Τα παιδιά δεν θυμούνται τα πρώτα τους καλοκαίρια, κι αυτό δεν είναι κακό!

Οι διακοπές της βρεφικής και της νηπιακής ηλικίας είναι εξίσου πολύτιμες, για όλη την οικογένεια, με εκείνες που θα ακολουθήσουν. Η Αμερικανίδα αρθρογράφος Jessica Burns εξηγεί το γιατί:

Συχνά ακούω κάποιους να δικαιολογούν το γεγονός ότι δεν ταξιδεύουν οικογενειακώς λέγοντας ότι τα παιδιά τους δεν είναι ακόμα αρκετά μεγάλα για να θυμούνται τις διακοπές τους. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω αυτόν το λόγο. Ποιος ταξιδεύει ανάλογα με το τι θυμάται ή όχι κάποιος άλλος;

Φυσικά τα παιδιά μας δεν θα θυμούνται τη βρεφική και νηπιακή ηλικία τους, αλλά θα τη θυμάστε εσείς. Θα θυμάστε τα χαμόγελα στο πρόσωπό τους ενώ χαζεύουν δώρα στα μαγαζάκια. Θα τα θυμάστε να χορεύουν σε υπαίθριες γιορτές.

Αυτές είναι οι ιστορίες που θα θυμάστε και θα λέτε ξανά και ξανά στο παιδί σας όταν εκείνο θα ετοιμάζεται να φύγει για το πανεπιστήμιο ή να παντρευτεί. Οι ιστορίες που θα ακούει ξανά και ξανά χαμογελώντας στην ανάμνησή τους.

Το γεγονός ότι «δεν θα θυμάται» αποτελεί καλό λόγο να μη ζήσει… τη ζωή;

Όταν ήμουν παιδί πήγαινα με τους γονείς μου στη Γουατεμάλα. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνα τα ταξίδια, αλλά ξέρω ότι όταν επέστρεψα εκεί ως νεαρή ενήλικας, ένιωθα στο στοιχείο μου. Δεν προσπάθησα να γνωρίσω από την αρχή τον τρόπο ζωής τους. Απλά πέρασα όμορφα στις διακοπές με τη δική μου οικογένεια, πράγμα στο οποίο με βοήθησε η οικεία αίσθηση που είχα, από τις δικές μου παιδικές διακοπές.

Ο παππούς μου πέθανε όταν ήμουν πια ενήλικας, με αποτέλεσμα να τον θυμάμαι περισσότερο από τη γιαγιά μου, αλλά μέχρι σήμερα απολαμβάνω να βλέπω εκείνες τις φωτογραφίες που τραβήξαμε παρέα όταν ήμουν στην ηλικία που είναι σήμερα ο γιος μου. Δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη την εκδρομή μας στο ηφαίστειο, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι βρέθηκα εκεί με την οικογένεια μου, και ξέρω ότι ήμουν ευτυχισμένη.

Σε ένα από τα τελευταία ταξίδια μου με τη γιαγιά, λίγον πριν πεθάνει, πήγαμε στην Ντίσνεϊλαντ. Δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνο το ταξίδι, αλλά από τις φωτογραφίες και τις αφηγήσεις των μεγαλύτερών μου ξέρω πόσο μας αγαπούσε η γιαγιά μας. Καθώς εκείνη πέθανε ξαφνικά, δεν είχα την ευκαιρία μεγαλώνοντας να τη γνωρίσω.

Αυτό που γνωρίζω είναι ότι προλάβαμε να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί, χρόνο στον οποίο μπορούσε να ανατρέξει στο υπόλοιπο της σύντομης ζωής της και χρόνος για τον οποίο ξέρω πως οι γονείς μου νιώθουν ευγνωμοσύνη. Ως γονιός η ίδια πλέον, δεν μπορώ παρά να εμπνευστώ για να κάνω το ίδιο.

Πέρυσι πήγαμε με το 2χρονο τότε γιο μας στην Ντίσνεϊλαντ μαζί με την προγιαγιά του, τη θεία του, το θείο του και τα ξαδέρφια του. Μπήκε στα ίδια παιχνίδια που η προγιαγιά του είχε απολαύσει μαζί με τον πατέρα του όταν ο άντρας μου ήταν στην ηλικία του γιου μου. Η καρδιά μου γέμισε με ζεστασιά και αναμνήσεις από το γιο μου που θα κρατάω για μια ζωή. Δεν ξέρω αν θυμάται, ένα χρόνο μετά, πόσο ωραία είχε περάσει με την οικογένειά του, αλλά εγώ δεν το ξεχνώ.

Δείτε Επίσης

Τι ταινίες για την 28η Οκτωβρίου και τον φασισμό μπορείτε να δείτε με τα παιδιά σας

Βλέπετε, λίγο πριν από το ταξίδι μας η προγιαγιά του είχε διαγνωστεί με Αλτσχάιμερ. Τυχαία λοιπόν είχαμε οργανώσει εκείνη την απόδραση λίγο πριν ο γιος μου αρχίσει να θυμάται και ακριβώς πριν η προγιαγιά του αρχίσει να ξεχνάει.

Το μέγεθος αυτής της συνειδητοποίησης σχεδόν μου κόβει την ανάσα και με κάνει να θέλω να βάλω τα κλάματα. Πώς σταθήκαμε τόσο τυχερή να μοιραστούμε αυτή την εμπειρία λίγο προτού αρχίσουν να συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές που επηρέασαν την οικογένειά μας για πάντα;

Ποια ανάμνηση θα μπορούσε να πάρει τη θέση της αν είχαμε επιλέξει να μείνουμε σπίτι επειδή ο γιος μου ήταν ακόμα πολύ μικρός για να θυμάται την Ντίσνεϊλαντ.

Αν το δούμε ρεαλιστικά, πολλές οικογένειες δεν έχουν τα μέσα ή την ευκαιρία να κάνουν μεγάλα και ακριβά ταξίδια σε θεματικά πάρκα (tip: τα παιδιά κάτω των 3 ετών έχουν ελεύθερη είσοδο στα περισσότερα από αυτά). Το καταλαβαίνω απόλυτα, όμως άλλο είναι το θέμα. Ναι, τα παιδιά είναι μικρά, αλλά αυτές οι αξέχαστες στιγμές εξακολουθούν να τα διαμορφώνουν με άλλο τρόπο, στους ανθρώπους που θα γίνουν αύριο.

Μπορεί αυτό το καλοκαίρι να μην ήταν ιδανικό για ταξίδια, αλλά πάντα υπάρχουν ευκαιρίες ακόμα και για μικρές αποδράσεις.