Όταν επιστρέφεις από το σχολείο, σε αγκαλιάζω με τη σιωπή μου…
Πώς να δώσουμε χώρο και χρόνο στα παιδιά να μας πούνε για τη μέρα τους όταν γυρίζουν σπίτι
Χθες επέστρεψες από το σχολείο, πρώτη μέρα σου και μου είπες: «Ένιωθα πως δεν θα τελείωνε ποτέ αυτή η μέρα…»
Στη συνέχεια ένιωσα τα νεύρα σου και φώναζες χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Ήταν η πραγματική δυσκολία σου στην αλλαγή και στην πίεση να ανταπεξέλθεις για ακόμα μια χρονιά σε όλα τα νέα δεδομένα. Σε άφησα να εκτονωθείς και να φωνάξεις χωρίς να αντιδράσω. Σε «αγκάλιασα» με τη σιωπή μου…
Έχω καταλάβει πλέον πως αυτό που έχεις ανάγκη μετά το σχολείο είναι να μιλάς όταν εσύ το επιλέγεις και να μην σε κατακλύζω με ερωτήσεις για τη μέρα σου και τους συμμαθητές σου.
Προσπαθώ και εγώ να το θυμάμαι. Μη νομίζεις, δεν είναι εύκολο, γιατί ως γονιός σου θέλω σαν τρελή να μάθω για τη μέρα σου, για το πώς ένιωσες, για τις φιλίες ή τους πιθανούς τσακωμούς στο διάλειμμα… αλλά κρατιέμαι και μου θυμίζω πως πρέπει να σου αφήσω χώρο να αναπνεύσεις, να εγκλιματιστείς, να απολαύσεις την ηρεμία του σπιτιού και να νιώσεις την κούραση του σώματός σου.
Και μετά, όταν αποδεχτώ τις ανάγκες σου και εσένα με τα ξεσπάσματά σου, ξέρω πως θα με αναζητήσεις με μια κουβέντα σχετική με το σχολείο. Ένα σχόλιο για κάτι αστείο που έγινε στην τάξη και θα γελάσεις. Και αυτή είναι ακριβώς η στιγμή που θα έχεις «δώσεις» το σήμα σου ότι μπορώ να «περάσω ελεύθερα…»
Εκεί θα βρεις και μια στιγμή να χωθείς στην αγκαλιά μου και να γίνεις για λίγο μωρό. Γιατί την έχεις ανάγκη αυτή την ασφάλεια, το ξέρω. Και αυτή είναι η επανασύνδεση που αναζητάς και πρέπει να υπάρχει μεταξύ μας όταν το επιθυμείς εσύ. Στο δικό σου χρόνο, με το δικό σου σήμα, με το δικό σου μοναδικό τρόπο που σε κάνει να είσαι ο υπέροχος γιος μου.
Σε ευχαριστώ που μου μαθαίνεις πως υπάρχουν τελικά πολλοί σιωπηλοί τρόποι να σου δείχνω τρανταχτά την αγάπη μου!
