«Φοβάμαι την ημέρα που τα παιδιά μου δεν θα με χρειάζονται πια»
Όσο εξαντλημένη κι αν αισθάνεται, η Αμερικανίδα αρθρογράφος και μαμά Amy Weatherly απολαμβάνει το γεγονός ότι τα παιδιά της είναι ακόμα αρκετά μικρά ώστε να βρίσκονται κάτω από την απόλυτη προστασία της.
Ο άντρας μου βγαίνει από το σπίτι και έχω τελειώσει για σήμερα. Παραδίδω τη σκυτάλη μου. Ετοίμασα κοτομπουκιές για τον Tyson και μακαρόνια με τυρί για την Annie. Έπλυνα σταφύλια, ξεφλούδισα πορτοκάλια και αφαίρεσα την κόρα από τα ψωμάκια του τοστ. Ζέστανα το γάλα και σκούπισα βρόμικους πισινούς. Σταμάτησα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και βρήκα ένα όχι και τόσο διακριτικό μέρος για να κατουρήσω γιατί δεν είχα το περιθώριο να κρατηθώ ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω. Απάντησα πάνω από 10.000 φορές σε ερωτήσεις που αρχίζουν με το «γιατί». Και για όλα αυτά δεν πληρώθηκα ούτε δεκάρα.
Κάλυψα κάθε μία ανάγκη, μικρή ή μεγάλη, τριών ανθρώπων σήμερα το πρωί, χωρίς να περιλαμβάνω τον εαυτό μου.
Ετοίμασα τα σακίδια για τον παιδικό σταθμό. Έτριψα αποφάγια από κεραμικά πιάτα. Μάζεψα ολόκληρα ρολά χαρτιού υγείας απλωμένα στο πάτωμα, γιατί κάποιοι σε αυτό το σπίτι δεν λένε να σταματήσουν να τα ξετυλίγουν και να τα αφήνουν στα πλακάκια του δαπέδου. Και τραγούδησα από μέσα μου ξανά και ξανά το τραγούδι του Paw Patrol από τη στιγμή που άνοιξα το πρωί τα μάτια μου και σηκώθηκα από το κρεβάτι.
Όλα αυτά τα έκανα γιατί αυτήν τη στιγμή τα παιδιά μου με χρειάζονται. Στα πάντα: να μεσολαβήσω στους καβγάδες τους, να τους ετοιμάσω γάλα με δημητριακά, να βρω εκείνο το παπούτσι που έχασαν. Και ναι, όλα αυτά με εξαντλούν σε καθημερινή βάση, αλλά με την καλή έννοια, όπως ένας δρομέας αισθάνεται εξαντλημένος αφού τρέξει στο μαραθώνιο, την ώρα που καταρρέει στο πεζοδρόμιο.
Φοβάμαι την ημέρα που δεν θα νιώθω πια εξαντλημένη. Που τα παιδιά μου δεν θα με χρειάζονται πλέον.
Φοβάμαι την ημέρα που δεν θα χρειάζεται να κρατήσουν το χέρι μου ενώ διασχίζουμε το πάρκινγκ ενός πολυκαταστήματος. Φοβάμαι την ημέρα που δεν θα γυρνούν να μου πουν «Κι εγώ σε αγαπώ» ενώ τα αποχαιρετώ για το σχολείο. Φοβάμαι την ημέρα που δεν θα χορεύουν πια μαζί μου στη μέση του σαλονιού.
Φοβάμαι την ημέρα που θα λείπουν διαρκώς από το σπίτι γιατί θα έχουν το δικό τους δίπλωμα οδήγησης. Φοβάμαι την ημέρα που τα απογεύματά τους θα είναι γεμάτα εργασίες άλγεβρας. Φοβάμαι την ημέρα που αντί να τραγουδούν το βράδυ παιδικά τραγουδάκια, θα στέλνουν μηνύματα στους φίλους μας. Φοβάμαι την ημέρα που τα σπασμένα τους μολύβια θα έχουν δώσει τη θέση τους σε πληγωμένες καρδιές.
Φοβάμαι την ημέρα που δεν θα έρχονται τρέχοντας στο κρεβάτι μου επειδή ένα τέρας στοίχειωσε τα όνειρά τους στον ύπνο. Φοβάμαι την ημέρα που δεν θα σκουπίζουν τα λερωμένα ακροδάχτυλά τους στα πλακάκια της βεράντας. Φοβάμαι την ημέρα που θα μπουν σε ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο και θα ξεκινήσουν για την πόλη όπου θα περάσουν τα επόμενα τέσσερα χρόνια των σπουδών τους, πολλά χιλιόμετρα μακριά από το πατρικό τους.
Φοβάμαι την ημέρα που το γλυκό τους «μανούλα» θα αντικατασταθεί από ένα πιο τυπικό και ψυχρό «μάνα». Και, κυρίως, φοβάμαι την ημέρα που τα μικροσκοπικά χεράκια τους θα γίνουν μεγάλα χέρια και θα γλιστρήσουν μέσα από τα δάχτυλά μου.
Φοβάμαι ότι αυτή η ημέρα θα έρθει πιο σύντομα και πιο γρήγορα και πιο ξαφνικά από όσο θα ήθελα.
Έτσι, θα συμβιβαστώ με την κούραση, την αϋπνία, την εξάντληση, από το γεγονός ότι δεν μπορώ να κάνω ένα ντους με την ησυχία μου ή να χαλαρώσω στον καναπέ για δύο δευτερόλεπτα. Θα συμβιβαστώ με το άδειασμά μου από κάθε σταγόνα ενέργειας, με τις άδειες συσκευασίες φαγητού στην κουζίνα μου.
Θα τα αποδεχτώ όλα αυτά με γεμάτη καρδιά και ένα μεγάλο χαμόγελο, γιατί μια μέρα, σύντομα, αυτό που θα είναι άδειο θα είναι το σπίτι μου.
