριστικό, με αποτέλεσμα να μοιάζει 5 ή 6 ετών. Αλλά ξέρουμε πώς μπορεί να ξεσπάσει ένα 3χρονο όταν του δίνεις το ποτηράκι με το λάθος χρώμα, έτσι δεν είναι; Τέτοιες συμπεριφορές δείχνουν χειρότερες σε ένα παιδί που δείχνει πολύ μεγαλύτερο.
Έχω μια άλλη φίλη που ο γιος της είναι 6 και έχει το ίδιο ύψος με τη μητέρα του – η οποία δεν είναι κοντή. Δεν είναι απλώς ψηλός για την ηλικία του: είναι γίγαντας. Φοράει ρούχα 12χρονων, οπότε μπορείτε να φανταστείτε τι σκέφτεται ο κόσμος όταν συμπεριφέρεται ως ένα τυπικό πρωτάκι. Είναι ένα μικρό παιδί παγιδευμένο σε ένα εφηβικό σώμα, αλλά οι ξένοι δεν το γνωρίζουν αυτό. Όλα όσα βλέπουν είναι ένα μεγάλο παιδί που, προφανώς, οι γονείς του δεν το έχουν μεγαλώσει σωστά.
Και τι πρέπει να πούμε για τα κορίτσια που μπαίνουν πρώιμα στην εφηβεία; Ξέρω κάποιον που η κόρη του στα δέκα χρόνια της φορούσε σουτιέν μεγάλου μεγέθους και που έμοιαζε με έφηβοι. Ας μη μιλήσουμε για τις παράλογες –ακόμα και μη ενδεδειγμένες– προσδοκίες του κόσμου.
Παρόλο που ένα παιδί που δεν δείχνει στην ηλικία του δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γονιός, κρύβει προκλήσεις.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλοι κριτικάρουν τις συμπεριφορές των παιδιών τω ν άλλων. Επομένως, ένα παιδί του οποίου η συμπεριφορά δεν συνάδει με την εξωτερική εμφάνιση οδηγεί σε υποθέσεις και προσδοκίες είτε ανακριβείς είτε άδικες. Επιπλέον, όταν το νούμερο ένα θέμα συζήτησης γίνεται το σωματικό μέγεθος του παιδιού σου, καταντάει κουραστικό για ένα γονιό που βαριέται να επαναλαμβάνει φράσεις όπως: «Ναι, το ξέρω, είναι μικρόσωμη για την ηλικία της» ή: «Όχι, δεν διαβάζει ακόμα. Μπορεί να μοιάζει επτά, αλλά είναι τριών».
Καλό είναι να θυμόμαστε όλοι ότι και στην περίπτωση των παιδιών δεν πρέπει να μας ξεγελάει η πρώτη εικόνα, ιδιαίτερα όταν ετοιμαζόμαστε να κρίνουμε κάποιον. Όταν βλέπουμε μια μαμά να μπαίνει στις τουαλέτες με ένα αγόρι που θεωρούμε ότι είναι 9 ή 10 ετών, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι μόλις 5. Όταν αναρωτιόμαστε «μα γιατί αυτό το παιδί φοράει ακόμα πιπίλα;», ίσως αυτό το παιδί απλά να μεγαλοδείχνει.
Αυτά σκεφτόμουν όταν πήγα την κόρη μου για το πρώτο της μάθημα οδήγησης. Πρέπει να έχεις μπει στα δεκαπέντε για να κάνεις μαθήματα, αλλά ένας συμμαθητής της κόρης μου στη σχολή δεν έδειχνε πάνω από έντεκα. Ανταλλάξαμε με την κόρη μου ένα βλέμμα κατανόησης και είμαι σίγουρη ότι η κόρη μου θα διέκρινε στο πρόσωπό μου μια έκφραση συμπόνοιας για το αγοράκι.
Αλλά η κόρη μου απλά τον κοίταξε και χαμογέλασε.
