«Πίστευα ότι θα γινόμουν η τέλεια μητέρα, μέχρι που απέκτησα τα δικά μου παιδιά»
Πώς συνδέονται τα social media με τη διάψευση προσδοκιών ενός γονέα; Η αρθρογράφος Rita Templeton απαντά.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά ο λογαριασμός μου στο Pinterest είναι γεμάτος με καλές προθέσεις. Ένα τραπεζάκι σαλονιού φτιαγμένο από παλιές παλέτες; Θα δείχνει τέλειο στο δικό μου σπίτι. Τα καλύτερα tips για καθαριότητα; Το σπίτι μου θα αστράφτει όταν θα τα εφαρμόσω.
Όμως μπορώ να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού τις περιπτώσεις όπου έκανα πράξη τις ιδέες μιας εικόνας που μοιράστηκα στο Pinterest. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Όσο κι αν θέλω καθαριότητα και τάξη και ένα ωραίο σώμα και ένα απολαυστικό γεύμα, υπάρχει έλλειψη χρόνου. Και κινήτρων. Και ικανοτήτων: ας το παραδεχτούμε, όλα μοιάζουν εκατομμύρια φορές ευκολότερα στα social media.
Όλα αυτά ισχύουν και για το ρόλο μου ως μητέρα. Θυμάμαι πώς τα είχα οργανώσει όλα ωραία στο μυαλό μου, μέχρι που έκανα παιδιά. Νοερά, συγκέντρωνα ιδέες και τις χώριζα σε κατηγορίες όπως «Δραστηριότητες που ακονίζουν το μυαλό» και «Πράγματα που δεν θα αφήσω ποτέ το δικό μου παιδί να κάνει». Πρόθεσή μου, να κατακτήσω όλους αυτούς τους στόχους όταν θα γινόμουν μητέρα, τον ένα μετά τον άλλο.
Όπως προέβλεπε το σχέδιό μου, θα μεγάλωνα παιδιά που θα ήταν περισσότερο έξυπνα από όσο προέβλεπε η ηλικία τους, απόλυτα ισορροπημένα και πρότυπα καλής διατροφής.
Δεν θα τα άφηνα ποτέ να «καίνε» τον εγκέφαλό τους περνώντας υπερβολικά πολλές ώρες μπροστά σε μια οθόνη ή παρακολουθώντας οτιδήποτε μη εκπαιδευτικό στην τηλεόραση. Δεν θα έτρωγαν ποτέ τίποτα που δεν ταιριάζει σε μια ισορροπημένη διατροφή και το μενού τους θα ήταν πλούσιο σε λαχανικά και τροφές ολικής άλεσης. Τα δικά μου παιδιά δεν θα ξεσπούσαν ποτέ σε δημόσιους χώρους γιατί θα τα πειθαρχούσα αυστηρά αλλά και τρυφερά, σε αντίθεση με τους περισσότερους γονείς που κυκλοφορούν εκεί έξω. Οι άλλοι γονείς δεν έχουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο όπως εγώ, σκεφτόμουν από μέσα μου.
Όταν τελικά έζησα στ’ αλήθεια τη μητρότητα, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Και, όπως οι εικόνες στο Pinterest, οι ιδέες με τις καλύτερες προθέσεις κατέρρευσαν, μαζί με την περηφάνεια μου.
Βρέθηκα να σέρνω σε ένα πολυκατάστημα ένα μωρό που έκλαιγε γοερά και ένα νήπιο που συνέχιζε την έκρηξη θυμού του παρά την επαναλαμβανόμενη έκκλησή μου «σου είπα, σταμάτα!». Βρέθηκα να ταΐζω τα παιδιά μου φαγητά που δεν ήταν ούτε κατά διάνοια βιολογικά, ελπίζοντας ότι η κέτσαπ μετράει για λαχανικό.
Τα παιδιά μου έβλεπαν Μπομπ Σφουγγαράκη και κοιμόνταν στο κρεβάτι μου, έπιναν νερό από πλαστικά ποτήρια που είμαι σίγουρη ότι ξεχείλιζαν από BPA και περνούσαν μπροστά στον υπολογιστή και το tablet τόση ώρα, που θα προκαλούσε την αποδοκιμασία του οποιουδήποτε ειδικού.
Ναι, η αληθινή ζωή με τα παιδιά αποδείχτηκε ένα είδος καρμικής εκδίκησης, για την παλιά αμαρτία μου να πιστέψω ότι προτού ακόμα γίνω μητέρα, τα είχα λύσει όλα.
Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στην παρομοίωση της μητρότητας με το Pinterest, δεν έχω σταματήσει την προσπάθειά μου να γίνω καλύτερη ούτε ως μητέρα ούτε ως χρήστης των social media. Παρ’ όλες τις αποτυχημένες προσπάθειές μου, συνεχίζω να συγκεντρώνω και να ταξινομώ στόχους και ιδέες. Γιατί; Επειδή θα συνεχίσω να τους κυνηγώ, ακόμα και αν δεν τους πετυχαίνω πάντα με την πρώτη – ή ποτέ.
Συνεχίζω να αναζητώ έμπνευση για να βελτιώνομαι, να δοκιμάζω καινούρια πράγματα, να μαθαίνω από την εμπειρία άλλων ανθρώπων. Και παρόλο που μοιράζομαι στο λογαριασμό μου περισσότερες ιδέες από όσες μπορώ να εφαρμόσω, μέχρι τώρα είχα αρκετές επιτυχίες για να βρίσκω το κίνητρο να μη σταματώ την προσπάθεια.
Παρόλο που δεν έχουν αποτέλεσμα όλες οι ιδέες στην αληθινή ζωή, αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσω να προσπαθώ μέχρι να βρω εκείνες που λειτουργούν. Κι αυτό ισχύει και για το Pinterest και για τη μητρότητα.
