Τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για ένα νήπιο που τρέχει σαν επαγγελματίας δρομέας
Η μαρτυρία μιας μαμάς που υπογράφει με το ψευδώνυμο Laura στο Scary Mommy θα κάνει πολλές αναγνώστριες που μεγαλώνουν μικρούς «αθλητές» να ταυτιστούν
Τα βιβλία, τα ιστολόγια, οι μαρτυρίες άλλων γονέων σε προετοιμάζουν για τη ζωή με ένα μωρό. Εντάξει, κανένας δεν είναι απόλυτα προετοιμασμένος για τον τοκετό και τη φροντίδα ενός μικρού και εύθραυστου ανθρώπου. Τουλάχιστον όμως, από όσα διαβάζουμε ξέρουμε ότι ο θηλασμός είναι δύσκολος και πως μπορούμε να το ρίξουμε κορώνα-γράμματα με το σύζυγό μας για να αποφασίσουμε ποιος θα αλλάξει την επόμενη πάνα.
Αλλά προσωπικά, κανένας δεν με προετοίμασε για το πόσο δύσκολο είναι ένα δίχρονο και, συγκεκριμένα, ένα δίχρονο που τρέχει σαν τρελό.
Δεν είχα καταλάβει μέχρι που ο γιος μου έγινε 18 μηνών ότι μεγάλωνα ένα μελλοντικό ολυμπιονίκη. Όπου κι αν πηγαίναμε, έψαχνα να βρω όλες τις εξόδους, τα ανοίγματα από τα οποία θα μπορούσε να δραπετεύσει, και υπολόγιζα την απόσταση ανάμεσα στην πόρτα και το πάρκινγκ.
Όταν άρχισε να τρέχει, ήμουν σε κατάσταση προχωρημένης εγκυμοσύνης. Αυτομάτως έγινε δύσκολο να τον πηγαίνω οπουδήποτε γιατί, απλά, δεν μπορούσα να τρέξω αρκετά γρήγορα για να τον κυνηγήσω. Δεν εννοώ ότι πάντα έτρεχε να μου ξεφύγει, αλλά εξερευνούσε τα όρια των πάρκων και των μουσείων, τρυπώνοντας οπουδήποτε δεν χωρούσε η τεράστια κοιλιά μου.
Η κατάσταση ξέφυγε όταν γεννήθηκε ο μικρός αδερφός του. Ο γιος μου κατάλαβε αμέσως ότι το τεράστιο καρότσι στο οποίο μεταφέραμε το αδερφάκι του δεν μου επέτρεπε να τον κυνηγάω σε σκάλες. Και τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν ανακάλυψε τα κουμπιά που ανοίγουν αυτόματα πόρτες.
Γλυκό μου παιδί, δεν σου αρκεί να παίζεις μέσα στο μουσείο/τον παιδότοπο/τη βιβλιοθήκης; Άντε, πάτησε το κουμπί και τρέξε κατευθείαν στο πάρκινγκ που είναι γεμάτο κόσμο. Δεν έχω πρόβλημα (αναστεναγμός απελπισίας).
Δέκα μήνες αργότερα, το νήπιό μου συνεχίζει να τρέχει εκεί που όλα τα άλλα έχουν σταματήσει. Έχει ξεπεράσει τη φάση «η μαμά μου μόλις έφερε ένα νέο μωρό στο σπίτι, έτσι κι εγώ θα κάνω σαν τρελός» και πλέον τρέχει χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχω ούτε τα πόδια της Carrie Underwood για να τον κυνηγήσω, ούτε τα μπράτσα της Michelle Obama για να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου ενώ χτυπιέται και ουρλιάζει.
Χαίρομαι που έχω ένα γιο που ξεχειλίζει από ενέργεια, που μπορεί να τρέξει τέσσερα χιλιόμετρα χωρίς να κοιτάξει πίσω του αλλά, για όνομα του Θεού, είμαι εξαντλημένη.