«Ο τρίχρονος γιος μου κοιμάται κάθε βράδυ στο πάτωμα»
Η Ashlee Gadd, στο ιστολόγιό της Coffee + Crumbs, εξηγεί γιατί κάθε μητέρα επιλέγει τις μάχες που θα δώσει.
Ο γιος μου κοιμάται στο πάτωμα από τον Ιανουάριο.
Και τώρα έχουμε Μάιο.
Για σκεφτείτε το λίγο.
Γιατί κοιμάται στο πάτωμα, θα αναρωτηθείτε. Μακάρι να μπορούσα να σας απαντήσω, με ειλικρίνεια, ότι υπάρχει κάποιος ιατρικός ή ψυχολογικός λόγος. Μπορεί και να υπάρχει και να μην το ξέρουμε ακόμα. Δεν μπορώ να είμαι απόλυτα σίγουρη.
Βλέπετε, όλα ξεκίνησαν με την εκπαίδευση τουαλέτας
(Όλα τελικά ξεκινούν με την εκπαίδευση τουαλέτας;)
Κάπου μέσα στην τρέλα του να θηλάζω ένα μωρό τριών μηνών δεκάδες φορές την ημέρα και να σφουγγαρίζω τσίσα από το πάτωμα του μπάνιου ανάμεσα στα ταΐσματα, το 2,5 ετών τότε αγόρι μου άρχισε να βρέχει το κρεβάτι του. Παράξενο, έτσι;
Αλλά όπως θα σας πουν και άλλοι, στην εκπαίδευση τουαλέτας μπορεί να συμβούν τα πάντα.
Μπορεί το παιδί σας να πάθει δυσκοιλιότητα.
Μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα τέρας.
Μπορεί να παλινδρομήσει συναισθηματικά και νοητικά.
Μπορεί να σταματήσει να κοιμάται.
Μπορεί να αρχίσει να πεινάει περισσότερο/λιγότερο/να συνεχίσει να πεινάει το ίδιο.
Δεν ξέρω. Εμένα μου φαινόταν φυσιολογικό το να αρχίσει να κοιμάται στο πάτωμα, γιατί ήταν το αντίθετο του φυσιολογικού, κάτι που όλοι μου είχαν πει να περιμένω στην εκπαίδευση τουαλέτας.
Προσπάθησα να δικαιολογήσω το γιο μου – ξαφνικά, βρέθηκε με ένα αδερφάκι και πιέστηκε να αρχίσει να κάνει τσίσα την τουαλέτα. Η ζωή είναι δύσκολη.
Έτσι, τον αφήσαμε να κοιμάται στο πάτωμα. Με το σύζυγό μου υποθέσαμε ότι ήταν απλώς μια φάση, όπως τα περισσότερα παράξενα πράγματα, και πως θα το ξεπερνούσε μετά από λίγες εβδομάδες. Αλλά οι λίγες εβδομάδες έγιναν λίγοι μήνες και οι λίγοι μήνες έγιναν 11,5 μήνες και φτάσαμε μέχρι εδώ, σχεδόν ένα χρόνο μετά.
Δοκιμάσαμε ένα πλήθος από κόλπα για να τον δελεάσουμε να επιστρέψει στο κρεβάτι του. Τον δωροδοκήσαμε, μετακινήσαμε το κρεβάτι του δίπλα στην πόρτα, τον αφήσαμε να κοιμηθεί με το αγαπημένο του φωτάκι αναμμένο. Προσπαθήσαμε να του στερήσουμε κάποια προνόμια, λέγοντάς του ότι αν δεν κοιμόταν στο κρεβάτι του, την επόμενη μέρα δεν θα έβλεπε τηλεόραση. Πέρασε δύο ολόκληρες εβδομάδες χωρίς να παρακολουθήσει τηλεόραση ούτε για ένα λεπτό (πράγμα που, πρέπει να το παραδεχτώ, αποδείχτηκε τιμωρία κυρίως για μένα). Τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα.
Ό,τι κι αν είπαμε και ό,τι κι αν δοκιμάσαμε, δεν λειτούργησε. Κάθε βράδυ τον βάζαμε στο κρεβάτι του και κάθε νύχτα έβγαινε από το κρεβάτι του για να κοιμηθεί στο πάτωμα. Κουλουριαζόταν πάντα δίπλα στην πόρτα, πάνω στην αγαπημένη του μπλε κουβέρτα την οποία είχε στρώσει σχολαστικά σαν να ήταν το πιο επίπεδο στρωματάκι του κόσμου.
Μετά από λίγο, ίσως και έξι μήνες μετά, σταματήσαμε να τον βάζουμε για ύπνο στο κρεβάτι και αρχίσαμε να τον βάζουμε για ύπνος το πάτωμα. Τον εναποθέταμε εκεί και του δίναμε ένα φιλάκι στο μάγουλο προτού κλείσουμε την πόρτα λίγα μόλις εκατοστά από το πρόσωπό του.
Αλλά έτσι είναι, μάλλον, η μητρότητα. Κάποιες φορές αγκομαχούμε να ανεβούμε ένα βουνό και άλλες απλά ξαπλώνουμε στο πάτωμα, πλάι στο παιδί μας.
Αν ρωτήσετε το γιο μου γιατί κοιμάται στο πάτωμα, θα ανασηκώσει τους ώμους και θα απαντήσει: «Μου αρέσει να κοιμάμαι στο πάτωμα».
Λογικό ακούγεται.
Έχουμε περάσει από διάφορα στάδια διαχείρισης αυτής της συμπεριφοράς και επιτέλους, με το σύζυγό μου, την έχουμε αποδεχτεί. Έχουμε αποφασίσει ότι δεν αξίζει να δώσουμε αυτή τη μάχη.
