«Όταν πέθανε ο πατέρας μου, ένιωσα ότι μπορώ να γίνω καλύτερος μπαμπάς»
Η εξομολόγηση ενός μπαμπά με αφορμή την απώλεια του δικού του πατέρα
Όταν έχασα τον μπαμπά μου, ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Παρόλο που έφυγε μεγάλος από τη ζωή κι έχοντας ζήσει μια πλήρη κι ευτυχισμένη ζωή. Παρόλο που είχε προλάβει να δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν και έζησε πολλές στιγμές χαράς με τα εγγόνια του. Φαντάζομαι ότι η απώλεια ενός γονιού είναι πάντα μια τραυματική εμπειρία, για κάθε παιδί. Ίσως μεγαλώνοντας να έπρεπε να προετοιμάζεσαι κάπως για αυτό το ενδεχόμενο. Παρ’ όλα αυτά αυτό δεν συμβαίνει συνήθως. Συνήθως δεν είσαι ποτέ αρκετά προετοιμασμένος ψυχολογικά. Στη δική μου περίπτωση, αφού πέρασα όλα τα στάδια της θλίψης και του πένθους με τη σειρά, αυτό που τελικά με έκανε να συμφιλιωθώ με την ιδέα του θανάτου του πατέρα μου, αυτό που έπαιξε καταλυτικό ρόλο ώστε να συνέλθω, να αναρρώσω και να συνεχίσω τη ζωή μου ήταν η συνειδητοποίηση ότι κάποια στιγμή η ζωή τελειώνει και δεν ξέρεις ποτέ πόσο χρόνο έχεις στη διάθεσή σου.
Έφερα στο μυαλό μου τις εικόνες και τις παιδικές μνήμες που είχα από τον πατέρα μου. Ήταν πάντα κοντά μου όσο το επέτρεπαν οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Ήταν ένας ευγενικός και δοτικός άνθρωπος. Νοιαζόταν για τα παιδιά και τη γυναίκα του. Ήταν αυστηρός και μας έμαθε να τον σεβόμαστε αλλά όχι να τον φοβόμαστε. Μιλούσε μαζί μας και μας άκουγε. Προσπαθούσε να αγαπάει όλα του τα παιδιά το ίδιο και να μην κάνει διακρίσεις. Ήταν εκεί για να μας στηρίζει, να μας ενθαρρύνει, να μας παρηγορήσει. Κι εγώ και τα αδέρφια μου, καθένα μας του μοιάζει σε διάφορα, όλοι μας φτιάξαμε τη δική μας οικογένεια και προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του.
Δεν είχα μπει ποτέ σε διαδικασία σύγκρισης με τον μπαμπά μου, κι αυτό ήταν κάτι που το όφειλα σε εκείνον –από μικρός με είχε μάθει ότι είμαι ξεχωριστός, ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και να μη συγκρίνω τον εαυτό μου ούτε με εκείνον ούτε με τα αδέρφια μου ούτε με κανέναν. Πολλές φορές, ωστόσο, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται «άραγε τι θα έκανε τώρα ο πατέρας μου, πώς θα συμπεριφερόταν εκείνος», σε διάφορες δυσκολίες ή σε στιγμές που ένας νέος γονιός αναρωτιέται και δεν ξέρει τι να κάνει. Ακόμα κι αν ποτέ δεν ήμουν σίγουρος αν όντως αυτό (αν δηλαδή το ίδιο) θα έκανε κι ο πατέρας μου σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, ωστόσο αυτή η στιγμή σκέψης μου έδινε χρόνο να αποστασιοποιηθώ και να δω το θέμα σφαιρικά και όσο πιο αντικειμενικά γινόταν – αυτό με έκανε να πάρω ψύχραιμες αποφάσεις.
Ακόμα και τώρα, που ο πατέρας μου δεν βρίσκεται στη ζωή, μου έκανε δώρο αυτό τον πολύτιμο θησαυρό, με γέμισε με μια βάση δεδομένων από τη δική του εμπειρία που μπορώ να χρησιμοποιώ ελεύθερα. Ήταν ένα καλό παράδειγμα για μένα. Ήταν ένας καλός πατέρας και θέλω κι εγώ να είμαι ένας καλός μπαμπάς για τα παιδιά μου. Να τους δώσω υλικό και εφόδια να μπορούν κι εκείνα αργότερα να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να φτιάξουν με τη σειρά τους μια όμορφη οικογένεια ή να είναι ευτυχισμένα με τον τρόπο που εκείνα θα επιλέξουν.
Τώρα είμαι πιο συνειδητοποιημένος μπαμπάς. Είμαι παρών. Καταλαβαίνω ότι οι πράξεις μου, όσα κάνω κι όσα δεν κάνω, δεν έχουν μόνο ένα στιγμιαίο αντίκτυπο αλλά κάτι που θα τα ακολουθεί συνειδητά ή ασυνείδητα για όλη τους σχεδόν τη ζωή. Θέλω να βοηθήσω τα παιδιά μου να είναι δυνατά, να ξέρουν ότι μπορούν να βασίζονται σε μένα και τη μαμά τους αλλά να έχουν αρκετά εφόδια ώστε να μπορούν να τα καταφέρουν και μόνα τους. Να έχουν αναμνήσεις, να έχουν καλές, θετικές ευτυχισμένες αναμνήσεις από τον μπαμπά τους και όλη τους την οικογένεια. Άρχισα να τους γράφω γράμματα που θα τους τα δώσω όταν μεγαλώσουν ή θα τους τα αφήσω να τα βρουν μόνα τους. Άρχισα να μας βγάζω οικογενειακές φωτογραφίες και να γυρίζω μικρά βίντεο. Άρχισα να τους μιλάω περισσότερο και να κάνω όσο περισσότερα μπορώ μαζί τους. Ξέρω ότι ίσως να μην είμαι τέλειος ή ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, αλλά δεν θα τους αφήσω στιγμή να αμφιβάλλουν για την αγάπη μου και για το ότι όσο μπορώ θα είμαι στο πλάι τους…