«Όταν ο έφηβος γιος μου μεταμορφώθηκε σε γάτα»
Τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η μαμά ενός έφηβου αγοριού αποτυπώνει με χιούμορ και πρωτοτυπία η Αμερικανίδα αρθρογράφος Ashley Johnson.
Έχω έναν 13χρονο γιο που διαρκώς με αναστατώνει. Κάποτε ήταν το μικρό μου, διασκεδαστικό φιλαράκι, αλλά πλέον είναι ένα ψιλόλιγνο, μοναχικό παιδί με μουστάκι. Δεν ξέρω τι να κάνω –ή τι να μην κάνω– με αυτόν. Πρόσφατα, μετά από ένα τουρνουά στο μπάσκετ που του έβγαλε όλη την γκάμα των συναισθημάτων, συνειδητοποίησα ότι οι θεραπευτικές και παρηγορητικές υπερδυνάμεις μου είχαν στερέψει. Χρειαζόμουν ένα καινούριο σχέδιο, για να τον βοηθήσω να τα βγάλει πέρα μέχρι τα 14.
Έτσι, συμβουλεύτηκα τη θεραπεύτριά μου. Η επόμενη συνεδρία μου μαζί της εξελίχθηκε κάπως έτσι:
Εγώ: Το ξέρω ότι οι έφηβοι αλλάζουν διαρκώς διάθεση και ανησυχούν για τη γνώμη των άλλων. Το ξέρω επίσης ότι έπαψα να είμαι «κουλ» από τη στιγμή που ο γιος μου μπήκε στην εφηβεία. Αλλά δεν ξέρω πώς να τα βγάλω πέρα μαζί του.
Πάλι εγώ: Επίσης, πότε πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ μήπως η συμπεριφορά του έχει ξεφύγει από το φυσιολογικό και ο γιος μου έχει μπει σε μπελάδες;
Θεραπεύτρια: Όταν αρχίσουν να σας τηλεφωνούν από το σχολείο γιατί προκαλεί προβλήματα, κλέβει, μπλέκει σε καβγάδες. Ή όταν σας τηλεφωνήσουν από το αστυνομικό τμήμα και σας πουν ότι ο γιος σας είναι στο κρατητήριο. Ή όταν αρχίσετε να μυρίζετε χόρτο στο δωμάτιό του ή στα ρούχα του. Τότε παρεμβαίνετε.
Εγώ: Αλλά προτού συμβούν όλα αυτά, τι κάνω μαζί του, τώρα; Περνάει πάρα πολύ χρόνο στο δωμάτιό του και δεν μου λέει τίποτα για το σχολείο και για τα πράγματα με τα οποία ασχολείται. Πώς θα ξέρω τι του συμβαίνει;
Θεραπεύτρια: Έχω μια παρομοίωση που πιστεύω ότι θα σας βοηθήσει. Δεν ξέρω ποιος την πρωτοσκέφτηκε, αλλά συνηθίζω να τη χρησιμοποιώ. Σκεφτείτε ένα κουτάβι. Το κουτάβι είναι ενθουσιασμένο που σας βλέπει, σας ακολουθεί παντού, σας γλείφει, πηδάει πάνω σας, κουλουριάζεται στην αγκαλιά σας και σας χρειάζεται για να το ταΐζετε και να το βγάζετε βόλτα. Και μετά, γυρίζετε το κεφάλι σας προς το μέρος του και ανακαλύπτετε ότι, πλέον, έχετε μια γάτα.
Εγώ: Ο γιος μου είναι γάτα;
Θεραπεύτρια: Ναι. Σκεφτείτε το λίγο. Οι γάτες είναι μοναχικές και ανεξάρτητες. Πού και πού σας τιμούν με την παρουσία τους και αλληλεπιδρούν μαζί σας όποτε χρειάζονται κάτι. Περιστασιακά, σας δείχνουν τα νύχια τους για μη προφανείς λόγους και φεύγουν τρέχοντας στο διπλανό δωμάτιο.
Εγώ: (ενώ ένα φανταστικό λαμπάκι έμπνευσης ανάβει πάνω από το κεφάλι μου) Ο γιος μου είναι γάτα! Τώρα καταλαβαίνω τι εννοείτε. Αν τον σκεφτώ σαν γάτα και όχι σαν κουτάβι, θα ξέρω καλύτερα πώς να επικοινωνήσω μαζί του. Δεν μου αρέσει αυτή η ιδέα, αλλά το καταλαβαίνω.
Θεραπεύτρια: Και μην ανησυχείτε, σταδιακά θα μεταμορφωθεί ξανά σε σκύλο. Δεν θα είναι πια το κουτάβι που σας γλείφει και που μένει προσκολλημένο όλη την ώρα στα πόδια σας, αλλά η υπεροψία και η τάση απομόνωσης θα υποχωρήσουν.
Εγώ: Ο γιος μου είναι γάτα. Και για όσο καιρό είναι γάτα, πρέπει να του δώσω το δικό του χώρο και να τον φροντίζω όποτε με χρειάζεται. Είναι παράξενο, αλλά πρέπει να το μοιραστώ και με άλλους φίλους που έχουν παιδιά στην εφηβεία.