Σύμφωνοι, θα μπορούσαμε να τον σηκώσουμε και να τον βάλουμε στο κρεβάτι του 42 φορές την ίδια νύχτα, μέχρι να τα παρατήσει. Θα μπορούσαμε να του στερήσουμε όλα τα προνόμια και να κάνουμε τη ζωή του δυστυχισμένη μέχρι να συμμορφωθεί με τη συμβουλή μας για το ποιο είναι το καλύτερο μέρος για να κοιμάται (και θα ήθελα να ξέρετε ότι καθώς είμαστε καλοί γονείς που τον αγαπάμε βαθιά, εξετάσαμε αυτή τη λύση για πέντε ολόκληρα λεπτά).
Αλλά αποφασίσαμε να το αφήσουμε να περάσει.
Η μητρότητα συνοδεύεται από διάφορα ερωτήματα. Κάνω το σωστό; Κάνω το καλύτερο; Μήπως θα έπρεπε να προσπαθήσω περισσότερο; Μήπως είμαι παρανοϊκή;
Υποβάλλω αυτά τα ερωτήματα συχνά στον εαυτό μου, όπως όλοι μας. Αλλά πιστεύω ότι πρέπει επίσης να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Αξίζει να πολεμήσουμε αυτή τη μάχη;
Μέχρι στιγμής έχω καταλήξει στα εξής. Ο γιος μου έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Φοράει ζεστές πιτζάμες, ενώ το πάτωμα του δωματίου του είναι στρωμένο με χαλιά. Κάθε βράδυ πέφτει για ύπνο με γεμάτο στομάχι και σχετικά καθαρά δόντια. Έχει πολύ περισσότερα από πολλά παιδιά στον κόσμο.
Αν λοιπόν θέλει να κοιμάται στο πάτωμα και όχι στο κρεβάτι του και αν δεν ενοχλεί κανέναν κάνοντάς το, και να αυτό δεν επηρεάζει τον ύπνο του, τι πειράζει; Αν ο γιος μου επιμένει να τρώει κάθε βράδυ μπάρες δημητριακών και βατόμουρα για δείπνο αντί για τα νόστιμα ζυμαρικά που έχω φτιάξει, μήπως αυτό είναι το τέλος του κόσμου; Είναι χορτάτος και είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό, και ο παιδίατρος μας έχει διαβεβαιώσει ξανά και ξανά ότι το ύψος και το βάρος του δείχνει ότι ακολουθεί τη διατροφή που χρειάζεται.
Το παιδί μου είναι τριών. Κάθε βράδυ κοιμάται στο πάτωμα και τρώει συστηματικά για δείπνο μπάρες δημητριακών. Θα προτιμούσα να κοιμάται στο κρεβάτι του και να έτρωγε κάθε βράδυ λαχανικά; Φυσικά. Έχω δοκιμάσει πολλές στρατηγικές να αλλάξω αυτή τη συμπεριφορά; Εννοείται; Είμαι πρόθυμη να τον πολεμάω καθημερινά με νύχια και με δόντια για αυτά τα θέματα; Μάλλον όχι.
Πράγμα που μας αφήνει με το ερώτημα: Ποιες μάχες αξίζει να δίνουμε ως γονείς;
Κάποιες από αυτές που έχουμε επιλέξει στο σπίτι μου είναι, για αρχή, η ευγένεια και ο σεβασμός. Να είμαστε ευγενικοί στον εαυτό μας και στους άλλους. Να σεβόμαστε τους άλλους, τα υπάρχοντά μας, το περιβάλλον. Να μοιραζόμαστε. Να λέμε την αλήθεια. Να προσφέρουμε βοήθεια. Να μην είμαστε άπληστοι. Να μην είμαστε εγωιστές. Να λέμε «ευχαριστώ» και «παρακαλώ». Να ζητάμε συγγνώμη. Να συγχωρούμε.
Όταν ο γιος μου δείχνει σημάδια αγένειας, όπως κάνει περιστασιακά, ετοιμαζόμαστε με το σύζυγό μου για μάχη. Δεν κάνουμε πίσω. Αυτή η εκστρατεία αξίζει την προσπάθεια, το χρόνο, τον κόπο. Όταν πρόκειται για την ευγένεια και το σεβασμό, γινόμαστε κάθε άλλο παρά παθητικοί.
Όσοι μεγαλώνουμε μικρά παιδιά, έχουμε καθημερινά την ευκαιρία να επιλέξουμε τις μάχες που θα δώσουμε. Ίσως το δικό σας παιδιά να κοιμάται στο πάτωμα, ίσως να τρώει κρακεράκια για μεσημεριανό, ίσως να φοράει το φόρεμα της πριγκίπισσας για πολλές μέρες συνεχόμενες. Ίσως το παιδί σας να είναι τριών. Ίσως να είναι εκκεντρικό.
Δεν πειράζει.
Το παιδί μου είναι τριών και είναι εκκεντρικό, αλλά σας υπόσχομαι πως κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να εξελιχθεί μεγαλώνοντας σε έναν ευγενικό άνθρωπο. Ειλικρινά, αυτό είναι το μόνο που περιμένω και από τα δικά σας παιδιά. Δεν με νοιάζει αν τα παιδιά σας είναι ντυμένα παράξενα και κουβαλούν συνέχεια μαζί τους ένα σακουλάκι γαριδάκια. Θα αποδεχτώ πρόθυμα όλες τις ιδιοτροπίες τους.
Φαντάζομαι ότι ο γιος μου μέχρι να πάει στο πανεπιστήμιο θα αρχίσει, κάποια στιγμή, να ξανακοιμάται στο κρεβάτι του. Για την ώρα, αποφασίσαμε να του κάνουμε δώρο για το καλοκαίρι έναν άνετο υπνόσακο.
