«Πριν γίνω μητέρα δεν συμπαθούσα τα νήπια»
Η Αμερικανίδα αρθρογράφος Joy Netanya Thompson γράφει με ειλικρίνεια για τις χαρές και τις δυσκολίες της ανατροφής ενός δίχρονου παιδιού – ειδικά για μια μητέρα όπως εκείνη, που δεν ανυπομονούσε για τα νηπιακά χρόνια…
«Δεν είναι μαγική αυτή η ηλικία;», μου είπε πρόσφατα μια αγαπημένη οικογενειακή φίλη, γιαγιά πλέον. Η κόρη μου μόλις είχε κάνει κάτι αξιαγάπητο και έπρεπε να συμφωνήσω. Τα δύο χρόνια είναι πολύ μαγικά… κάθε μέρα ζούμε μία τόσο γλυκιά στιγμή, που σκεφτόμαστε: «Μα πώς να μη νοσταλγούμε αργότερα αυτά τα χρόνια με ολόκληρο το είναι μας;».
Από την άλλη, κάθε μέρα υπάρχει και μία (τουλάχιστον) στιγμή που σκέφτομαι: «Δεν αντέχω άλλο». Είναι όταν συνειδητοποιώ, κάτι μεσημέρια Σαββάτου, ότι από το πρωί δεν βρέθηκα μόνη μου ούτε για ένα λεπτό, ούτε καν για να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα. Είναι τις καθημερινές στις 4.30 το απόγευμα όταν ενώ μαζεύω τα πράγματά μου να φύγω από το γραφείο νιώθω ήδη να καταρρέω από όλα όσα με περιμένουν ακόμα μέχρι την ώρα του ύπνου – να πάρω το παιδί από τον παιδικό σταθμό, να βγάλω βόλτα το σκύλο (με το νήπιο κατά πόδας), να ετοιμάσω το δείπνο για το παιδί, να το κάνω μπάνιο, να το βάλω για ύπνο, να ετοιμάσω το δείπνο για εμένα και το σύζυγό μου. Και η λίστα συνεχίζεται.
Το πρόβλημα είναι το εξής: Ποτέ δεν συμπαθούσα τα νήπια. Ακούγεται εξίσου απαίσιο με το να λες ότι δεν συμπαθείς τα κουτάβια, αλλά με βοηθάει το να το υπενθυμίζω στον εαυτό μου. Όταν πνίγομαι από ενοχές που φοράω ένα ψεύτικο χαμόγελο ενώ παίζω ένα μονότονο παιχνίδι με την κόρη μου ή νιώθω άσχημα για το πόσο απελπισμένα θα ήθελα να είμαι στο κρεβάτι μου εκείνη την ώρα, υπενθυμίζω στον εαυτό μου αυτό: Δεν περίμενα πώς και πώς αυτή τη φάση της ζωής μου.
Στο παρελθόν αντιμετώπιζα την εγκυμοσύνη, τα βρεφικά χρόνια, τα νηπιακά σκαμπανεβάσματα σαν εμπόδια που θα έπρεπε να ξεπεράσω για να φτάσω στις καλές μέρες: Τότε που θα είχα μια κόρη με την οποία μπορώ να επικοινωνήσω, να διαβάσουμε μαζί βιβλία και να ταξιδέψουμε παρέα. Ένα παιδί για το οποίο θα είμαι το ασφαλέστερο καταφύγιο στον κόσμο, στο οποίο θα μπορώ να μεταφέρω τη σοφία, τα γονίδια, τις παραξενιές και τις αφηγήσεις μου.
Πίστευα ότι τα πρώτα χρόνια θα έπρεπε να σφίξω τα δόντια και να κάνω υπομονή μέχρι να φτάσω στη φάση της ζωής που θέλω. Αλλά παρόλο που πολλές στιγμές όντως σφίγγω τα δόντια, υπάρχουν πολλές άλλες ανόθευτης χαράς, αληθινής διασκέδασης, γέλιου και παιχνιδιού, που δεν περίμενα ότι θα ζούσα.
Αυτό το φοβερό δίχρονο έκανε κάτι φοβερά υπέροχο στην εγωιστική μου καρδιά: την έκανε λίγο μεγαλύτερη και της εμφύσησε ζωή γεμάτη χαρά και φρεσκάδα.